Lögberg - 19.12.1946, Qupperneq 30

30
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. DESEMBER, 1946
|1----'---------------
Margrét Werner
Þegar hann var búinn að festa þenn-
an dýrgrip um háls hennar, virti hann
hana fyrir sér og sagði: “Alt, sem er
fallegt fer þér vel, Beatrice! Þú varst
fædd til að verða drotning — hver er svo
eg, að eg skyldi vinna ást þína? Segðu
mér aftur að þú elskir mig; eg verð
aldrei þreyttur á að heyra það.”
Hún sagði honum það sem hann bað
hana um að segja. Hann laut ofan að
henni og kysti hendur hennar og hina
litlu hárlokka, sem vindurinn þyrlaði til,
sem höfðu sloppið undan hárbindi
hennar.
“Þegar tréu verða græn aftur og
indæla vorið kemur,” sagði hann, “verð-
urðu konan mín, Beatrice — lafði Mark-
ham af Elkhorn. Mér þykir vænt um
nafn mitt og titil, þegar eg hugsa um að
þú eigir það sameiginlega með mér. Þú
skalt verða hin hamingjusamasta lafði
Markham, sem nokkurntíma hefir lif-
að—hin sælasta brúður og og hamingju-
samasta kona undir sólinni. Þú skilur
þetta hálsmen aldrei við þig.”
“Nei,” svaraði hún — “aldrei; eg skal
altaf bera það.”
Þau sátu þarna lengi. meðan Lilian
lá með blæðandi hjartasorg yfir því, að
verða fyrir þessari miklu ógæfu.
Hún lá eins og fölnuð rós og vissi
ekki að faðir sinn, fyrir löngu síðan, í
æsku léttlyndi sínu og hugsunarleysi
hafði gabbað og óhlýðnast föður sínum,
og gift sig á móti vilja hans og vitund.
Hún vissi ekki hvernig slitnaði upp úr
þeirra óhamingjusama hjónabandi, fyr-
ír stórlæti, óstillingu og afbrýði, svo þau
skildu samvistir — hinn stórláti, særði
maður braut öll þau bönd, sem áttu að
binda hann við heimilið og dætur hans,
— hin tortryggna, yfirgefna kona dró
sig út úr og lifði einangruðu lífi, með
biturleik í hug s(num og hjarta. Þau
vanræktu bæði börnin sín. Hún vissi
að systir sín hafði breytt óhyggilega,
hún vissi nú um það sem hún hafði gert,
og þær hörmungar og sorg, sem leiddu
af gáleysi Beatrice. Nú varð hún að líða
mest fyrir það, þó hún væri með öllu
saklaus. Hún fyltist engri hugaræsingu,
hún var eins og blómin, sem beygja sig
fyrir storminum, þó þau geri það nauð-
ug. Þannig var með hana, hún gat ekki
annað en tekið á sig byrðina og sársauk-
ann af gjörðum systur sinnar, hversu
óljúft sem henni var það.
Lilian lá sem máttvana eftir þetta
stóra áfall, meðan elskhugi hennar fór
burt, með þá ákvörðun í huga að komast
sem lengst burt frá þeirri stúlku, sem
hann elskaði ekki framar, en gat ekki
gleymt.
39. Kafli.
*
Fimtudagskvöldið kom og klukkan í
samkvæmissalnum var þrjú kortér til
tíu. Cuming lávarður sat við borð og
las; lafði Edith hafði skilið við Lilian
sofandi og fengið sér bók að lesa. Jarl-
inn hafði sýnt Beatrice uppdrátt af nýju
byggingunni á herragarðinum. Hún
leit skyndilega upp og sá að klukkan var
að verða nærri því tíu, og hún vissi að
Hankins yrði við hliðið að trjálundin-
um á slaginu klukkan tíu, svo hún mátti
engan tíma missa. Hún stóð upp og
sagðist vera þreytt; og gekk til föður
síns og bauð honum góða nótt. Hann
mintist þess síðar hvernig hann virti
fyrir sér hið fríða andlit hennar, og
hvíslaði með mikilli ánægju eitthvað
um lafði Markham af Elkhorn. Hann
mintist hvernig hún, sem ekki var vön
að láta í ljósi mikinn innilegleik, hafði
lagt hendi sína á herðar honum, tekið
um hálsinn á honum og kyst hann og
kallað hann “elsku pabba.” Hann
mintist einnig hins viðkvæma glampa í
augum hennar, hins milda málróms,
sem honum virtist hann ávalt heyra. En
hann hafði enga hugmynd um, og enginn
sagði honum, að þetta elsku barn hans,
sem honum þótti svo vænt um, væri í
dauðans hættu.
