Lögberg - 19.12.1946, Síða 14

m«t(tci<«tc«««««cm«K««tetci<)c«<cic«c«c«c<ctcte««tctctc(cic!ctctctci
M
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. DESEMBER, 1946
ERIK JESPERSEN:
íyrv. prestur i Grænlandi
Jólasaga frá Grænlandi
Enn voru komin jól. Hinar litlu, mjóróma kirkjuklukkur höfðu
hringt hatíðdna inn, og eins -og venjulega streymdu Grænlending-
arnir ti'l kirkjunnar í sínum ibezta spariklæðnaði. Hvert sæti var
skipað, og staðið var í íþéttri þyrpingu á gólfinu Ungir og gamlir,
stórir og smáir, komu til kirkjunnar á jólunum; meira að segja
konurnar fóru með smábörn sín út í brunafrostið og báru þau á
bakinu í skinnpokum, til kirkjunnar.
Jólasálmar höfðu verið sungn-
ir, og nú stóð presturinn í pré-
dikunarstólnum, sem hann hafði
staðið í um mörg jól, en hin síðari
ár hafði hann jafnan hugsað sem
svo: að nú skyldu þetta vera síð-
ustu jólin, sem hann prédikaði í
þessu kalda, dimma landi, sem í
aðra röndina var þó d'ásamlega
fagurt land og fóstraði barnslega
glaða og góða ,íbúa — Það var
hreint ekki svo auðvelt að hverfa
frá þessum mildu, brosandi and-
Jitum; á hverju sumri, þegar skip
höfðu komið og færi gafst til þess
að komast í burtu, hafði prestur-
inn undirbúið ferðalagið, en samt
sem áður var hann ófarinn enn-
þá. — Hann varð að lifa ein jól
enn meðal sinna kæru sóknar-
barna — og nú voru jólin runn-
in upp og Ihann stóð í prédikun-
arstólnum í kvöld með þeirri
etctctet<tets!c!ctetetctctctcictctetctetc!s!e!ctetctc!etctetetc!ctctctctetetcteic!c!eieteie!cicic|
BEZTU JÓLA OG NÝÁRSÓSKIR
nccrER’s
LUMBER YARD
Phone 74 — The Lumber Number
SELKIRK
MANITOBA

stctctctctetetctctetctcteictctctctctctetetctctetctctctctctctcictetetetetctctctetetetetcietcteteictctctce
INNILEGAR JÓLA- OG NÝARSKVEÐJUR TIL
ALLRA ÍSLENZKU VIÐSKIFTAVINA OG VINA !
y
Starfsfólk og eigendur
fCauMilion'd,
i
S e I k i r k
M a n i t o b a
S í M I 17 1
MtBiatSiSiatatSíaia>ataiSiaiatsisiatata«stai3isiaiBtsisiaia)Si3iaiai3iaiaiaisisiSiaiatsiatsiatat:
i
»13)»«
INNILEGAR JÓLA- OG
NÝÁRSÓSKIR
TIL HINNA MÖRGU
ÍSLENZKU
VIÐSKIFTAVINA
L
CThe
IDinnipeq
Paint &
Qlass Co.
UJinnipeq
ð
hugsun, sem fyr, að þetta myndu
vera síðustu jólin, sem hann væri
í þessu landi.
Svo hóf hann prédikun sína:
“Hvers vegna er hljómur
kirkjuklukknanna fegurri og
skærri i dag, en venjulega? Og
hvers vegna ávörpum vi ð hverj-
ir aðra h'lýlegar í dag en aðra
daga? — Vegna þess að jólin eru
komin og hafa veitt birtu og yl
í hjörtu okkar, og í augum barn-
anna tindrar nú meiri og skærari
gleðiljómi en áður.
En hvers vegna er gleðin svo
mikil og einlæg — ekki aðeins
úti í hinum stóra auðuga heimi —
heldur einnig hér í voru kalda
og dimma landi? — Það er vegna
þess, að einnig hér milli hinna
háu snæviþöktu fjalla, þar sem
sólin nær eklki að lýsa, en norð-
urljósin stíga sinn létta dans um
stjörnubjartan himininn, hljómar
rödd engilsins, sem sagði: “Verið
óhræddir, því sjá, eg boða yður
mikinn fögnuð, sem veitast mun
öl'lum lýðum; því að yður er í
dag frelsari fæddur, sem er hinn
smurði drottinn, í borg Davíðs.”
