Dagblaðið Vísir - DV - 02.05.1983, Side 22

22
DV. MÁNUDAGUR 2. MAl 1983.
THE DOORS - GREATEST HITS
GOÐAR VISUR KVEÐNAR ENN
Fáar hljómsveitir hafa fengiö eins
góö eftirmæli og The Doors. Þeir lögöu
upp laupana stuttu eftir aö Jim
Morrison, þeirra aöalmaöur, féll frá en
hafa síöan notið viröingar og bætt viö
aödáendahóp sinn.
The Doors tilheyrir hippatímanum.
Fyrsta platan kom út 1967 og margar
fylgdu á eftir næstu ár, en eftir aö
hljómsveitin hætti, hafa komiö út
allnokkrar plötur eignaðar henni, s.s
plötur meö gömlum upptökum,
ljóðaplata, tileinkuö Jim Morrison, og
ýmsar safnplötur sem þessi. Á henni
eru tíu af þekktari lögum The Doors og
spannar safnið mestallan starfstíma
hljómsveitarinnar. Lögin eru nokkurn
veginn í aldursröð og því hægt aö fylgj-
ast meö þeim breytingum sem verða,
t.d. batnar hljóðfæraleikur þeirra með
tímanum en rödd Morrisons veröur
rám og sukkleg. Hann þótti reyndaraf-
bragðssöngvari og mikill karakter á
hljómleikum en var líka svo ofboö
sætur aö andlitið er látiö selja flestar
plötur The Doors og svo ansi klár aö
hann samdi megnið af því sem hljóm-
sveitin flutti. Þaö var því mikill skaöi
þegar hann dó af eiturefnaneyslu í
byrjun síöasta áratugar. Á þeim árum
dóu líka þau Janis Joplin og Jimmy
Hendrix úr sömu óáran og pest og urðu
þessi þrjú mörgum harmdauöi.
Omögulegt er að segja hvar þau hafa
lent á hinum bakka móðunnar miklu,
en hafi þau öll horfiö til himinsala
sitja þau eflaust saman á skýi í
hvítum serkjum, gutlandi á hörpumar
sínar. Þar fylla þau strengleika
himinfestingarinnar en í pásum geta
þau síöan blúsaö betur en aðrir og
aukiö þannig á fjölbreytni engla-
bandsins.
Þeir sem eitthvað fylgdust meö
rokktónlist hippatímabilsins hafa ekki
komist hjá því að verða varir viö The
Doors. Margir eru sjálfsagt ennþá
tryggir minningu þeirra og varöveita
vel plötugersemamar frá þessum
árum og séu þær enn í nothæfu standi
hafa þeir ekkert við þessa aö gera.
THE UNDERTONES - THE SIN OF PRIDE
Sóltónlist og 6. áratugurinn
Mig rekur ekki minni til þess aö
hafa heyrt stóra plötu frá The Under-
tones fyrr en nú; samt er nafnið
kunnuglegt og tónlistin einnegin
þannig aö einhvers staöar hefur hljóm-
sveitin boriö fyrir eyrun. Þessi nýja
plata ku vera fjóröa plata Undertones
og sú fyrsta um tveggja ára skeið.
Undertones er írsk hljómsveit frá
Londonderry og ég skal ekki vera meö
neinar vífilengjur: þetta er skrambi
fín hljómsveit. Tónlistin sækir orku
sína í sjötta áratuginn, einkanlega
sóltónlist frá Motown og tvö lög frá
þvi tímabili skreyta skífuna: „Got To
Have You Back", Isleybræöur sömdu
og „Save Me” eítir meistara Smokey
Robinson. Þessi lög eru hvomgt sér-
lega þekkt, falla hins vegar mjög vel
að öðm efni Undertones og því ekki
fyrr en viö nákvæman lestur plötu-
hulsturs aö mér varö ljóst aö hér vom
gamlarperlur (antik) á sveimi.
Mig skortir sárlega samanburö viö
fyrri plötur til þess aö meta framfarir
7heundertones.
ef einhverjar eru; en eölilegt er aö
spurt sé; hvers vegna er þessi hljóm-
sveit svo óþekkt sem raun ber vitni?
Sennilegasta svariö er einfaldlega þaö
aö hún er of góö. Hún minnir sumpart á
XTC og söngvarinn á Roger Chapman
úr Family sálugu og fylgir alls ekki
þeim tískubylgjum rokktónlistar sem
ráöandiem.
Sjötti áratugurinn viröist óþrjótandi
bmnnur hugmynda fyrir rokktónlist-
armenn okkartíma og margar breskar
og írskar hljómsveitir hafa vottaö
Motown-sóltónlistinni aðdáun sína;
Dexy’s og Jam þeirra kunnugastar.
Mér sýnist Undertones ekki votta
þessa aðdáun á síöri hátt, tónlistin er
hlýleg og hrjúf rödd söngvarans
Feargal Sharkey er einkar sjarmer-
andi. Orgeliö er mjög áberandi hljóö-
færi á plötunni og útsetningar allar aö
hætti Motown bakraddir og strengir
og hvaö eina!
„Sin Of Pride” kemur skyndilega á
óvart og þá ekki síst fyrir þaö hversu
köflótt hún er. Á fyrri hliðinni get ég
tæpast fellt mig viö nokkurt lag, en á
síðari hliöinni rekur hvert gullkomið
annað! Því hefur reyndin orðiö sú aö
béhliöin hefur oftar Ient undir nálina;
þar er fyrsta lagið í miklu uppáhaldi,
„Conscious”, eina lagiö sem fylgir
danstakti og minnir auk þess þægilega
mikið á XTC.
