Sunnanfari - 01.01.1898, Side 47

47
djöfli búið dýrast borð,
drottni goldið fátt eða eigi;
margþætt lagt á hugaiín helsi
— harðast þrýst að stærstu meini,
þeim, sem teygði fót að frelsi
fjötrum sagað hold að beini? —
Hjer var—? Hjer var—?-----------
* *
*
Braka laungu læstar dyr
-— lifnar nú í Urðar tröfum, —■
hurð, er sjónum huldist fyr,
hrekkur burt frá dyrastöfum.
Bregður ljósi’ á lífsins keðju.
Leitar máls hin horfna tíð;
dauðans lið á dapra kveðju
— dómsorð fylgir þessuin lýð:
Hvar er upphaf ólánsverka
— upphaf lyga, villu’ og tjóns?
8á, er grjótbar grundir fróns
— glöpum vígði máttinn sterka —
blysin leiðar bældi niður,
breytti lind í dökka eðju
— var hann ekki lítill liður
læstur fast í trausta keðju,
knúinn áfram — borinn blindur?
Bljes ekki’ um haun kaldur vindur?
Hvar er upphaf? Hver á sök?
Hvert skal stefha gremju orðum?
Sá, er hafði tarfsins tök,
tróð sjer veg með gæfu morðum;
var hann ekki lítill liður
læstur fast í trausta keðju?
— Þungur straumur, þungur niður. -r—
Þó á einginn hluttaks kveðju.
Yesalt mannkyn! — Veslings liður
vina rómi fjarri aliun!
aldrei hraut þjer hluttaks kliður;
harðiu’ starfi var þjer falinn;
máske þó að hönd þín hafi
hafið bjarg, sem varð að færa;
þó að einginn um það skrafi,
áfram kannske varstu’ að bæra
fjöregg betri og fegri tíðar,
falin mekki uistings hríðar.
*
Afram! — Áfram! —
Ljósan loga
lít jeg vakna’ á dauðra haugum;
leggur birtu’ um völl og voga,
vindblær strýkur hagl af augum.
Eins og þegar fer á fætur
fugl um ljúfar suinarnætur,
þegar hnútar rökkurs rakna,
röðull boðar nýjan dag,
hjerna nú á láði’ og legi,
— lagða sje jeg sljetta vegi. —
Roðnar fjall og rósir vakna;
rán á nýjan, hlýjan brag.
Eundin leið frá sál að sál!
syngur nú í hverjum barmi;
nú er stál i ungum armi,
ómar hvelt hið mælta mál;
nú er lifið leikur einn,
ljettur sá, er fyr var seinn,
faðmur hver til faðmlags breiddur,
fús að miðla af gleði nægð
— ekki spyr um fje og frægð
á fjallsbrún andans hugur leiddur. —
Allar lífsins elfur streyma
inn í bjarta fegius-heima.
* *
*
Ljós! — að vísu ljós í draumi —
lýsa flögr á þungum straumi? —
Lag er öldur lúnum þylja? —
Leiftur — máske leiftur? — Heyr!
Þá er aftur efst í barmi
eittlivað, sem er fjarskylt harmi,
eitthvað það, sem eflir vilja,
eykur þrótt og ekki deyr:
Hver veit nema hið ljósa ljós
langt um fegri tíma boði ?
— Leiugst i austri lifnar rós,
litar hafsbrún morgunroði.
Sigurjón Friðjónsson.
Tákn tímaima.
Mönnum er smátt og smátt að lærast að líta
með meiru jafnaðargeði eu áður hver á annars trú-
arskoðanir. 1 Ameríku er samvinua milli hinna