Norðurljósið - 01.01.1983, Blaðsíða 78

78
NORÐURLJÓSIÐ
fann hann loksins skrúfuna, sem hann hafði misst.
O, hér er hún! hrópaði hann, svo stökk hann á fætur og hljóp
upp tröppurnar til sjónaukans.
Hér um bil klukkutími leið. Klukkan í turninum sló eitt.
Háskólakennarinn kom ofan aftur.
r %r
Eg sá allt eins og það var. Það var alveg hrífandi. Eg læt
prenta frásögu, sem mun vekja áhuga um allan heim fyrir
stjörnufræði.
Það gleður mig, herra, sagði Pétur, því að ég var hræddur
um,að þú mundir missa af þessu öllu vegna þessarar skrúfu.
Þegar þú komst hlaupandi niður tröppumar, hélt ég fyrst, að
þú hefðir séð einhverja óttalega sýn. En forviða varð ég, er ég
sá, að þú gerðir allt þetta uppþot út af einni lítilli skrúfu. Aðeins
lítið stykki af vanalegum málmi, - ekki meira en 10 aura virði.
Enda þótt! hrópaði háskólakennarinn, skilur þú það ekki, að
allt var komið undir þessari litlu skrúfu. Sjónaukinn minn
hefði verið gagnslaus, og vonir mínar farið út um þúfur án
hennar. Nú fæ ég þann heiður að geta kunngert allmenningi
þetta sjaldséða fyrirbrigði, - heiður, sem ég hefði farið á mis
við, ef ég hefði ekki fundið skrúfuna.
Þá hefur þú sjálfur fengið að reyna, herra minn, sagði Pétur
og leit með djúpu og alvöruþrungnu augnaráði á háskólakenn-
arann, hve mikið ein manneskja vill gera til að finna það aftur,
sem hún hefur týnt, - hversu þýðingarlítið sem það er í sjálfu
sér, þegar þrá hjartans og heiður nafns hennar eru við það
bundin. Ef nú þú, göfgasti og ríkasti íbúinn í Utrecht lést það
ekki hindra þig frá því: að beygja þig niður í rykið á steingólfínu
til að finna aftur málmskrúfu, sem þú hafðir glatað, - hvi
undrar þig þá, að Skaparinn sjálfur skuli hafa beygt sig niður og
lítillækkað til að leita sinna týndu og fráviltu, sköpuðu vera,
óverðugar og þýðingarlausar, sem þær kunna að vera í sjálfum
sér? Þegar þú hikaðir ekki við að leggja á þig allt það strit og
sársauka, sem það kostaði þig að finna týndan hlut í sjónaukann
þinn, þarftu þá að undrast yfir því, að sonur Guðs skyldi -
vegna heiðurs síns - ekki hika við að deyja á krossinum fyrir
hluta alheims síns, er hann elskaði, en hefði verið glataður
annars eilíflega?
Háskólakennarinn var þögull. I augum hans sáust tár. Svo