Eimreiðin - 01.05.1917, Qupperneq 35

95
með, sem hvorki er við barna hæfi, né einu sinni hættulaust, að
fá börnum í hendur.
Til þess nú að gefa mönnum hugmynd um, hvernig slíkum
barnaútgáfum af þjóðsögum er hagað í öðrum löndum, og jafnframt
að færa lesendum Eimr. meðal æskulýðsins dálítið til smekks af
íslenzkum æfintýrum, ætlum vér nú í þessu og næsta hefti að
flytja þrjú þeirra, með myndum eftir enskan listamann, og höfum
vér í valinu auðvitað verið bundnir við þau, sem .myndir voru
gerðar við. Mætti þá ske, að það gæti orðið hvöt og uppörvun
fyrir unga og uppvaxandi listamenn íslenzka til að gera myndir
við önnur íslenzk æfintýri og þjóðsögur vorar yfirleitt. Og væri
þá betur farið en heima setið. V. G.
Sagan af Hringi kóngssyni.
Eftir BRANhRÚÐI BENÓNÍSDÓTTUR.
Pað var einu sinni kóngur og drotning í ríki sínu. Pau áttu
sér eina dóttur, sem Ingibjörg hét, og einn son, er Hringur hét.
Hann var hugdirfskuminni, en tignir menn gerðust á þeim tíma,
og enginn var hann íþróttamaður.
Þegar hann var 12 ára, reið hann á skóg með mönnum sínum
einn góðan veðurdag að skemta sér. Teir ríða lengi, þar til þeir
sjá hind eina með gullhring um hornin. Kóngsson vill ná hindinni,
ef kostur væri. Þeir veita henni eftirför hvíldarlaust, þangað til
allir eru búnir að sprengja hesta sína, og loks springur hestur
kóngssonar líka. Pá laust yfir þoku svo svartri, að þeir gátu
ekki séð hindina. Voru þeir þá komnir langt frá öllum manna-
bygðum, og vildu fara að halda heim á leið aftur, en voru farnir
að villast. Gengu þeir nú allir samt, það sem horfði, þangað til
hverjum fór að þykja sinn vegur réttur. Skildu þeir þá og fóru
sinn í hverja áttina.
Nú er að segja frá kónssyni, að hann er viltur, eins og hinir,
og ráfar eitthvað í ráðleysu, þangað til hann kemur í dálítið
r