Dagblaðið Vísir - DV - 26.06.1985, Qupperneq 2

2
DV. MIÐVIKUDAGUR 26. JUNI1985.
DV-myndir S,
Reynir var umkringdur fólki þegar hann kom á ákvörðunarstafl. Þafl var þvi ekki ofsögum sagt þegar hann sagði: „það var slegist um mig.
„TRIÍIÞVÍ EKKIAD HRING-
VEGURINN SÉ EKKILENGRI”
„Ég bara trúi því ekki aö hring-
vegurinn sé ekki lengri,” sagöi Reynir
Pétur Ingvarsson, göngugarpurinn
mikli þegar hann sleit borðann viö
enda Ölfusárbrúar upp úr klukkan sex
í gærkvöldi.
Ungmennafélag íslands
Reyni þennan grip.
fœrði
„Ekki stinga mig," sagði Reynir
þegar Óiafur Jensson festi í hann
œflsta heiðursmerki íþróttasam-
bands fatlaðra.
— sagði Reynir Pétur þegar hann sleit borðann við Ölf usárbrú
Nfc-
Reynir Pótur ásamt móður sinni, Steinunni Loftsdóttur. Reyni á vinstri
hönd er Hanný, vinkona hans.
Hann var kominn aö þeim staö sem
gangan mikla hófst þann 25. maí.
Göngunni í kringum landiö var lokið,
áfanganum náö.
Þetta er ævintýralegt
Þaö var um sjöleytið í gærmorgun
aö Reynir Pétur lagði af stað frá
Reykjavík áleiðis aö Selfossi, loka-
áfanganum. Um fimmleytið var hann
kominn aö Kögunarhóli rétt fyrir utan
Selfoss. Þar var samankominn fjöldi
fólks til aö ganga meö Reyni síðasta
spölinn, „Velkominn Reynir” stóð á
spjöldum sem fólkiö bar. Geröur var
stuttur stans þarna viö hólinn og
göngunni svo haídið áfram. Allir vildu
vera sem næst Reyni og halda í
hendina á honum. Þaö uröu hálfgeröar
stimpingar meðal barnanna. Reynir
var ekki með nema tvær hendur. En
allt gekk þetta vel.
Á Selfossi var mikill viöbúnaöur. Af-
girt hafði verið svæði viö gamla Kaup-
félagiö. Lúörasveit Selfoss var í start-
holunum, börnin í 17. júní fötunum,
aUir voru tilbúnir aö taka sem best á
móti Reyni.
Saman á ný. Reynir og Hanný sæl
og glöð á svip.
„Þetta er ævintýralegt,” sagði lög-
regluþjónn sem reyndi aö stjórna um-
ferðinni. Þaö virtust allir sem vettlingi
gátu valdið á Selfossi og nágrenni vera
mættir í miöbæ Selfoss til að vera viö-
staddir stundina miklu. Þaö var algert
umferðaröngþveiti í bænum. Þaö
virtust allur bílafloti Sunnlendinga
vera þama. Þaö heföi áreiöanlega ekki
veriö meira um að vera þótt þjóð-
höföingi væri á ferö. Menn töluöu ekki
um annað en Reyni og afrek hans.
„Hvenær kemur Reynir?” spuröu
bömin pabba sinn og mömmu, afa sinn
og ömmu.
„Elskan mín, hér er miklu meira
um aö vera en á hátíðarhöidunum 17.
júní,”sagöi konaein.
„Eg man bara ekki eftir öðmm eins
mannfjölda hér á þessum staö,” sagöi
gamall maður viö konu sína.
„Viltu færa þig svo ég sjái,” sagöi
maöur viö annan. Allir vildu sjá sem
best.
Ekki stinga mig
„Þama er hann. Þama er hann,”
fór nú fólkið aö hrópa.
Og mikiö rétt. A brúnni birtist
Reynir ásamt fólkinu sem gengiö haföi
meö honum lokaáfangann. Lúöra-
sveitin fór aö spila göngumars. Fólkið
klappaöitaktinn.
Nú var Reynir aöeins örskammt frá
borðanum góða. Hann gekk einn aö
honum og sleit hann. Gífurleg
fagnaöarlæti bmtust út. Reynir sjálfur
varö hálfklökkur. „Eg er svo
ánægður,” sagöi hann. „Eg trúi því
ekki að ég sé kominn á leiðarenda. Eg
trúi því ekki að hringvegurinn sé ekki
lengrien þetta.”
Nú gekk Reynir í áttina aö gamla
Kaupfélaginu, sæll og ánægöur. Hann
fór aö afgirta svæðinu og inn fyrir.
Ingvi Ebenhartsson, forseti bæjar-
stjómar Selfoss, bauð hann hjartan-
lega velkominn og óskaði honum til
hamingju með áfangann.
Og nú fluttu ávörp helstu forvígis-
menn og formenn helstu samaka
Selfoss. Um tuttugu manns vom á
mælendaskrá. Gjafimar sem Reynir
og Sólheimar fengu voru jafnmargar,
ef ekki fleiri. Auk peningagjafa fékk
Reynir blóm, trimmgalla, heiöurs-
skjal, bækur, minningagripi, heiöurs-
merki og fleira og fleira. Hann var
hálfhissa á öllu tilstandinu. „ekki
stinga mig,” sagöi hann þegar verið
var aö hengja á hann æðsta heiðurs-
merki Iþróttasambands fatlaðra.
Fólkiö var hrifiö af Reyni, þjóöhétj-
unni sinni. Þaö klappaði honum lof í
lófa hvaö eftir annað og fagnaöaróp
gulluvið.
Þetta var löng dagskrá en svo var
hún búin. En ekki hjá Reyni. ..
Það var slegist um mig
Nú fór Reynir í Inghól, skemmtistaö
þeirra Selfyssinga. Þar hélt bæjar-
stjórn Selfoss boð inni fyrir Reyni,
fjölskyldu hans, vistmenn og starfs-
fólk Sólheima. Þar var borinn fram
matur og dansaö f ram eftir kvöldi.
Reynir var hrókur alls fagnaöar.
Fjölskylda hans og vinir af Sólheimum
fögnuöu honum innilega. Hann haföi
ekki viö að taka við árnaöaróskum.
Gleöin skein úr hverju andliti, kannski
ekki síst hennar Hannýar Haralds-
dóttur, vinkonu hans. Hún vék ekki frá
honum.
— Hvemig liöur þér núna, Reynir?
„Eg trúi þessu varla. Hvílíkar mót-
tökur,” sagði hann. ,JÉg var næstum
slitinn í sundur. Þaö var slegist um
mig. Þetta hefur verið svo gaman. Og
hugsaðu þér minninguna sem ég á um
þetta. Þetta verður min æviminning. ’ ’
— Hvaö ætlarðu að gera við trú-
lofunarhringana sem þú f ékkst í gær?
„Ja, ef þú bara vissir,” svaraöi
hann leyndardómsfullur á svip og sveif
í dansinn með Hannýju sinni.
1417 kílómetrar voru að baki. Geri
aörir betur.
-KÞ