Eimreiðin - 01.05.1907, Blaðsíða 49

129
og leiddu í brjóst þeim að breyta’ eftir þér
og biðja þig ásjár á lífsferli sínum.
III. LITLI LÆKURINN.
Má ég syngja, litli lækur?
Leiðist þér að hlusta á mig?
Undarlega er þér farið,
ei til hlítar skil ég þig. —
Ertu að hlæja, litli lækur?
Líkar þér það svona vel,
að þú skulir alla daga
eiga göngu’ um harðan mel?
— Létt um hlátur víst þér væri,
væri alt af sólskinsstund
og þú mættir einatt ferðast
yfir rósum skrýdda grund.
Eða hvað ? Tú syngur — syngur
syngur dátt á grýttri braut.
Ertu að syngja um mig, er muni
miskunþurfi’ á bylgjuskraut?
Ertu að syngja um börn, sem
biðja,
bíða, vona, elska, þrá?
Viltu ljá þeim hjálp og huggun,
hefta kvein og þerra brá?
Eða hvað — þú grætur —
grætur,
góði lækur, er það satt?
Hver er orsök? Titrar — titrar
tára-bára og vellur hratt.
— Ertu að gráta, litli lækur,
langar þig að verða stór?
Mylja klappir, hrista hamra,
hrópa’ í víðum bjarga kór?
Langar þig að fossa’ og freyða,
fara’ í leik með stórum ám,
fleyta bátum, fiska geyma,
fleygja sorpi að ægi blám?
Má ég spyrja, litli lækur,
langar þig að fara beint?
Sá mun einmitt viljinn vera,
veit ég slíkt þú hefir reynt;
allir verða að una krókum,
annars gengur ferðin seint.
Verður fyrir klett að krækja,
komi hann á vegi í ljós,
Ei má heldur berja og brjóta
bakkann þar sem lifir rós.
En ef ferðin ójafnt gengur,
eigi er kyn þótt breytist lund:
þá er hlegið, þá er sungið,
þá er grátið marga stund. —
Hlæðu og syngdu, litli lækur,
leyfðu tára gulli að sjást.
Enga dóma frá mér færðu,
— færðu bara mína ást.
9