Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 34

98
ÚR MINNISBLÖÐUM
1EIMUE1ÐIN
við þá Borgfirðinga, að kaupa af sér slátrið fyrir sanngjarnt og'
ákveðið verð. Pegar Jón kemur suður á Akranes og menn heyra,.
hvað hann vill selja slátrið, vill enginn líta við pví. Er nú farið
að slátra, en enginn gefur sig fram, er kaupa vilji slátrið. Heyrir
Jón, að peir fara að stinga saman nefjum um pað, Akranesingar,
hvað hann ætli að gera við alt petta slátur, og er ekki laust við,
að menn fari að kýma að pví. En er Borgfirðingar fara að koma
með lestir og taka slátrið, dofnaði heldur hljóðið í Akranesing-
um og fara peir að fala slátur af Jóni, en gátu ekki fengið neitt.
Sagði Jón hreppstjóranum ópvegið, að hann hefði ætlað að níð-
ast á sér, en nú hefði pað komið niður á sveitungum hans.
Hann hefði komið í veg fyrir, með pessum merkilegu samtök-
um, að peir gætu fengið slátQr með sanngjörnu verði.
Pegar farið var að vega kjötið, ætlaðist Jón til pess, að kropp-
ar af vænsta fénu yrðu í númer 1. En er nokkrar vigtir vom
komnar, hafði rýrðarkroppi verið kastað á vogina með peim.
vænu. Ætlaði Jón pá að kippa rýra kroppnum af og láta vænan
í staðinn, en pví mótmælti Ritchie. Sagði, að pað stæði ekki i
samningunum, að pað mætti skifta um kroppa, sem búið væri
að láta á vogina. Jóni pótti petta ópörf formfesta, pó hann gæti
ekki mótmælt pví, er Ritchie sagði. Lét liann koma krók á móti
bragði og fékk lánaða reislu hjá kunningja sinum og sagði
Ritchié, að hann ætlaði að vega kroppana, áður en peir væru
látnir á vogina, pví pað væri ekki bannað í samning peirra, og
varð Ritchie að viðurkenna pað. Af pessu leiddi, að alt kjötiö'
varð nr. 1, nema sú- eina vigt, sem áður er getið.
Pegar öllum störfum var Iokið, bauð Ritchie Jóni til snæð-
ings og sagði honum, að hann hefði ekki hitt marga íslendinga
eins sjálfstæða og ráðsnjalla og Jón, og skildust peir góðir vinir.
Enda sagði Jón, eins og fleiri, að Ritchie hefði verið mesta prúð-
menni, pó hann gæti verið péttur fyrir, pegar svo bar undir.
Eins og áður er á vikið, var Jón ætíð fús að rétta hlut lítil-
magnans, eða peirra, er hann áleit að yrðu fyrir órétti, og hirtfc
pá ekki um, pó hann bakaði sér með pvi óvild hinna meiri-
háttar manna. Pað eru til margar sagnir um pað, sem eg heffc
heyrt, en pví miður ekki skráð, og man enn óglögt og sumar
alls ekki, bæði sem hann sagði mér sjálfur, og líka aðrir. Hér
set eg eina, er hann sagöi mér, og eg skrifaði.
Pegar Jón var á Reykhólum, var sóknarprestur hans hinn*
mikli merkisprestur og héraðshöfðingi, séra Ólafur prófastur
Johnsen á Stað á Reykjanesi. Þeir munu báðir hafa verið örorðir,.
og Jón, ef til vill, ekki ætíð með rólegum geðsmunum á peim.
dögum. Konan mjög heilsulítil og hann sjálfur ekki strangur reglu-
maður, hvað nautn áfengis snerti, sem hvarf algerlega á síðarb
árum, svo hann mátti heita strangur reglumaður, eftir að eg kyntist