Óðinn - 01.07.1922, Blaðsíða 48

96
ÓÐINN
Aldan mikla.
Það telst varla ógn nje undur, —
að eðlislögum þvílíkt fer, —
þá elfan brýtur ísinn sundur,
og alla leið til sjávar ber.
Það telst heldur ekkert undur
að ógnabjörgin sitji’ ei kyr,
hafi dropinn holað sundur
hyllu þá, sem bar þau fyr.
Það er heldur ekkert undur,
þótt ofan hrynji byggingin,
hafi eitthvert tímans tundur
tætt í sundur grundvöllinn.
Elfan, sem að ísinn brýtur,
ógnarbjarg, er fram af hrýtur,
húsið, sem að hrörnun lýtur, —
Þetta er forsíða af kápu af þjóðsagnasafni Sigfúsar Sigfús-
sonar, sem nú er að koma út á Seyðisfirði. Teikningin er
eftir Ríkharð Jónsson.
það er tímans ógnaralda;
æðisgengna hefndin kalda; sem áðan þjer úr auga skein,
mannaráð, sem meinum valda. er álengdar mig sást.
ísabrot að ægi fljóta,
umbrot, sem að skemdum hóta,
verða oft til bestu bóta.
Svo mun frelsisaldan unga
eftir brot og strauminn þunga
býsnum eyða böls og drunga.
Fnjóskur.
Vísur.
Mjer hitageisla’ um hjarta brá
sem hugar olli kvöl.
því óslökkvandi ástaþrá
þar æfi tók sjer dvöl.
Meinvættirnir.
Djuggu fyr í björgum öll
býsn, er ollu meini;
einnig þessa tíma tröll
tóra í gráum steini.
Auga þitt —
Auga þitt er afarnæmt
og öll þín tillit skýr,
þótt enginn fái um það dæmt
hvað innifyrir býr.
Gat það verið glettni ein
eða geymd og þögul ást,
íslenskan.
Þekkist ekki þægra mál
þegar tæpt skal stikla;
í aflraun ljær hún egghvast stál
í ástum töfralykla.
Fnjóskur.
Prentsmiðjan Qutenberg.