Bókasafnið - 01.12.1983, Qupperneq 15

Notendafræðsla er mikilvæg í öllum bókasöfnum. Lánþegarnir þurfa að
kynnast þeim möguleikum sem safnið býður upp á til upplýsinga og
menntunar. Kröfuharðir notendur stuðla jafnframt að vexti og árvekni
safnsins.
— Þetta segir Halldóra Þorsteinsdóttir, bókasafnsfræðingur, sem sér urn
notendafræðslu í Háskólabókasafni, og við spyrjum hana hvers vegna hún
hafi lagt bókasafnsfræði fyrirsig.
Ég verð að viðurkenna að það var
ekki köllun. Að loknu stúdentsprófi
fór ég utan, til Frakklands og Þýska-
Iands, og lagði stund á landafræði og
tungunrálanám. Að loknu háskóla-
prófi, með franskar bókmenntir sem
aðalfag blasti ekki annað við en að
snúa heim og leita fyrir sér um starf
við kennslu. Einhvem veginn fannst
nrér'sú leið of endaslepp. Mig langaði
að sjá meira af heiminum og afla mér
menntunar sem gerði mig hlutgenga á
erlendum vinnumarkaði. Ég hafði þá
kynnst nokkrum bókasafnsfræðing-
um, sem allir virtust mjög ánægðir
með starf sitt og þeim stóðu ýmsar
leiðir opnar til að fá atvinnu annars
staðaren í heimalandi sínu. Þetta réði
mestu um að ég ákvað að bæta bóka-
safnsfræðinni við það sem ég var þeg-
arbúinaðlæra.
— Finnst þér þú hafa lent á réttri
hilluílífinu?
Já, því ekki það? Draumurinn um
að nota þessa menntun til starfa er-
lendis og sjá meira af heiminum hefur
að vísu gleymst. Eftir að námi lauk í
Frakklandi kom ég heim og fékk strax
vinnu í Háskólabókasafni, að vísu
aðeins til skamms tíma. Ég var þá að
leita fyrir mér með vinnu erlendis og
hafði engar áhyggjur af því að vera
lausráðin í starf. Ég tók einnig upp á
því að fara á námskeið fyrir verðandi
leiðsögumenn og vann síðan nokkur
surnur við að fara með erlenda ferða-
menn um landið. Ef til vill urðu þess-
arferðirtil þessað eyðalönguninni til
frekari dvalar erlendis. Á vetrum
starfaði ég svo áfram á Háskólabóka-
safni og sá urn safndeildina í jarð- og
landafræði. I þessum tveimur störf-
um sameinaði ég nokkur helstu
áhugamál mín og það sem ég gerði í
öðru starfínu nýttist mér jafnframt í
hinu. Þegar þannig tekst til fínnst
manni rétt hilla fundin í lífínu. En
þann 1. desember 1981 gerðist svo
tvennt, sem markaði brautina fram á
við á ótvíræðan hátt. Ég var skipuð í
Kristín H. Pétursdóttir
bókafulltrúi
Að ferðast úr einni
fræðigrein í aðra
Halldóra Þorsteinsdóttir, bókavörður Háskóla-
safni tekin tali
BÓKASAFNIÐ
15