Eimreiðin - 01.05.1917, Blaðsíða 48

io8
I tungu vorrar silfurnámu seim
þú sóttir þér — á bekk þinn stráöan hálmi;
og um þá gripi hélztu höndum tveim,
er hún lét slegna úr sínum rauða málmi.
Hve Saga hefir sínum vinum lýst
með silfrinlampa: skini úrvalsstjarna,
og þá með sinni djúpu fræði fýst
að finna málsins blóm og orðsins kjarna.
Nú geymir moldin stirða hagleikshönd,
sem hefðar til og frægðar var þó borin.
Pað sannar jörð, er brumast blómalönd
í bygðinni við sáluhlið á vorin.
En íEökk* ég sínum þekki verkum á,
er þínum augum hefir nábjörg unnið
og látið aftrað löngun, von og þrá,
að listamenskan g æ t i skeið sitt runnið.
í rjóðrinu, sem ríkan fær og hinn
og rekkju þína geymir undir mosa,
er sunnu ljúft að heilsa um hádaginn
og hýrum röðli um náttmálin að brosa.
í þröngbýlinu er dýrmæt sólarsýn,
og sælt að hvíla í náðum aftanbjarma.
Við aringlóðir aftans leita eg þín
með augum þeim, er snildarmanninn harma.
Er sölna strá og sýlar hamraturn
og sækir feigðin þann, sem með mér gengur,
þá verður mér á vörum þessi spurn:
hvort veitist þ é r nú stefnufrestur lengur ? —
Á hælum mínum hríð og moldryk hvín,
og hvert mitt spor er fylt af þeirra rokum.
Eg uni því, ef draumur sá ei dvín:
að deyi eg inn í kvöldroðann að lokum.
GUÐM. FRIÐJÓNSSON.