Eimreiðin - 01.04.1919, Síða 52

116
ÓDÁINS-VEIGAR
[EIMREIÐIN
mikils virtur meðal mannanna fyrir afls sakir. Samt ótt-
uðust þeir hann. Aldrei sýndi hann miskunnsemi. Kærleik
álti hann engan. Fyrir ódáinsveig aflsins hafði hann svo
mikinn viljakraft að oft feldi hann óvini sína að velli
með grimdar-hugsun sinni einni saman.
En með slægð og vélum varð hann þó unninn um síð-
ir. Og í þeirri lokaviðureign sá hann, að vitið var meira
virði eu aflið.
— Guð alfaðir var að tala við dóttur sína, sem ætlaði
að fara í annað sinn ofan til mannanna á jörðunni. Á
borðinu hjá þeim stóðu þrír bikarar. í einum var ódáins-
veig aflsins, í öðrum veig viskunnar, í þeim þriðja var
kærleikurinn.
Hann bauð dóttur sinni að drekka; og hún greip visku-
bikarinn og teigaði.
Og sálin settist á einn sólargeislann og sveif til jarðar-
innar.
Hún gekk í mentaskóla mannanna. — Þetta var piltur-
inn, sem ætíð var efstur í sínum bekk.
Hann var mikils virtur fyrir vitsmuna sakir. Og menn-
irnir kusu hann forseta sinn.
Hann fann upp margbrotnar vítisvélar, sem spúðu eitri
yfir óvini hans. Hann fann upp flugvél og flaug yfir
Qöll og höf.
Og mennirnir báru hann í sigurstól á höndum sér.
— Samt ótluðust þeir hann. —
Fyrir ódáinsveig viskunnar gat hann lesið hugsanir
þeirra og refsað þeim með ósýnilegum öflum.
Hann átti engan kærleika. Hann var grimmur.
— En að lokum varð hann yfirunninn. —
Hann gekk í Álfhól. Þar bjuggu ástríðurnar. Þær sungu
og seiddu uns hann fór að dansa við þær............
Af visku sinni fann hann að þessar verur gat enginn
sigrað, nema alkærleikurinn, sem gæti breytt þeim í sínar
þjónustumeyjar. — Vilið hafði engin áhrif á þær. —
En þær breyttu eðli sálarinnar. Hann fékk skömm á
þrælsóttanum í augum félaga sinna. Hann fór að þrá
kærleikann.