Eimreiðin - 01.05.1917, Síða 23

011 er bjargabrún
brösuð gaddi,
síðan um sólhvörf
sofa fossar.
Draga dáleiddar
djúpt og seint
andann, örmagna,
elfur og lind.
Sitja á seiðhjalli,
syngja galdra
úrig austræna
og angurboða.
Beit og bjargráðum
bölva þær
norður og niður
fyrir neðstu hellur.
Viðra vonir manns
vanga sína,
dregnar af djúpu
drauma sundi;
Fnmgrar hlust
eftir hlákunið,
augu innfallip
eftir sólbráð.
Snýtti snjóflóði
snakill hlíð
yfir alsnakta
önd í svefni.
Svifti sálu
í saltan mar
einhver afspyrnu
yfir-drotnan.
Hrökk upp huglítill
héri draumsjóna,
komst í klæði,
kipti á sig skóm,
hratt upp hurðu
og hvarflaði
augum öndóttum
út í buska.
Sína sérvizku
sjálfsrnensku þræll
hafði í hringrás
hvaðanæfa:
upp um öræfi,
út um sæ,
hátt á himni
og á hlaðvarpa.
Flýgur fjaðrahvít
fálka hálfsystir
yfir ördeyðu
upprisudags —
leitar lyngtætlu
lágt í dal,
fer á fjallsnibbu,
finnur ekki.
Pruma þverhníptir
Pjófaklettar
mitt í mannabygð
miðlingadals;
gefa gleraða
geitaskóf
lands vors langsveltri
loðinfætlu.
Hleypur um hlaðvarpa
hverjan dag
snotur snarfætla,
Snælandi trygg;
móti mjölgjafa
mælir þökk