Eimreiðin - 01.04.1919, Qupperneq 53

EIMREIÐIN)
ÓDÁINS-VEIGAR
117
En álfarnir í Álfhól sungu og seiddu. — Og seinast
bjuggu þeir honum aldurtila.
— Guð alfaðir var að tala við dóttur sina. Hún ætlaði
í þriðja sinn ofan á jörðina til mannanna.
Bikararnir þrír stóðu á borðinu hjá þeim. Og hann
bauð henni að drekka.
Og hún greip kærleiksbikarinn og teigaði.
Síðan settist hún upp á einn sólargeislann og sveif til
jarðarinnar.
Petta var dóttir fátæka bóndans í Koti.
Henni þótti innilega vænt um alt sem hún sá, dautt og
lifandi. Hún grét á haustin, þegar mennirnir voru að drepa
dýrin og á veturna, þegar hún sá fuglana berjast um í
hríð og gaddi. Hún grét, þegar hún sá að öðrum leið illa
og reyndi að bæta úr böli þeirra. Og hún hló, þegar aðrir
voru kátir og reyndi að auka enn meir gleði þeirra.
Hún var oft fengin til að vera leiksystir sonar ríka
bóndans á næsta bæ. Hann reyndi að gera hana reiða,
en hann gat það ekki. Hann reyndi að fá hana til þess
að gera það, sem þeim var. bannað að gera, en hann gat
það ekki. Þá gerði hann það sjálfur og sinti engum bæn-
um hennar, en sagði síðan að hún hefði gert það. Og
hún sagði sjálf að hún hefði gert það, sagði það til þess
að hún yrði barin, en ekki hann. — Og hún var barin. —
Drengurinn vildi fá hana með sér í Álfhól að dansa við
girndir og ástríður. En álfarnir mistu eðli sitt í faðmi
hennar — urðu að kærleiksdísum — svo henni óx ásmegin
alkærleikans.
En drengurinn gat dansað við álfana. Og hann dansaði
við þá út í víða veröld.
Löngu seinna kom hann aftur heim.
— Hann var svallari. —
En nú sagðist hann vilja eiga fyrir konu dóttur fátæka
bóndans í Ivoti.
Og foreldrar hans vildu það.
Og foreldrar hennar vildu það. Hún hafði altaf gert það,
sem foreldrar hennar vildu að hún gerði. Og þó að hún