Öldin - 01.11.1894, Blaðsíða 25

ÖLDIN.
185
svo mikla lieift bar hann til hinna tigin-
Lornu. Konungurinn þóttist ekki mega
synja föðurnum þessarar bænar hans....
fyi’ir þcssa sök eruð þér enn maður
ótiginn. En ég, sem engu lieiti er bund-
inn við föour yðar, ég gef yður, ungi mað-
ur, kost á að þiggja bæði riddaraspora og
skjarldarmerki.”
“Herra hertogi, — þessi .mildi yðar
gerir mig orðlausan ; hvernig hcíi ég hana
verðskuldað ?”
“Ilvernig?” sagði hertoginn og brosti
eitthvað kynlega, “óg heyri að þór hafið
ekki skilið mig, vinur minn.”
Bertel þagði. “Gottog vel, livortsem
það er með eða móti vilja yðar, skoða ég
yður nú þegar í tíginna manna tölu. Við
tölumst við í annað sinn um þann hlut.
Hringurinn vðar — ég var búiun að
gleyma honum — munið þér hvernig
hann lítur út?” Og hertoginn leitaði á-
kaft í fðrum sínum.
“Það er sagt að konungurinn hafl. bor-
ið eirhring, og muni vera graflð á hann
innanverðan töframark og staflrnir K. R.
E.”
“Vera má að ég hafi týnt honum, því
að ekki finn ég hann. Ilver fjandinn heflr
tóm til að muna slíkan hégóma. Ilringn-
um hlýtur að hafa verið stolið úr leyni-
skríni mínu. Finni ég hann aftur, skal ég
fá yður hann ; finnist liann ekki, vitið þér
þó það nú, sem meira er í varið. Farið nú
ungi maður, og sjáið þér um að vcrðskulda
trúnað minn og minning hins mikla kon-
ungs. Enginn maður má vita þá hluti,
sem ég hefl sagt yður. Farið vel, við
finnumst síðar.”
Ást oghatur sættast hcilura sáttum.
Aftur hverfum við frá vorblíðu Þýzlca-
lands norður í kulda vetrarins. En áður
en við h'ildum iengra fram á þrjátiu ára
stríðsins blóðugu .braut,. vcrðum við að
bregða oss lengst norður í Austurbotn og
finna tvær höfuð persónur sögunnar.
Það var um jólaföstubyrjun árið 1632.
Ofsaveður mcð kafaldsliríð dundi á veggj-
um Krosshólms kastalaog lileypti brimöld-
um Kyrjálabotnsins upp á liinar ísbryddu
strandir. Allar sjóferðir voru úti það ár-
ið, ogenginn komst yflr liafið. I júlímán-
uði liöfðu nýliðssveitirnar úr Austurbotni
lagt af stað, fyrst til Stokkhólms, en þaðan
til Strælu, og biðu Finnar nú fréttanna frá
ófriðnum með óþolinmæði. Þá varð sá at-
burður í iniðjum nóvembermánuði, að fregn
kom upp’bg flaug um landið, að konungur-
inn væri fallinn. Þess konar íregnir ber-
ast í lausu lofti, og vita menn ekki á livern
liátt eða hvaðan þær korna; enda órar menn
jafnan fyiir illtíðindum, þótt enn séu í
fjaska, svo sem þegar jarðskjálftar vekja
ótta eða ókyrleik í hugum manna, langt
fyrir utan svið þeirra. En þessi fregn
lialði oftar en einu sinni áður flogið fyrir,
en verið borin til baka ; treystu tncnn fast-
iega hamingju Gustafs, og nú er þessi fregn
var látin óstaðfest, gleymdist hún aftur og
var lialdin skröksaga oin. Eftir því má
oft taka í iífinu, að eins og mönnum er oft-
lega illa til þess, cr menn liafa gert ósjálf-
rátt, eins er mönnum vel til þess, er menn
liafa fcngið færi á að gera vel við. Frú
Marta í Krosshólmi þóttist töluvert af fram-
komu sinni, cr hún varði kastalann móti
hinum ölvuðu dátum, og þakkaði lengi
hugprýði sinni að honum varð borgið. Og
það, að hún barg lífi Regínu, lét hana stór-
um vaxa í augum frúarinnar, enda gat hún
heldur ekki neitað þvi, að jungfrúiu liafði
vakið fulla undrun hennar með snarræði
og uppoffrun. Þóttist hún mjög af því að
gcyma svo stórborinrf fanga ; gætti hún
hennar jafn stranglega sem fyr, en fríðara
herbergi íékk hún lienni, loyfði hinni
gömlu Dóróþcu að þjóna henni, og liélt
liana cinkar vel mcð mat og drykk. Reg-
ína iét ojr minni mctnað og kulda í ijósien
fyr; bar [að uú stundum við, að hún