vemdað hana með sínum sterku örm-
Ef hann hefði vitað: að hann gæti
um. Að skilnaði sagði hún fáein gaman-
yrði við hann, svo þaut hún sem skjót-
ast upp til herbergja sinna. Bara ef
hann hefði vitað, hvemig og hvar hann
mundi sjá þetta andlit aftur!
Beatrice fór til lafði Edith, sem
brosti án þess að líta af bókinni, sem
hún var að lesa. Beatrice laut ofan að
henni og kysti hana á kinnina.
“Góða nótt, amma,” sagði hún.
“Hvað þú ert niðursokkin í það, sem þú
ert að lesa!”
“Góða nótt og guð blessi þig, barn,”
sagði lafði Edith.
“Þú hefir skilið mig eftir til síðast,”
sagði Markham jarl. “Góða nótt, elsku
Beatrice mín. Gefðu mér kos’s, kærðu
þig ekki um pabba þinn, hann sér það
ekki.”
Hún lyfti höfðinu og kysti hann.
Hann snerti á kapselinu. “Þú skilur
það aldrei við þig,” sagði hann, og hún
brosti og svaraði: “Nei, aldrei!” Svo
fór hún, án þess nokkur hefði hinn
minsta grun um það sorgarský, sem
hékk yfir henni. Hún brosti einnig, er
hún kom upp í herbergi sitt. Aðeins
stutt stund — aðeins ein þraut — sagði
hún í huga*sínum; þá yrði hún frjáls og
gæti notið hamingju sinnar í fylsta mæli.
Hve mikið Herbert elskaði hana — hve
óendanlega sæl hún yrði, þegar Hankins
væri búinn að gefa henni eftir loforð
sitt! Og hún var alveg viss um, að hann
mundi gera það.
“Eg þarfnast ekki meira í kvöld,”
sagði hún við herbergisstúlkuna sína,
“og vektu mig ekki í fyrramálið; eg er
þreytt.”
Hurðin að herbergi Lilian var ólæst,
svo hún gekk inn. Það vai*ljós á nátt-
lampa, undir stórum kufli, og blæjurnar
voru dregnar fyrir gluggana, svo tungls-
geislarnir skinu ekki inn. Hún gekk
hægt að rúminu, þar sem systir hennar
lá. Vesalings milda og elskulega Lilian!
Hið föla og sorgmædda andlit, með
þreytulegan alvörusvip, sneri upp að
veggnum. Það voru tár á augnahvörm-
um hennar, og í gegnum svefninn heyrð-
ust veikar stunur, og varir hennar titr-
uðu. Sorg og kvíði var uppmálað á þessu
fríða andliti.
“Eg skal bráðlega bæta úr þessu
fyrir hana,” sagði Beatrice og virti lengi
og alvarlega fyrir sér hina sofandi syst-
ur sína. “Innan fárra vikna skal hún
verða sælli en hún hefir nokkurntíma
verið. Eg skal fá Mr. Dare til að falla á
kné fyrir henni og biðja hana fyrirgefn-
ingar.”
Hún fór út, og Lilian vissi ekkert um
að systir hennar hafði kvatt hana með
svo kærleiksríkum hugsunum.
Beatrice lagði yfir sig hlýtt sjal; hún
setti það yfir höfuð sér, og huldi með
því helminginn af andlitinu. Svo gekk
hún hljóðlaust ofan stigann, sem lá að
blómagarðinum.
Kvöldið var milt og fagurt og glaða-
tunglsljós. Hún hafði ekki veitt sínu
skrautbúna iierbergi hina minstu at-
hygli, ekki einu sinni litið á hið fína legu-
rúm sitt, þar sem hún hafði nú getað
lagst til hvíldar, í staðinn fyrir að stel-
ast út. Er hún kom út. leit hún upp til
herbergis ömmu sinnar og Markhams
jarls; það logaði Ijós í báðum herbergj-
unum. Hún hrökk við, það fór kaldur
hrollur gegnum hana; hvað mundi hann
hugsa ef hann sæi til hennar.”