Jólin eru komin, og við byrj-
um á ’því að óska gleðilegra jóla.
Gleðileg jól til hvers og eins
ff
Presturinn þagnar um stund og
rennir augunum yfir sö’fnuðinn.
Hann kinkar kolli til allra og
brosir milt. Þótt kirkjan sé full-
skípuð, eru andlitin ekki fleiri
en svo, að hann þekkir þau öll.
Alt 'í einu nema augu hans stað-
ar við eitt andlitið og dveljast
lengur við það en önnur. Þetta
andlit hefir hann ekki séð fyr í
kirtkjunni.
Var þetta raunveruleiki? Jú,
það var Esra! Það er sem gleði-
ljómi líði um andlit prestsins. —
Esra átti sína sérstöku sögu,
og nú kom hún alt í einu upp í
huga prestsins, um leið og hann
hélt ræðu sinni áfram.
Aldrei hafði presturinn vitað
neinn Grænlending, sem ekki
sótti kirkju, fyr en hann þekti
Esra. Það var föst venja allra,
og þótti sjálfsögð skylda, að
ganga í guðshús. Það mátti heita
að kirkjusóknin væri 99—100%.
Það gat að vísu komið fyrir, þeg-
ar lengi höfðu verið stormar og
gæftaleysi til veiðiferða, að menn
færu á sunnudagsmorgnum til
selveiða, ef gott var veður, en í
þeirra stað mættu húsmæðurnar
og börnin til guðsþjónustunnar,
sem var kl. 10 á morgnana, en til
guðsþjónustunnar um kvöldið
komu veiðimennirnir, eftir að
þeir voru komnir heim úr veiði-
för sinni.
Presturinn gat vel sett sig inn
í það, þótt veiðimennirnir brygðu
sér stundum til veiða á sunnu-
dögum þeir urðu þó að afla fyrir
heimilin son. En hann mintist
hvemig Grænlendingi nokkrum
höfðu farist orð um þetta vanda-
mál. “Sjáið þér til,” hagði hann
sagt. “Eg get e'kki ímyndað mér,
að guð sem sjálfur hefir kent
okkur að biðja um hið daglega
forauð, hafi nokkuð á móti því
þótt við reyndum við og við á
sunnudögum að afla okkur fæðu.
Það eruð aðeins þér, sem alls
ekki megið fara til veiða á sunnu-
dögum, því að þér egið að ganga
á undan öðrum með góð fordæmi
og yður hefur guð líka gefið hið
daglega brauð. En enda þótt við
förum til veiða stöku sunnudag,
erum við jafnkirkjuræknir eftir
sem áður.”
Já, það voru þeir sannarlega.
Það var aðeins Esra, sem ekki
kom tiíl kirkju, enda var til þess
nokkur ástæða.
Esra hafði verið giftur, en hann
var ófarsæll í hjónabandinu. Það
lá ekki ljóst fyrir, hvort kona
hans hefur verið honum ótrú, en
Esra var ákaflega afbrýðisamur,
enda erti konan hann óspart og
gerði honum margt til skapraun-
ar á einn og annan hátt.
Það gat komið fyrir, þegar Esra
ætlaði út í kajak sinn á veiðar,
að þá fyndi hann 'hvorki árarnar
sé selaskutul sinn, og varð hann
þá oft að leita sig uppgefinn áður
en hann kornst af stað, og horfa
á nágranna sína fara á undan sér,
en á meðan skopaðist kona hans
að honum og brá honum um sein-
læti og amlóðahátt.
Einn daginn, þegar allmikill
stormur var úti, sat Esra heima
í kofa sínum. Hann var með stór-
an veiðiihníf í hendinni og var
að tegla til skutul úr rostung-
stönn. Eins og venjulega, þreytti
konan hann með ýmsu móti.
“Þú ert lélegur heimilisfaðir!
Allir sjá betur fyrir konum sín-
um en þú,” sagði hún storkandi.
“Þeir eru ekki huglausir og
hræðast ekki að fara til veiða,
þótt svolítið kuli, þú ert hreinasti
heigull og am'lóði.”
Með eldingarhraða hafði Esra
brugðið hnífnum að konunni.
Hann hafði aðeins ætlað að
hræða foana með honum, en ó-
sjálfráð hreyfing hennar oúli því
að fonífurinn stakkst í hana og
hún hlaut af því sár, er dró hana
til dauða.
Esra var færður kviðdómara,
sem dæmdi hann þegar sekan um
morð á konunni. Hegningin var
fangelsi.