Annars get ég ómögulega gert upp á
milli laga á béhliðinni og hiröi ekki um
aö tíunda þau hér meö nafni; ég hvet
hins vegar lesendur til þess aö kynnast
The Undertones. Hún er þess viröi aö
eftir henni sé tekið.
-Gsal.
Pottþétt
á stelpur og stráka, 10—15 ára.
Hinir, sem ekki nutu Jims og hinna
strákanna á sínum tíma fyrir æsku
sakir, geta hins vegar fengiö rjómann
af tónlist þeirra á einni plötu. Þaö
vantar að vísu margt á hana af því
sem þeir geröu best og plöturnar heföu
vel mátt vera tvær, en samt veröur
enginn svikinn af því sem þama
heyrist.
Tónlist The Doors stefnir í það aö
veröa klassísk. Hún ætlar aö standa af
sér tískustraumana og mér virðast
jafnvel tískukóngar alþýðutónlist-
arinnar leita í hana eftir fyrirmyndum
og þeir sem einu sinni læra aö meta
The Doors geta alltaf hugsaö sér aö
heyra í þeim aftur og aftur. Þessi plata
er því góö kynning á ágætri hljómsveit. _
-Járn.

JIM MORRISON
M. HAGGARD OG W. NELSON - PONCHO & LEFTY
Tveirgamlir oggóðir
Þaö hefur verið nokkuö um þaö
undanfarið aö frægir söngvarar hafa
tekið sig saman og sungið inn á plötu
og virðist það vís leið inn á vinsælda-
lista, þótt árangurinn í gæðamati
hafi verið frekar rýr.
Nú hafa tveir af eldri kynslóð
sveitasöngvara, þeir Merle Haggard
og Willie Nelson, fylgt öömm eftir og
sungiö inn á plötu saman. Nefnist
hún Poncho og Lefty og inniheldur
tíu lög af rólegri geröinni. Verður aö
segjast aö gömlu mennirnir standa
vel fyrir sínu og fyrir bragöiö er
Poncho og Lefty hin þægilegasta
plata.
Lögin á plötunni eru hvert úr sinni
áttinni, bæöi gömul og ný, en lítt
þekkt. En þaö sem kemur á óvart er
hversu fá lög þeir hafa sjálfir samið.
Lög eftir þá félaga em mörg vel
þekkt og hafa meira aö segja verið
geröir íslenskir textar viö sum þeirra.
Merle Haggard á aðeins eitt lag á
plötunni Reason To Quit, rólegt, en
frekar dauft lag. Hlutur Willie Nel-
son er mun betri, hann hefur samiö
tvö ágæt lög fyrir þessa plötu. Half A
Man og Opportunity To Cry. Besta
lag plötunnar finnst mér aftur á móti
vera titillagiö Poncho og Lefty, virki-
lega skemmtilegt lag þar sem þeir
félagar ná sér vel á strik.
Hlutur Willie Nelson er bæöi meiri
og mun betri í gerö plötunnar. Merle
Haggard er langt frá sínu besta og
virkar oft á tíðum sem aukanúmer.
Willie Nelson aftur á móti blómstrar
meö aldrinum og er alltaf jafnljúfur
og þægilegur.
Fyrir unnendur sveitatónlistar er
Poncho og Lefty kjörgripur, þar sem
tveir af þekktustu og ástsælustu
listamönnum sveitasöngvanna leiða
saman hesta sina og syngja um kosti
og galla sveitalífsins. HK.
■ NAKED EYES: BURNING BRIDGES |
Huggulegt tölvupopp
Naked Eyes er ein af þessum nýju
hljómsveitum. sem maöur veit hvorki
haus né sporð á. Hún hefur þó getiö sér
gott orö aö undanförnu fyrir nýja
tölvupoppaöa útsetningu á gamla slag-
aranum Always something there to
remind me sem Sandy Shaw söng viö
góöan oröstír hér um áriö.
Hér eru sem sagt tölvupopparar á
ferðinni og fyrir þá sem hafa gaman af
samanburöi og samlíkingum vil ég
helst skipa þeim í sveit með Human
League, Soft Cell og öörum léttari
boöberum tölvupoppsins. Til ennfrek-
ari útlistunar má geta þess aö mörg
lög Naked Eyes minna mig á gömlu
lOcc og er það aö sönnu ekki leiðum aö
líkjast nema hvað þeir áttu sitt blóma-
skeið f yrir tæpum tíu árum.
Allavega er hér á feröinni hugguleg-
asta poppmúsík sem ætti aö geta falliö
mörgum í geð hvort sem þeir hafa
yndi af tölvupoppi eöur ei. Um sándiö á
plötunni ætla ég ekki aö fjölyrða enda
hef ég aldrei skilið þá áráttu sumra
poppskríbenta að vera sýknt og heilagt
aö skrifa langhunda um hvernig þeim
finnist sándiö á þessari og hinni
plötunni. Ut yfir allan þjófabálk tekur
þó er þeir fara aö spá í sándiö í ein-
stökum hljóðfærum, hvort bassinn
liggi of framarlega, aftarlega, utar-
lega, innarlega (gæti hann kannski
legið of sunnarlega?) á plötunni. Vita
þessir menn nokkuö nema sándiö í
þeirra eigin græjum sé svona
brenglað?
-SþS.