Eimreiðin - 01.04.1919, Qupperneq 36

100
ÚR MINNISBLÖÐUM
[EIMREIÐIM
var sjónlaus á öðru auga, kallaði kammeráðið hann manninn
með landsynningsaugað. — Eitt sinn kom Jón að Skarði til
kammeráðsins. Hafði kammeráðið ópolandi kveisu í öðru auga.
Spyr pá Jón, mjög alvarlega: »Á hvaða átt er hann nú í auganu
á yður, herra kammeráð?« »Jú, eiginlega, farið pér bölvaðir«,
svaraði kammeráðið, en máltak hans hafði oft verið: »Jú eiginlega«.
Á peim árum, er Vigfús sýslumaður Thorarensen var sýslum.
i Strandasýslu, var Jón staddur á uppboði, er sýslumaður hélt.
Hafði sýslum. verið hreifur af víni, sló sér eitthvað sjálfum og
kallaði til skrifarans: »Contant«, ásamt verðinu. Spyr pá Jón:
»Hvaða maður er pessi »Contant«?« Sýslumaður spyr á móti:
»En hver er pessi gaur?« Skiftust peir á nokkrum hnýfilyrðum
og nefndi Jón sýslumann durg. — Um pað var kveðið:
Víxl á aurum vekur tal.
Vex af maurum urgur.
Komust paurar kaups i sal:
Contant, Gaur og Durgur.
Ekki veit eg hvort Jón hefir orkt vísuna, pó mér pyki pað
líklegt, pví mér er kunnugt, að hann var hagorður.
Margir sóttu ráð til Jóns og álitu hann málagarp, enda lét
hann ekki sitt eftir liggja, að fylgja fast fram málum sínum, og
nágrannar hans munu hafa hliðrað sér hjá að troða illsakir við
hann. Sá eg vott pess, er hann bjó á Óspakseyri. Svo stóð á, að
haust eilt gisti Jón á Kjörseyri, ásamt fieirum sveitungum sinum,
er voru að fara lestaferð inn að Borðeyri. Voru peir með marga
hesta hver, en Jón aðeins með 2, annan til reiðar, en hinn undir
böggum. Um nóttina höfðu hestar Bitru-manna leitað í áttina út
með Hrútafirði. Um morguninn fóru peir allir að leita að hestum
sinum, nema Jón. Taldi hann pað vist, að peir létu sína hesta
fylgjast með. Þegar löng stund var liðin frá pvi peir fóru af stað
i hrossaleitina, gekk eg með Jóni út fyrir bæinn, til pess að vita
hvort við sæjum til mannanna koma með hestana. Komu peir
pá með alla hestana, nema pá tvo, er Jón átti. Spurði hann pá,
hvað peirra hestar hefðu verið komnir langt. Sögðu peir honum
pað, og héldu jafnvel, að hans hestar hefðu verið komnir lengra-
Reiddist pá Jón og mælti: »Og pið snéruð aftur, án pess að gæta
að mínum hestum. Andsk. af pví að eg geri annað en stefni
ykkur«. Þá fóru peir að afsaka sig á alla vegu,.og eg sá ekki
betur en að sumir peirra yrðu verulega hræddir.
Jón var fljótlyndur og óvæginn, ef pví var að skifta, en líka
einkar sáttfús og drenglyndur. Við vorum góðir kunningjar alla
tíð, en oft reiddist hann við mig af litlu, og pað bætti ekki um,
að ég gat pá sjaldan varist hlátri. Það stóð pó sjaldnast nema
augnablik, pó okkur bæri eitthvað á milli, sem eins oft var mín