Dagblaðið Vísir - DV - 18.06.1983, Blaðsíða 20

20
Sérstæð sakamál
DV. LAUGARDAGUR18. JUNI1983.
Háskalegt teboð
Það heyrir til undantekninga að
konur séu í hópi morðingja. Og þá
sjaldan þær eru það er algengast að
þær myrði með eitri. Svo var um meira
en helminginn af þeim konum sem
dæmdar voru fyrir morð í Bretlandi á
árunum 1843 til 1956,36 af 68 dæmdum.
Þegar kona fremur morð er það
oftast við mjög sérstakar aðstæður.
Moröinginn er oft aumkunarverð
manneskja, fátæk, andlega van-
þroskuö, ólæs, sem lætur stjórnast af
sterkum tilfinningum og er í
tilfinningalegu róti. Venjulega er
fórnarlambið að finna í nánasta vina-
eða fjölskylduhópi konunnar — bam,
eiginmaður eöa elskhugi. Þegar kona
myrðir bam sitt má slá því föstu að
morðinu er í raun beint gegn ein-
hverjum öðrum, oftast eiginmann-
inum eöa elskhuganum. Það er einnig
til í dæminu að morðið megi túlka sem
ósk um að fremja sjálfsmorð.
Fæstar fremja þær morð með fjár-
hagslegan ávinning í huga. Algengt er
að afbrýðisemi knýi þær til þessara
óhæfuverka. Svo var raunin með frú
Pearcey sem játaöi á sig morð af
þessariástæðu.
Frú Pearcey nefndi sig „frú” án
þess þó að hún væri gift. I raun hét hún
Mary Eleanor Wheeler. En hún tók
upp eftimafnið Pearcey þegar hún
byrjaði að búa með manni með því
nafni. Síöan hélt hún nafninu löngu
eftir að maðurinn var farinn.
Þegar réttarhöldin í morðmálinu
stóöu yfir var Pearcey lýst svo að hún
væri há og sterklega vaxin með
næstum karlmannlegt yfirbragð. En
hún var fagurlimuð og hafði falleg
augu. Blaðakona við Pall Mall Budget
skrifaði að í framkomu verkaði
Pearcey ekki eins og morðingi. Frekar
mætti ætla að hún væri blíðlynd og góö
mannvera. Hún væri með smáar
vel lagaðar hendur, slétta húð og
hraustleg í útliti. En það em engir
góðir drættir í andliti hennar og þótt
augu hennar séu skír er dimmt yfir
þeim, skrifaði blaöakonan.
Hafði vændi
að atvinnu
Tilfinningalegt rót og þrúgandi
einmanakennd hefur augljóslega
þvingað Eleanor Pearcey út í fjöl-
breytileg ástarsambönd og ofnotkun
áfengis. Arið 1890, þegar hún var 24
ára gömul, hafði hún framfæri sitt
eingöngu af vændi. Aðdáandi hennar,
Crichton frá Gravesend í Kent, greiddi
fyrir hana þriggja herbergja íbúð við
Priory Street í Kentish Town. Þangað
kom hann reglulega í heimsókn i viku
hverri.
Annar aödáandi hennar var verka-
maðurinn Frank Samuel Hogg. Hann
var sá maöur sem Eleanor Pearcey
elskaði heitast. Hún var vön aö setja
logandi kerti í gluggann til að gefa
honum til kynna að hann gæti komiö
upp í íbúöina. Hogg var afar hégóm-
legur og sjálfumglaður. Hann hafði
þekkt Pearcey um margra ára skeið.
Það ýtti undir hégómagimd hans
þegar konur féllu fyrir honum. En í
þetta sinn skapaði þessi árangur hans
honum aðeins vandræði.
Frank Hogg var giftur stúlku aö
nafni Phoebe. Hún varð ólétt eftir
Hogg áður en þau giftust og þaö vom
bræður hennar sem komu honum í
skilning um að best væri að þau giftu
sig. En við þessar kringumstæður varö
hjónabandiö engin sæluvist. Phoebe ól
dóttur sem skírð var sama nafni og
móðirin. Bamið bætti þó litið um
ástandið á heimilinu. Þvert á móti
fannst hinum sjálfumglaða verka-
manni nú fyrst sem hann væri fastur í
gildru. A þessu tönnlaöist hann sifellt
við Eleanor Pearcey vinkonu sína.
Þegar hann grét yfir örlögum sínum
við öxl hennar sagðist hann enga leið
eiga út úr vandanum aðra en að f remja
sjálfsmorð eða flýja til Ameríku.
Eleanor Pearcey hafði þekkt Phoebe
Hogg áöur en hún giftist Frank. Hún
haföi einnig verið náin vinkona systur
Franks, er Klara hét. Vinskapur
þessara þriggja kvenna virðist þó hafa
verið orðinn ærið blendinn. Með
ámnum virðist Pearcey hafa alið meö
sér sjúklega afbrýðisemi og glórulaust
hatur til Phoebe Hogg. Hún ímyndaði
sér að hún gæti ekki lifað án Franks og
hún vildi hafa hann fyrir sig eina.
Efþú vissir hversu
einmana ég er....
I bréfi til Frank Hogg skrifaði
Eleanor Pearcey að hann yrði að
hætta þessumsjálfsmorðsþönkumsem
sæktu aö honum. Ef ekki vegna hans
sjálfs, þá hennar vegna. I bréfinu
skrifar hún: „Þú spyrð hvort mér sé
ekki sama þótt þú hafir ekki komiö til
mín um nokkurt skeið. Ef þú vissir
hversu einmana ég er myndirðu ekki
spyrja þannig. Ég yrði hamingjusöm
ef þú kæmir á hverjum degi. Ég er svo
mikið ein að ég sit og velti vöngum
allan daginn. Þá verð ég svo rugluð í
ríminu að ég veit hvorki í þennan heim
né annan. Ég myndi ekki afbera þetta
ef ég ætti þig ekki að, minn kæri. En ég
er svo hrædd um að þú farir burt. Þá
yrði mér allri lokið því að þú ert það
eina sem skiptir mig máli í þessum
heimi. Ég get ekki lifað án þín. Ég hef
engan rétt til að gera til þín kröfur en
ég get ekki sleppt af þér hendinni.”