Hún fyrirvarð sig að stelast út, og
það á þessum tíma; hún skammaðist
sín fyrir það, sem hún ætlaði að gera;
en hugsunin um kærastann sinn stælti
taugar hennar. Látum þetta kvöld vera
búið, og fram undan blasir við friður og
hamingja.
Kvöldgolan blés á milli trjánna; það
skrjáfaði í föllnu laufinu og berum
greinunum. Hún gekk rakleitt í gegn-
um garðinn og að hliðinu við trjálund-
inn. Hann heyrði ekki hennar léttá
fótatak fyrir golunni. Hún gekk beint
til hans og snerti við handlegg hans.
“Alfred, eg er hérna,” sagði hún.
Áður en hún gat komið í veg fyrir
það, lá hann á hnjánum fyrir fótum
hennar, hann greip hendur hennar og
kysti þær af miklum ákafa, og vætti þær
með tárum. “Ó, mín elskaða,” sagði
hann, “mín eigin Beatrice, eg vissi að
þú mundir koma!”
Hann stóð upp, og áður en hún gat
komið í veg fyrir það, tók hann sjalið af
henni og lyfti höfði hennar, svo tunglið
skein á andlit hennar.
“Mig hefir hungrað og þyrst eftir að
sjá þetta andlit aftur,” sagði hann. “Nú
skal eg altaf sjá það — það skal aldrei
hér eftir skilja við mig. Líttu á mig,
Beatrice, lofaðu mér aftur að sjá þín
skæru augu,” sagði hann. En tillit henn-
ar lýsti einungis hræðslu og kulda; en í
sinni takmarkalausu hrifningu veitti
hann því ekki eftirtekt.
“Eg á ekki orð til að lýsa því hvað
eg hefi þráð þessa stund að sjá þig
aftur,” sagði hann. “Eg hefi hugsað mér
endurfundi okkar, í vöku og draumi, svo
oft sem ekki verður talið. þó var enginn
slíkur draumur svo hrífandi sem virki-
leikinn. Það hefir enginn maður í öll-
um heimi elskað af hreinni og einlægari
hug en eg elska þig, Beatrice.”
Hún stóð alveg hreyfingarlaus. “Tal-
aðu við mig,” sagði hann loksins. “Hvað
kuldalega þú hlustar á mig, Beatrice;
það er hvorki ást né fögnuður í andliti
þínu. Segðu að þú sért glöð að sjá mig
— segðu mér, að þú hafir hugsað um
mig, munað mig. Talaðu — láttu mig
heyra málróm þinn.”
“Alfred,” sagði hún vingjarnlega og
dró hendur sínar úr höndum hans,
“Þetta er alt tómur misskilningur. Þú
hefir ekki gefið mér tækifæri til að tala.
Eg er glöð að sjá þig heilan á húfi, eg er
glöð að þú hefir komist slysalaust út úr
ollum hættum á hinni löngu sjóferð; en
— eg get ekki sagt meira. Eg — elska
þig ekki, eins og þú elskar mig.”
Hann hengdi niður henduvnar, og
sneri sér frá henni í örvæntingu.
“Þú verður að vera sanngjarn,” sagði
hún með hluttekningu í sínum hljóm-
fagra málró. “Eg var þó ekki annað en
dreymandi, saklaust og fáfrótt barn,
þegar eg mætti þér. Eg hugsaði ekki
um ást. Þú talaðir þannig við mig, eins
og enginn hafði gert áður — að hlusta
á þig var eins og að lesa æsandi skáld-
sögu, sem fylti hug minn rómantísk-
um grillum; það var engin ást til þín í
huga mínum.”
“En”, sagði hann í klökkum róm,
“þú lofaðist til að verða konan mín.”
“Eg m/n það,” svaraði hún. “Eg
neita því ekki. En eg vissi ekki hvað
eg sagði. Eg talaði án þess að hugsa.
Eg hafði ekki meiri skilning á því hvað
orðin meintu, en eg hefi á því hvað vind-
urinn segir.”
