Öldin - 01.11.1894, Blaðsíða 26

186
ÖLDIN
gengdi frú Mörtu litlu orði, eða lyti með
kollinum, en \uð réttunum, sem fram
voru settir, feitu kálfunum, tvígilda bjórn-
um og öðru gdðgæti, hreyfði hún lítið; var
svo að sjá, sem hún léti sér allt á líku
standa, þuldi sí og æ á tölur sínar, en lét
að öðru leyti hvern dag koma og fara sem
annan.
Frú Marta þóttist vera sannfærð um
að fangi hemwir væri einhver hin mesta
prinsessa eða konungsdóttir, þótt liún ekki
væri skildgetin dóttir rómverska keisarans
sjálfs. Henni kom því það óheillaráð í hug,
að gera tilraun til að láta svo stórborna
konu kasta sinni katþolsku trúarvillu ;
hugsaði hún sér að koma miklu til leiðar
með því móti síðar ineir, er ófriðinum létti
og Kegína yrði útleyst. Regína varð því
fyrir trúar fortöium, sem hún sjálf hafði
hoðið hinum mikla Gústaf konungi, en
trúarboðs tilraun frá Mörtu var öil klúrari
og stirðvirkari. Hún ruddi í hana hrúgum
af prédikunarbókum, sálmum og kverum,
en stundum liélt hún fyrirbenni hrókaræð-
ur með orðskviðum og giósum, og þegar
það dugði ckki, sendi liún kastalaprestinn
og lét hann prédika fyrir fanganum. Yið
öllu þessu skaut jungfrúin skolleyrunum,
cins og nærri má geta. Hún var íastari
fyrir í trú sinni en svo, að hún gæti hlust-
að með þolinmæði á það sem talað var;
leiddist licnni mjög þær fortölur, svo að
vistin í Krosshólmi varð lienni með hverj-
um degi leiðari, enda var lienni vorkunn
þótt hún þreyði leynilega lausnardag sinn
og frelsi. Dóróþea varð aftur á móti æf og
uppvæ ;• í hvert skifti sem villupresturinn
eða liin harðvítuga húsfreyja hófu þeirra
prédikanir; þuldi hún þi blaðalaust
Lngar bænir og banusetningar, sumt á Iat-
ínu, cn mest á lágþýzku, og varð oftast á-
rangurinn sá, að Jiún var sett í fangelst
kastalans og látin dúsa þar nokkra daga
þangað til licnni tók að leiðast eftir jung-
frúnni sinni og gcðið mýktist, Þannig leið
misseri af fangavist Regínu.
Að betra haldi kom vclvild frú Mörtu,
þar sem hún icyfði Regínuað vinna lianda-
vinuu og var kostuicgt verkefni í því skyni
fengið sent frá Stokkhólmi. Gat liún nú
saumað Maríu mcy með barnið,úr gulli og
silfri á silkidúk. Hugði frú Marta í ein-
feldrii sinni, að það ætti að verða altaris-
dúkur, sem -Regína kynni að gefa Vasa-
kyrkju einsog menjagrip tilminnis umþað
að hugur hennar væri snúinn. En hvert
hermannsauga hefði fijótt séð hvers kyns
var, að það var fáni fyrir hina kaþólku trú,
sem fanginn bjó til í eftirvæntingu þess
dags, þegar handaverk hennar væri borið á
stöng fyrir brjóstfylkingu hinna rétttrúuðu
herskarai
Ekki féll þó frú Mörtu allskostar vel í
geð þessi Maríumynd; þótti henni hún
bera of umfangsmikla dýrðarkórónu á dúk-
inuin til þess hún gæti heitið fyllilega lút-
ersk. Fyrir því hugsaði liún sér að útvega
fanga sínum annan betur fallinn starfa.
Svo bar við á stundum, að þegar Emma,
dóttir bændalionungsins í Stórkyro, kom
til bæjarins, gerði hún sér erindi upp til
kastalans, og reyndi að vinna hilli jung-
frúarinnar meðal annars með því, að gefa
lienni nokkrar hankir af hinu smærsta og
mjúkasta hörgarni, því, sem cnginn í því
bygðarlagi gat spunnið eins og hún. Frú
Mörtu datt því einn dag það ráð í hug, að
kenna fanganum sínum að spinna og fá
Emmu til að kenna licnni þá list. En í
laumi varð Emma þessu sárfegin. Það, að
liin fangna jungfi'ú liafði verið konungin-
um svo handgengin, gjörði liana í augum
Emmu mjög svo merka og fræga. Illakk-
aði liún til að heyra hana tala nm hann,
hetjuna, konunginn, hinn mikla og óglevm-
anlega, sein Ijómaði í lmgskoti hennar
meira cn menskur maður; girndist hún að
fá að vita, hvað hann liefði sagt, hvað hann
hefði gjört, hvað honurn hefði þótt væntuin
og livað hann hcfði liatast við hcrá jörðu.
Hún vildi í einu verða luifln aí ijóma