Vandi Eleanor Pearcey leiddi hana
aö þeirri niöurstööu að hennar eigin
hamingja væri bundin viö fráfall
Phoebe Hogg. Hatur hennar beindist
gegn eiginkonu elskhugans sem hún
haföi hjá sér daga og nætur —
óverðskuldað.
ttrekuð teboð
berast
Frank og Phoebe Hogg bjuggu í lítilli
íbúð við Wales Road í Kentish Town,
ásamt móður hans. Þann 23. október
fékk Phoebe skriflegt boð um að koma
til tedrykkju að heimili Eleanor
Pearcey í Priory Street. Phoebe sýndi
systur Franks boðið. Á kortinu stóð:
„Komdu í heimsókn síðdegis í dag og
taktu litlu dótturina meö. Ekki valda
mérvonbrigðum.”
Af einhverri ástæðu gat Phoebe ekki
komið í heimsókn þennan dag. Þá
sendi Eleanor Pearcey annað boöskort
daginn eftir. Og án þess að segja hvert
ferðinni væri heitið fór Phoebe Hogg að
heiman um klukkan 15.30 þann dag.
Bamið hafði hún meö í barnavagni.
Hún fór beinustu leið heim til Eleanor
Pearcey. Hún lagði bamavagninum í
þröngum stigaganginum og tók bamiö
með sér upp í íbúöina. Henni var boðið
sæti í dagstofunni þar sem slagharpa
heimilisins stóð við einn vegginn.
En það var í eldhúsinu sem Phoebe
Hogg lét lífiö. Hún var myrt með eld-
skörungi og hnífum. Svo virtist sem
hún hafi barist hetjulega fyrir lífi sínu.
Báðar konumar vora með stóra mar-
bletti og skrámur eftir átökin. Tvær
rúöur í eldhúsglugganum voru brotnar
og blóöslettur voru út um allt gólf og
upp um veggi. Nágrannar Pearcey
heyrðu hávaöa frá íbúð hennar og
sumir töldu sig hafa heyrt barnsgrát.
En enginn þeirra skipti sér af því, enda
vora óp og slagsmál hversdagslegir
atburðir 1 þessu hverfi.
Eftir morðið virðist Eleanor
Pearcey hafa þvegið hendur sínar og
morðvopnin og síðan reynt að fjar-
lægja blóðblettina af gólfinu, gardín-
unum og fötum sinum. Síðan bar hún
líkið út í barnavagninn ásamt barninu
og lagði teppi yfir. Þegar dimmt var
orðið ók hún af stað með barnavagninn
og hinn óhugnanlega farm hans. Hún
ók fyrst í áttina að Eton Road í leit aö
stað þar sem hún gæti losað sig við
bamavagninn. Hún henti Phoebe Hogg
af á byggingarsvæöi við Crossfield
Road en skildi síðan barnið eftir við
Finchley Road. Þá var það látið, að
likindum kafnað í bamavagninum.
Síðan gekk hún áfram meö bama-
vagninn nokkra kflómetra í viðbót og
skildi hann síðan eftir undir húsvegg.
Þá hafði hún alls gengið um sex kíló-
metra leið.
Undarlegjátning
Eleanor Pearcey kom seint heim
þetta kvöld. Um klukkan 10 um kvöldið
kom Frank Hogg í heimsókn. Hann
hafði eigin lykla aö íbúðinni og gekk
því beint inn. Þá var ljós í svefnher-
berginu en aö öðru leyti var myrkt.
Eleanor Pearcey var ekki heima.
Hann varð ekki var við neitt óven julegt
I íbúðinni, að því er hann sagði síðar.
Hann skrifaöi því skilaboð um að hann
hefði komið og f ór síðan.
Frank Hogg hélt því síðar fram að
hann heföi ekki vitaö til þess að
Eleanor Pearcey og kona hans hefðu
þekkst. Hann sagðist heldur ekki hafa
haft áhyggjur af því þótt kona hans
hafi ekki verið heima þegar hann kom
heim þetta kvöld. Hann hélt að hún
hefði farið að heimsækja sjúkan föður
sinn. Hann vakti eftir henni til klukkan
tvö um nóttina. Aö morgni næsta dags
fór hann til vinnu klukkan sex að
vanda. Hann kom aftur heim í morgun-
mat klukkan átta. Þá var eiginkonan
enn ókomin. Þá heyrði hann fyrst um
óhugnanlegt morð sem framið hafði
veriö kvöldið áður.
Klara systir Franks varð þá
áhyggjufull. Hún fór strax til foreldra
Phoebe til að leita að henni. Þar hafði
hún ekki komið. Þá minntist hún
teboðsins frá Eleanor Pearcey.
Pearcey sagðist í fyrstu ekkert hafa
séö til Phoebe. En þegar Klara ítrekaði
spuminguna svaraðihún: ,,Jú, ég hitti
hana í gær en hún bað mig að segja
ekki frá því. Hún kom hingað um
Eimmleytið og bað mig að líta eftir
baminu. En ég neitaði því. Þá bað hún
Úr glæpadeild vaxmyndasafnsins þar sem sýnd eru morðvopn og þess háttar hlutir, tengdir nafntoguðum glæpum.