Hann stundi þungan, og hún varð
alveg hissa á þeim örvæntingarsvip,
sem kom á andlit hans.
“Þetta er þá alt endurgjaldið fyrir
það, sem eg hefi lagt á mig til að koma
hingað aftur á þeim tíma, sem eg lof-
aði!” sagði hann.
“Eg hefi komist gegnum ótal hætt-
ur og sloppið hamingjusamlega frá öll-
um hafsins ógnum, til nú, að verða
sundurmarinn með köldum og miskunn-
arlausum orðum, af munni þeirrar
stúlku, sem eg elskaði og treysti.”
Og hann sneri sér frá henni, hrygg-
ur í huga.
“Nei, Alfred, hættu að telja þér
harmatölur,” sagði hún í mildum róm,
“eg hefi orðið að líða mikið fyrir þig.”
“Er þér þá sama um sorg mína og
sársauka?” sagði hann. “Eg kom hing-
að í kvöld, með brennandi ást og fögnuð
í hjarta mínu; mér fanst eg drukkinn
af hamingju. Þú hefir drepið mig, Bea-
trice Cuming, eins áreiðanlega eins og
nokkur maður hefir nokkurntíma verið
drepinn.
I fjarlægð á milli trjánna, sá hún
ljósið í herbergisglugga kærastans síns.
Það greip hana hræðsla — það var eins
og hún héldi að hann sæi sig.
“Við skulum ganga svolítið, eg vil
ekki standa hér,” sagði hún.
Þau gengu gegnum trjálundinn,
gegnum listigarðinn, þar sem daggar-
droparnir láu á grasinu, gegnum hin
löngu kastaníu-trjágong, þar sem vind-
urinn ískraði svo ömurlega í trjánum, og
þaðan niður að stöðuvatninu, þar sem
hið háa sefgras sveigðist fram og aftur
fyrir vindinum, og tunglsljósið glamp-
aði á vatninu.
Hankins hafði ekki sagt neitt við
hana, á þessari leið, þar til hann sneri
að henni og hún sá að hann var í mikilli
æsingu. Þá sagði hann: “Þú sórst mér
að þú skyldir halda loforð þitt. Þú sagðir
að þú vildir verða konan mín. Enginn
annar maður má voga sér að tala ásta-
mál við þig,” sagði hann hátt, og tók um
handlegg hennar. “Fyrir guði og mönn-
um, ert þú mín, Beatrice!”
“Það er eg ekki,” svaraði hún ein-
beitt, “og vil aldrei verða það. Enginn
maður vildi né gæti notfært sér loforð
grunnhyggins barns.”
“Eg ætla þá að leggja þetta mál fyrir
Cuming lávarð,” sagði hann. — “Eg
krefst hans úrskurðar í þessu máli.”
“Það geturðu gert,” svaraði hún, og
þó hann vilji aldrei framar sjá mig, þá
samt sem áður verndar hann mig fyrir
þér.”
Hún sá reiðiglampann í augum hans
og heyrði hans þunga andardrátt, og
henni varð það ljóst, að það gæti verið
hættulegt að deila við hann. Hún lagði
hendi sína á handlegg hans, og hann
nötraði við þá snertingu.
“Alfred,” sagði hún, “vertu ekki
svona reiður. Þú ert hraustur, hugaður
maður; eg veit að þú hefir aldrei hopað
undan neinni hættu. Hraustir og hug-
aðir menn eru ávalt eðallyndir, dásam-
legir; taktu nú eftir því sem eg ætla að
segja. Hugsaðu, að þú gætir með valdi
þvingað mig til að giftast þér; hvaða á-
nægja gæti það orðið fyrir þig? Mér
mundi aldrei þykja vænt um þig, því
máttu trúa. Eg hefði andstygð og við-
bjóð á þér og myndi strjúka frá þér
áður en þú hefðir gjörspilt lffi mínu —
eg vildi aldrei sjá þig. Hvað mundir þú
vinna með því að þvinga mig til að halda
mitt fávíslega loforð?”
Hann svaraði þessu ekki. Vindurinn
sveiflaði sefinu til og vatnið skvampaði
við bakkann.
