Eimreiðin - 01.05.1907, Qupperneq 42

122
tatæklinganna. Allir fagna hátíðinni, hafa þráð hana svo lengi.
Öldungarnir þrá enn þá einu sinni að heyra friðarboðskapinn, og
börnin hlakka til mörgu ljósanna og nýju klæðanna.
Nóttin helga — þessi blessaða nótt, sem er friðarboði mann-
kynsins, og sólin sem stráir ylgeislum sínum yfir allan heim, —
alla leið frá sígrænum Betlehems-héruðum og norður í skamm-
degið íslenzka!
— Pað var búið að kveikja á Hamri. Fjögur tólgarkerti á
einum stjaka vörpuðu skærri birtu yfir litlu baðstofuna. Guðlaug
kraup á knjánum frammi fyrir litla rúminu, og horfði á drenginn
jieirra Gríms. •—• Nú var stríðið á enda. Augun vóru brostin, en
himneskt bros lék um þrútna vangann, sem ekki var orðinn
kaldur. Hann var nýskilinn við.
Djúp þögn hvíldi yfir baðstofunni. Pað fór titringur um
Guðlaugu, þar sem hún kraup við rúmstokkinn og horfði á
drenginn þeirra ástkæra. Grímur sat við borðið og starði út í
bláinn. Rúnir sorgar og þreytu vóru merktar á enni honum. I
hjónarúminu var Sigga litla vafin innan í yfirsængina; hún var
sofandi.
»Eigum við ekki að lesa?« stundi Grímur upp eftir nokkura
stund.
»Jú,« hvíslaði Guðlaug svo lágt að varla heyrðist.
Grímur seildist eftir bók ofan frá hillunni, settist niður við
borðið og byrjaði að lesa. Honum var þungt um, veitti erfitt
að fá orðin fram. l'að var eins og eitthvað sæti í hálsinum á
honum, tæki fyrir hljóðið, ætlaði að kæfa það — varna því útgöngu.
Orðin komu á stangli eitt og .eitt. Pað var eins og hann væri að
brenna, væri staddur í eldhafi og stiklaði á eimyrju.
Hann las um manntalið, sem Ágústus keisari hafði boðað, og
skipun hans um að hverjum bæri að mæta á fæðingarstöðvunum,
svo hann yrði skráður á talslistann. Hann las um komu Jóseps
og Maríu til Betlehems og fæðingu Jesú Krists í jötunni. Hann
las um englana, sem fluttu boðskapinn — fagnaðarboðskapinn.
sem við kom öllu fólki, um birtuna, sem ljómaði kringum fjár-
hirðana þessa dimmu nótt, þegar hin himneska hersveit söng:
»Dýrð sé guði í upphæðum, friður yfir jörðu og guðs velþóknun
yfir mönnunum!« Hann las um gæzku guðs, og elsku hans til vor
mannanna — að stærsta gæzka guðs hefði verið, að gefa okkur
sinn eingetinn son, svo hver, sem á hann tryði, ekki skyldi fyrir-