Eimreiðin - 01.05.1907, Qupperneq 38

að segja, þegar læknirinn og aðrir sveitarhöfðingjar vóru á ferð-
inni. —
^Pað er ekki neitt við börnin að gera; bara vont kvef, sem
að þeim gengur,« sagði læknirinn. »Og svo þarf að hafa eftirlit
með þeirn; þau mega ekki vera frammi í kuldanum, bezt að halda
þeim í rúminu, að mestu.«
»I)á skulum við gleðja okkur, gamli bekkjarbróðir, rétt eins
og í Vík fyrstu dagana af jólafríinu. Manstu hvernig við skóla-
piltar tókum á móti jólunum? En nú er öldin önnur og manni
er sjaldnast leyfilegt vegna stöðunnar að taka eins ósleitilega á
gleðinni.« Jólakútnum var lokið upp, og presturinn sparaði ekki
neitt. Eað mátti hann eiga.
Prestsfrúin var á hjólum fram og aftur, og ekki var annað að
sjá en að henni hugnaðist vel að víninu, því hún var hiti liprasta
að ganga um beina.
»Pað gladdi mig mikið, þegar ég heyrði að þú værir kominn.
Eg var nú reyndar ekki mjög hræddur um börnin, en blessuð
konan verður æfinlega svo hrædd, þegar eitthvað bjátar á heilsu
þeirra.« Séra Ólafur hóf upp púnskolluna, brosti til konunnar, og
frú Ragnheiði fórst einkar laglega að klingja sinni kollu saman við
hinar aðrar.
»Ójá — ég er nú svona af guði gerð. Ég get ekki að því
gert, þó ég sé hrædd um blessuð börnin okkar. Mér finst ég
aldrei vera nógu varfærin hvaö heilsufar þeirra snertir, og til þess
eru læknarnir, að þeir leiðbeini okkur, sem erum fákunnandi.«
»Alveg rétt, frú Ragnheiður! En hvernig hefði yður fallið,
hefði ég ekki komið í kveld?«
»Pað hafði ég aldrei hugleitt. Eg taldi það svo víst, að þér
mynduð koma. En ég er alveg viss um það, að ég hefði ekki
sofnað eitt einasta augnablik fyr en læknirinn hefði verið búinn
að segja mér, hvað að börnunum gengi.«
»En nú skal ég segja ykkur sögu,« sagði læknirinn og kveikti
í vindli. »Hann Grímur þarna frá Hamri — þessi skussi, sem ekk-
ert á — kom í dag og vildi óvægur hafa mig með sér, til þess
að líta á tvo krakka, sem hann á, og hann heldur að liggi í barna-
veikinni. Auðvitað er sagan ekki nema hálfsögð. Hann skuldar
rnér talsvert síðan ég var hjá krökkunum sem hann misti fyrir 5
árum, og hefir aldrei sýnt lit á að borga það. Samt gerir hann
sig svo stóran, að biðja fyrst um líðun á skuldinni, og svo að