“Eg treysti göfuglyndi þínu og
karakter,” sagði hún. “Leystu mig frá
þessu loforði, sem eg gaf þér sem hugs-
unarlaus unglingur. Eg áfrýja til þeirrar
ástar, sem þú berð til mín, — leystu
mig frá loforðinu, svo eg geti orðið ham-
ingjusöm.”
“Ást þeirra, sem elska af einlægni,”
hélt.hún áfram, er hann svaraði henni
engu, “er aldrei sjálfselsk. Ef eg elskaði
einhvern eins mikið og þú elskar mig,
gæfi eg minna fyrir mína eigin vellíð-
an; eg mundi ekki hugsa vitund um mína
eigin hamingju. Ef þú elskar mig, Al-
fred, þá gefðu mig frjálsa.”
“Hvers vegna?” spurði hann, og
þrýsti handlegg hennar.
“Ekki vegna peninga,” svaraði hún
einarðlega: “ekki vegna þess að faðir
minn er ríkur, heimili mitt skrautlegt,
eða vegna þess að þú stendur lægra í
mannfélaginu en eg — nei, ekki vegna
slíks, en vegna þess að eg elska þig ekki.
Eg hefi aldrei elskað þig, eins og stúlka
á að elska þann mann, sem hún giftist.”
“Þú ert býsna ákveðin,” sagði hann
í bitrum róm. “Segðu mér; er það ein-
hver sem þú elskar þannig?”
“Það kemur ekki þessu máli við,”
svaraði hún af þjósti; “eg er að tala um
þig og mig. Alfred, ef þú vilt gefa mér
eftir loforð mitt — ef þú vilt gleyma
hinu fávíslega loforði einfalds unglings
— þá skal eg virða þig alla æfi mína.
Eg skal blessa þig á hverjum degi, nafn
þitt skal vera ritað á hjarta mitt, og mér
skal ávalt vera það gleði að minnast
þín. Þú skalt vera vinur minn, og eg
skal vera vinur þinn.”
“Beatrice,” sagði hann, freistaðu
mín ekki!”
“Já, hugsaðu þig ofurlítið betur um,”
sagði hún — eg vil einungis tala svo um
fyrir þér, að þú verðir eðallyndari og
göfugri! Sjáðu til, Alfred, eg hefi aldrei
beðið neinn mann um nokkuð — en nú
bið eg þig. Eg skyldi gjarnan falla að
fótum þér og grátbæna þig um að gefa
mér eftir loforð mitt. Eg meinti aldrei
að gefa þér það.”
Orð hennar snertu hann. Hún sá
bregða fyrir mildari svip á andliti hans.
“Alfred,” sagði hún í mildum og vin-
gjarnlegum málróm; “eg, Beatrice
Cuming, bið þig, sökum þess kærleika
sem þú berð til mín, að gefa eftir alt
tilkall til mín, og láta mig í friði.”
“Lofaðu mér að hugsa mig um það,”
sagði hann — gefðu mér fimm mínútna
umhugsunartíma. Enginn maður mundi,
án umhugsunar sleppa úr hendi sér slík-
um dýrgrip. Lofaðu mér að hugsa um
hverju eg tapa með því að sleppa öllu
tilkalli til þín.”
40. Kafli.
Þau stóðu þar stundarkorn. án þess
að segja eitt einasta orð; svo gengu
þau ofan að vatninu. Öldurnar skvömp-
uðu við snarbrattan vatnsbakkann, í
allslags litbreytingum í mánaskininu,
og meðan Hankins stóð hreyfingarlaus
í djúpum hugsunum, starði Beatrice
ofan í vatnið. Hún var að hugsa um hve
nærri hún var að sigra, eftir fáar mín-
útur, hugsaði hún, mundi hann segja
henni að hann gæfi henni eftir loforð
sitt. Það var sjáanlega meiri ró á and-
liti hans og svip. Hún mundi skilja við
hann með innilegu þakklæti í huga sín-
um til hans. Hve vært og rólega hún
gæti nú sofið er hún kæmi heim! Þegar
hún sæi kærastan sinn morguninn eftir,
væri allur hennar kvíði og sorg horfin.
Hjarta hennar sló örara meðan þessar
hugsanir fóru gegnum huga hennar.