En þá kom til sögunnar nýtt
vandamál, það var ekkert fang-
elsi tffl. Hvað átti að gera við
fangelsi í landi, þar sem afbrot
voru næstum óþekktur viðburð-
ur og fangelsanir eftir því?
Það ráð var tekið að innrétta
smáklefa í öðrum endanum ó
bakaríinu — þar var ókeypis hiti.
— Síðan var höggvinn títi'll glug-
gi á gaflinn og jámrimlar settir
í hann.
í klefann var sett rúm, borð
og einn stóll fyrir Esra. Hann
hafði aldrei fyrr búið í jafnveg-
legum húsakynnúm, né með slík-
um þægindum.
En hvernig var þá fæðið? —
Konu nýlendustjórans var falið
að sjá um það, hún bjó í húsi
við hliðina á bakaríinu. — Því
skyldi Esra vera verr haldinn en
aðrir? hugsaði frúin. Nei, þessi
veslings Grænlendingur, sem sat
í fangelsinu, varð að fá að borða
sams konar mat og framreiddur
var handa hennar eigin fólki. Og
síðan var fanganum fært í klefa
sinn steiktar rjúpur og hérar,
kartöfilur, ertur og flesk, alls kon-
ar ágætissúpur, brauð með
smjöri, pönnukökur og fleira
góðgæti.
Esra undraðis, hversu gott at-
læti hann hefði hjá nýlendu-
stjórafrúnni. Honum fannst þessi
meðhöndlun jafnóskiljanleg, og
honum hafði fyrst komið það
^tctctetctctctctetctctetctctctetetcictctctetctctctctetetctctctctetctctctctetctctctctetetcictctctctctctcv
HÁTÍÐAKVEÐJUR !
Commercial Securities
Corporation Limited
Business — Loans — Personal
C. H. McFADYEN, Manager
362 Main Street Winnipeg
undarlega fyrir, að hann skyldi
vera settur í fangelsi
En hvernig var nú með hið
hreina og tæra loft. sem Esra
hafði vaizt? Hann var þó efcki
vanur því að sitja inni dag eftir
dag. Fangagarður var enginn til.
— Það ráð var tekið að leigja
mann til þess að ganga úti með
fanganum og gæta hans nokkra
tíima á dag.
Og svo var það með framtíð
mannsins. Það var ekki gott, að
hann gleymdi að kasta skutli eða
að skjóta úr riffli — Það var
leigður annar maður tli þess að
fara með Esra einu sinni í viku
í kajak á selaveiðar.
eKKKKKKKteKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKK^
MEÐ BEZTU JÓLA- OG NÝÁRSÓSKUM FRÁ
JOE BALCAEN
Plumbing, Heating and Sheet Metal Work
Farm Implements
I S í M I 2 1 2 1
Manitoba Avenue Selkirk, Manitoba
lao«»»»»»at»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»ai»»»»»»»»»»»»»»»at»»»»»»g
gtetctctctetetcteteteteietetcicte'etetetetetetetetetetetetetcteteteteteteieieteteteteKtetetctetetetetc®
s *
HÁTÍÐAKVEÐJUR TIL ÍSLENDINGA !
Chas. Riess
& Company
Vermin Exterminators
372 COLONY STREET
SÍMI 33 525
a»»»»aotat»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
jKtCteteKteKKKteteKKteKKKKKKKKKKKteteKKKKKKKKKKKKKteteKKKKKKtl
^hmgrtU’s
^[mreral lltnue
Eg óska íslendingum nær og fjær gleðilegra
jóla og góðs og gæfuríks nýárs.
W. F. LANGRILL
LICEN8ED EMBALMER
AMBULANCE 8ERVICE
Selkirk, Man.
345 Eveline Street
»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»aiaiSl3iaa3lSl.>!aaiSia,iaia)3lg
FYRIR nærri tvö þúsund
árum síðan — á hinni
fyrstu jólanótt — boðaði
blik Betlehems stjörnunnar
hinn dýrðlegasta viðburð í
sögu mannanna.
Vitringarnir þrír biðu á verði,
trúfastir. Trúin í hjörtum
mannanna þá nótt var
fölskvalaus — ósigrandi.
Látum oss endurvekja þá trú,
svo menn allra þjóða geti
sameinast í að leggja varan-
legan friðargrundvöll.
KRISTILEGAR HUGSANIR
BORNAR FRAM AF VINI.