Tölvumál - 01.07.1996, Blaðsíða 5

Júlí 1996
Frá formanni
Óframfærni landans
Á dögunum sótti formaður
ráðstefnu í Bandaríkjunum er
haldin var á vegum Harvardhá-
skóla. Þar var fjallað um Intemetið
og allt sem því viðkemur, frá
tæknilegum álitamálum til á áhrifa
á samfélagið.
Stefnan var skipulögð þannig
að í upphafi dags töluðu „keynote
speakers" en síðan var brotið upp
í strauma þar sem farið var í saum-
ana á séstökum viðfangsefnum. Ég
ætla ekki að lýsa einstökum um-
ræðuefnum enda myndi slík um-
fjöllum æra óstöðugan.
Það sem strax vakti athygli
mína var að í hveijum straumi, sem
hver um sig tók hálfan annan
klukkutíma, töluðu 3-4 sérfræð-
ingaríu.þ.b. 10-15 mínúturhver.
Afgangur tímans, eða u.þ.b. 45 -
60 mínútur, var ætlaður til um-
ræðna. Mér fannst að hér ætluðu
menn að sleppa ódýrt frá því að
fylla tímann, því að af fenginni
reynslu af ráðstefnustjóm á íslandi
var óhugsandi að halda uppi um-
ræðum svo lengi.
En viti menn. Eftir framsögu-
erindi voru margar hendur á lofti.
Flestir þurftu að komast að, bæði
til að spyrja og til þess að koma
skoðunum sínum og túlkunum á
álitaefnum á framfæri. Þeir, sem
ekki höfðu þor til að standa upp
og tala fyrir framan myndavélar og
100 - 200 manns, höfðu skrifað
spurningarnar á blað og komið til
stjórnandans sem bar þær fram
milli spurninga úr sal. Þegar tím-
anum lauk var enn mörgum spum-
ingum ósvarað og margir á mæl-
endaskrá.
Það verður að segjast eins og
er að þetta form á ráðstefnum er
mun árangursríkara og skemmti-
legra en það sem við höfum haft
hér, þar sem haldnar em framsögur
svo tímunum skiptir og á eftir
koma, að hámarki, tvær til þrjár
spumingar úr sal sem em fyrirfram
undirbúnar. Oft hafa erlendir fyrir-
lesarar undrast þessa þögn og
verið hálf miður sín og spurt: „Var
eitthvað að fyrirlestrinum?“
Sjálfsagt eru margar skýringar
á þessu sem ekki eru á færi mínu
að túlka eða skýra. Þó hef ég borið
þetta upp við nokkra aðila sem
allir hafa svipaða sögu að segja.
Einn þeirra stundar kennslu við HI
og stundaði sjálfur nám bæði hér
heima og vestandhafs. Hann benti
á að þegar nemandi legði fram
spurningu til kennara þá spyrði
hann ákveðið „Hvernig er
þetta...?“ og verður óánægður ef
hann fær ekki einhlítt svar.
Vestanhafs em bæði spumingar og
svör yfirleitt í formi beiðni um
umræðu. Annar viðmælenda benti
á að hann hefði heyrt þá skýringu
að landinn spyrði aldrei spuminga
nema þegar hann vissi svarið og
væri að sýna þekkingu sína.
Víst er að nokkuð er til í þess-
um ábendingum en eftir stendur
spumingin um það hvernig standi
Eftir Hauk Oddsson
á þessum mun. Hugsanlega liggur
þetta í uppeldi og kennsluaðferð-
um er við, sem nú emm á „ráð-
stefnualdri“, bjuggum við. Vitum
við allt þannig að við þurfum ekki
að spyrja, er þetta feimni eða
kurteisi við framsögumenn eða
hræðsla við að þeir standi á gati;
eða má finna skýringar enn dýpra
í erfðum okkar og sögu?
í Hávamálum segir:
Osnotur maður
er með aldir kemur,
það er best að hann þegi.
Engi það veit að hann ekki kann
nema hann mœli til margt.
Veita maður hinn er vœtki veit
þótt hann mœli til margt.
Hverjar sem skýringarnar eru
er víst að ráðstefnur og fundir
væru skemmtilegri ef almennari
þátttaka væri í umræðum.
Haukur Oddsson er
forstöðumaður tölvu-
og upplýsingadeildar
Islandsbanka
Tölvumál - 5