Öldin - 01.11.1894, Blaðsíða 11

ÖLDIN.
171
licndi fullt verð eignanna, hvar eru þá vél-
ræðin og svikin ? Er ekki þetta ein teg-
und iðnaðar. að svo miklu leyti sem það
er lirein og bein verzlun — kaup og sala ?
Svo mikið verzlunargildi höfðu þess konar
eignaskifti í augum fyndins dómara á
Skotlandi, að hann.áleit slíka verzlun hrein
og beinécldsábyrgðar kaup. Sálumessurn-
ar voru “eldsábyrgðiú” og það sem fyrir
þær var látið var hið eðlilega eldsábyrgð-
argjald.
í þriðja lagi má benda á, að eigna-
skiftingin átti sér stað á einn annan hátt,
á þann hátt sem helzt enginn getur fund-
ið að. Sneið eftir sneið af flokkseigninni
var úthlutað meðal þeirra handverks-
manna, er bezt voru að sér og sem á ann-
an hátt sköruðu fram ár. Var þeim gefin
landspildan sem sérstök laun fyrir vinnu
sína í þarflr fjöldans. Og þeir samningar
voru þannig gerðir, að héldi sonur manns-
ins áfram sömu iðn, að foðurnum látnum,
varð eignin hans, sem annað erfðafé. Á
þann veg gekk með tímanum töluverður
hluti landsins úr höndum flokkanna og
gerðist arfgeng eign einstaklinga.
í fjórða lagi má taka frain, að hjá
sumum þessum flokkum, sérstaklega á Ir-
landi, að því er víst er af sögunni, var
siður að gefa flokks-höfðingjanum sérstaka
spildu af landi, sem laun fyrir störf lians í
opinberar þarflr flokksins. Einn höfðing-
inn eftir annan féklc sína sérstöku sncið af
flokkseigninni, er að sama skapi varð æ
smærri og smærri.
Af þessu öllu er auðsætt, að með tím-
anum hlaut flokkseignin að tálgast upp og
eyðast, en umhverfast í einstaklings eign,
þó engin stríð og engin hrein og bein vél-
ræði og svik hcfðu átt sér stað og
hjálpað til að búta heildina sundur.
Að halda því fram að öll einstaklings
landeign sé ávöxtur ofbeldis eða svika, er
að mínu áliti á sama stigi og þeir hcimsku-
legu hleypidómar, að öll trú á guðlega til-
veru sé ávöxtur prestlcgra svika og undir-
ferlis. Eins og það er öldungis víst að
trúin er framleiðsla mannsandans, fram-
leiðsla, sem getur af sér presta og spámenn,
eins vlst er það, að mismunandi landeign-
askitting á rót sína að rekja til cðlilegs
mismunar á mönnunum sjálfum.
Japan-saga.
Útdráttur úr grein í Open Court.
Eftir
PAUL CARUS.
Ilinn velæruverði prestur Shaku
Soyen, í Japan, sendi oss nýlega smekklega
bundna bók, sem heitir: “Sagahins Japan-
iska keisaraveldis”, er samin var og þýdd
á ensku fyrir fulltrúa Japaníta á Colum-
busar-sýningunni, 1893. Er bók þessi ef
til vill eina Japan sagan á því máli, sem
skiljanlegt er þeim, sem ekki lesa Japan-
iska eða Kínverska tungu. Bókinni er
skift í niu kafla, sinn eftir hvern Japan-
iskan rithöfund, en ritstjóri blaðsins “Jap-
an Mail” í Yokoliama, Capt. Brindley, hcttr
snúið henni á enska tungu.
Japan sagan er eftirtektaverð af því
atburðirnir margir eru líkir þeim í sögu
Norðurálfu. Mismunurinn er aðallega sá,
að tiltölulega fleiri kvennskörungar virðast
hafa verið í Japan, som eins og Queen
Bess*, afrekuðu mikið fyrir þjóð sína og
land. Japanítar, eins og Norðurálfu menn,
áttu sitt miðaldatímabil og lénsdóma stofn-
anir. Með Buddha-kenningunum frá Kína
fengu þeir fullkomnari menntun, öldungis
eins og kristnin færðibarbörum norðurlanda
siðfágun og menntun Rómverja. Ilin al-
heimslega kenning Buddha útvíkkaði sjón-
dcildarhring fólksins og yfirbugaði huga
*) Elízabet Englandsdrottning (1558—1603)
var kölluð ‘Beta drottning,’ í spaugi.—Ritstj.