Öldin - 01.11.1894, Blaðsíða 29

ÖLDIN.
189
á óðum öldum; að neyðast til að bölva
þeim, sem vér elslium og blessum fram í
dauðann, og sitja svo innan fangelsisins
veggja, lierfang stríðandi tilfinninga, sem
berjast um völdin innst í hjarta voru. Æ,
ég lifði þá nótt, þegar ég vildi sætta elsku
mína og trúarbrögð og leiða hinn volduga
á rétta leið til sáluhj&lpar. Hefðu hinir
heilögu þá látið mín veiku orð sannfæra
hans vantrú — þá liefði hin vesæla Regína
fylgt honum með gleði eins og hans aum-
asta ambátt alla hans æfi gegnum, og tek-
ið með brjósti sínu móti öllum oddum, öll-
um kúlum, sem leita hjarta hans. Enhin-
ir heilögu unnu mér ekki, óverðugri, svo
mikillar frægðar, og fyrir því sit ég nú
hér fangi sakir trúar minnar og ástar, og
þött einhver engill kæmi og niðurriflþenn-
an fangelsisvegg og segði við mig: Flý,
land þitt bíður þín, þá mundi ég svara :
Það er hans vilji, hans sem ég elska, sakir
hans líð ég þetta, og fyrir hans sakir verð
ég kyr þar sem ég er. Og enn trúir þú,
að ég vilji deyða hann !”
Og Regína grét ákaflega með afli og
oísa hinnar brernandi ástriðu, sem svo
lengi hafði verið innibyrgð. Emma strauk
hina svörtu lokka frá enni liennar og horfði
með blíðu og ástúð í hennar társtokknu
augu og mælti með spámannlegri andagift:
“Grátið ekki svo, sá dagur mun koma, að
þér fáið að elska hann án þess að þurfa að
óska honum ills um leið.”
“Sá dagur kemur aldvci, Ennna.”
“Jú, hann kcmur, þegar Gústaf kon-
ungur Adólf er látinn.”
“Ó, þá vil ég aldrei þann dag sjá !
Heldur vil ég kveljast alla æfl — það cr
þó fyrir lians sakir.”
“Jú, jungfrú, sá dagur kemur víst. Ekki
fyrír því að þér eruð ung og hann eldri.
En haflð þér aldrei heyrt sagt um barn,
sem er efnilegra en önnnr börn: það lifir
ckki longi, það er ofgott fyrir þennan heim!
þannig- finnst mér því sé varið með Gústaf
konung. Iíann er of mikill, of göfugur, of
góður til þess að fá að lifa lengi. Englar
guðs vilja ná honum áður en líkami hans
visnar og sál hans dofnar. Trú mér, þeir
taka hann frá okkur.”
Eegína horfði á hana eins og óttasleg-
in.
“Hver ert þú, sem talar slíkum orð-
um ? Hvernig ljóma þín augu ! þú ert
ekki sú, sem þú sýnist. Ilver ertu þá ?
Heilaga guðs móðir, geymdu mig !”
Og Regína stökk upp, lirifln af liátrúar
vantrú þeirri, sem var einkenni hennar
aldar. Yera má að hún gerði sérenga
verulega grein fyrir hræðslu sinni, en
ræða Emmn hafði ætíð sýnst henni svo
kynleg, að koma frá vörum ómenntaðrar
bóndadóttur í þessu trylta landi.
“Hver ég sé?” sagði Emma með
sömu blíðu og áður. “Ég er kona, sem
elska, það er allt og sumt.”
“Og þú segir að konungurinn muni
deyja.”
“Guð einn ræður örlögum mannumia,
og hinn mesti allra manna cr þó ekki meira
en maður.”
I sama bili tók einhver í hurðarlásinn,
og frú Marta. kom inn, hátíðlegri í bragði
en venja var til og fölari. í stað liins
venjulega Ijósröndótfa ullarkjóls bar liún
nú dökkvan búning og alt fas hennar benti
á eitthvað óvenjulegt. Undanfarið samtal
þeirra líegínu olli því, að þær spruttu báð-
ar upp við sýn hennar.
E F NI: St. G. Stbphansson : Tvö kvæði
(kveldið eftir bylinn. — Svarið mitt). —
T. H. Huxley : Um landeignanétt,—
Paul Carus : Japan-saga. — Guv djb
Maupassant : Líkhellir Kapúsínanna.
— Fróðleiksmolar. — Topelius : Sög-
ur herlæknisins.
Ritstjóri : Eggert Jóhansson.
Heimskringla Prtg. & Puiil. Co.