Óðinn - 01.07.1922, Blaðsíða 36

84
ÓÐINN
Orðabók Sigfúsar Ðlöndal.
Á þessari mynd eru Sigfús Blöndal orðabókarhöfundur og þeir, sem með honum unnu meira eða minna að orðabók hans,
meðan hann starfaði hjer heima á árunum 1917—18. Sitjandi eru, taldir frá vinstri röð: Holger Wiehe, Sigfús Blöndal og ]ón
Ófeigsson. En standandi aftan við þá: Pjetur Sigurðsson stúdent, Steinþór Quðmundsson, nú skólastjóri á Akureyri, Björn Karel
Þórólfsson, nú bókavörður í Khöfn, Steinunn Bjarnadóttir, nú við nám í Englandi, Árni Sigurðsson, nú fríkirkjuprestur í Reykja-
vík, og Þorbergur Þórðarson málfræðingur.
Fyrri helmingur orðabókarinnar, sem er íslensk með dönskum þýðingum, er nú nýkomin út, og er mikið verk. Á titilblað-
ina eru, auk nafns höfundarins, þrjú önnur nöfn: frú Björg Þ. Blöndal, kona höfundarins, Holger Wiehe, þá docent við Há-
skólann hjer, og ]ón Ófeigsson kennari við Mentaskólann, og segir höf. að þau hafi verið aðalhjálparmenn sínir við verkið.
Hefur S. B. Iengi unnið að þessari bók. En hjer heima hefur ]. Óf. sjeð um prentun hennar. Bókin er prentuð í Gutenberg-
prentsmiðju og útgáfan hin vandaðasta. Hún er gefin út með styrk af ríkissjóðum Danmerkur og Islands.
Svo höfðum við töluverðan matarforða með okkur,
ef við skyldum teppast eitthvað, og byssur til þess að
skjóta með, ef við sæjum eitthvað það, sem við þyrft-
um byssur á. Tvo báta höfðum við, ef ske kynni að
við mistum annan frá skipinu og til frekari þæginda.
Sagir höfðum við, til að saga með sundur trjen, og
koma þannig vissum lengdum í lestina. Og svo ýms
önnur nauðsynleg verkfæri og áhöld.
Veðrið var milt og gott, og næstum alveg báru-
laust, þó sá ekki til sólar. Fram hjá Grímsey vestan-
verðri fórum við á 1. tímanum eftir hádegi; sáum
nóga síld, sem óð í torfum hjer og þar á Grímseyj-
arsundinu. Allir voru hinir glöðustu. Klukkan 4 s.d.
hvarf Grímsey. Var Island þá með öllu horfið, og
ekkert að sjá, nema himin og haf alt í kring. 70 sjó-
mílur undan, eða frá Strákum, sáum við nóga síld.
Það leit út eins og í vatnspotti, sem suðan er rjett
að koma upp í. Síldin óð — að eins fáeinar í stað,
en alt í kring á mjög stóru svæði.
Dagurinn leið með nokkurnveginn sama veðri, að-
eins lítið eitt vaxandi austanöldu, þangað til kl. 9 um
kvöldið. Þá skall yfir svo dimm þoka, að við urðum
að hafa mann á verði fram á.
Alt var þögult hjer í þessu náttúrunnar ríki, að
undanteknu skipinu, því það eina, sem rauf þögnina,
voru skellirnir í vjelinni og fossarnir út undan brjóst-
um skipsins.
Af spendýrum höfðum við að eins sjeð eina hrefnu