Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.1986, Side 30

42
SMÁSKÍFA VIKUNNAR
A-Ha - l've been losing you
(WB)
Það virðist ekki neinum
blöðum um það að fletta
að þetta norska tríó er að
skipa sér í allra fremstu röð
popphljómsveita í heimin-
um. Þetta er fyrsta lagið
sem kemur út af væntan-
legri breiðskífu og hér er á
ferðinni afbragðspopplag,
vandað að allri gerð og al-
veg laust við vinsældalista-
helgislepju. Engu að síður
pottþéttur smellur.
AÐRAR í BETRI KANTINUM
Pugh Rogefeldt - Tvá lika
ar ett (POLAR)
A-Ha eru ekki einu skand-
inavarnir sem eitthvað
geta. Hér er sænskur rokk-
ari á ferð, Pugh Rogefeldt,
og þó svo þetta lag slái
aldrei í gegn í hinum stóra
heimi vegna þess að það er
sungið á sænsku er þetta
stórgóður rokkari í léttum
takti með grípandi viðlagi
og hvað þarf þá meira?
WAS NOT WAS -
Robot girl (MERCURY)
Dáldið sérstakt lag, byggt
upp í kringum trommur og
þéttan takt, smá afpkufíl-
ingur sem venst vel.
GENESIS -
Throwing it all away (VIRG-
IN)
Ekta ballaða a la Phil Coll-
ins undir nafni Genesis,
rennur mjög ljúflega niður
enda Phil Collins vanur
maður á þessum miðum og
virðist ballöðubrunnur
hans óþrjótandi.
NÚ VERSNAR I ÞVÍ
CARL ANDERSON &
GLORIA LORING -
Friends and lovers
(CARRERE)
Bandariskt súkkulaðipopp
eins og það gerist væmn-
ast, gæsahúðarpopp með
dramatískum röddum og
textinn sniðinn að við-
kvæmum sálum. Ojbarasta.
MEAT LOAF& JOHN PARR
- Rock and roll Mercenaries
(ARISTA)
Ekki á ég von á að þeir
Meat Loaf og John Parr
ríði feitum hesti frá þessu
laginu, miðlungs Survivor-
rokk sem ekki skilur mikið
eftir hjá hlustandanum.
-SþS
FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 1986.
Steve Winwood-Back in the high life:
Viðfelldið samkvæmt forskrift
Steve Winwood er eitt af stórum
nöfhum rokksögunnar, undrabam í
söng og hljómborðsleik sem sló í gegn
með Spencer Davis Group arið 1965,
þá aðeins 17 óra gamall, og gat sér
síðan gott otö með hljómsveitunum
Traffic og Blind Faith. Traffic starfaði
fram til 1974 en upp frá því hefur
Winwood fetað sólóbrautina einn síns
liðs. Fyrsta sólóplatan kom ekki út
fyrr en 1977, hét í höfuð pilti en fékk
rétt volgar viðtökur þrátt fyrir mikla
eftirvæntingu poppunnenda. Heil þrjú
ár liðu fram að næstu plötu, Arc of a
diver, en nú brá svo við að Winwood
sló í gegn, ekki síst fyrir lagið While
you see a chance. Talking back to the
night kom út 1982 en líkt og fyrsta
platan leið hún fyrir skort á smelli.
Tröppugangurinn heldur ófram með
Back in the high life sem ber nafn
með rentu hvað varðar velgengni
Winwoods í dag. Sem fyrr er það ofur-
máttur „hit“lagsins sem ræður úrslit-
um, það er Higher love að þakka að
Steve Winwood situr á öldutoppum í
ólgusjó poppiðnaðarins árið 1986.
Mér hefur alla tíð líkað vel við Win-
wood sem hefur til að bera hlvleika
og næmi þó deila megi um listrænan
eldmóð í verkum hans. En það er ekki
ætlun Winwood að predika tiltekið
fagnaðarerindi, tónlist hans er fyrir
eyrað, skemmtun, ekki pólitík. Back
in the high life er hér engin undan-
tekning frá fyrri verkum hans. Ef
eitthvað er er hér gengið enn lengra
til móts við imyndaðar þarfir almenn-
ings þar sem aðgengileiki og fögur
áferð skiptir höfuðmáli.
Platan er mjög ameríkaniseruð.
Flestir hjálparmenn Winwoods eru
þarlendir tónlistarmenn og þeirra
þekktastir Joe Walsh, James Taylor,
ChakaKhan og Nile Rodgers. Back in
the' high life hefur enda fallið best í
kram Kanans sem veit fátt betra en
hvítflibbarokk af þessu tagi þar sem
uppskriftin er: heimsþekktir flytjend-
ur, virtir i poppheiminum, átakalítil
tónlist og vitsmunalegt yfirbragð (Ge-
nesis eru kjörið dæmi og jafhvel Dire
Straits):
Lagasmíðamar á Back in the high
life eru (skv. formúlunni) jöfnum
höndum fjörugir poppstúfar og lunga-
mjúkar ballöður og allar leika þær um
hlustir áheyrenda án þess að valda
minnsta ergelsi. Winwood er einkar
geðþekkur söngvari en hljóðfæraleik-
ur er dæmigerður sessionleikur,
hnökralaus en firrtur öllum persónu-
leika. Ekkert kemur hér á óvart en
þó má hafa af plötunni góða skemmtan
ef menn láta sér það nægja. Higher
love er mest grípandi, Freedom over-
spill er kröftugt og titillagið einkar
smekklegt.
Back in the high life er dæmigerð
platá miðaldra stjömupoppara, ömgg
markaðsvara í alla staði, vel slípuð
og snyrtilega innpökkuð,' góð afþrey-
ing og áhrifin ekki ósvipuð neyslu á
gufusoðnum flatkökum. Er á meðan
er.
Skúli Helgason.
Bruce Homsby And The Range - The Way It Is
A eftir að láta að sér kveða
Bmce Hornsby er nafn sem ekki
hafði heyrst áður en hið stórgóða lag
The Way It Is fór að heyrast. Homs-
by, sem er Bandaríkjmaður og hefur
lengstum haft aðsetur í Virginiu, er
greinilega efni í stórgóðan tónlistar-
mann. Allavega er það skoðun undir-
ritaðs eftir að hafa hlustað á plötu
hans sem ber sama nafn og hið vin-
sæla lag The Way It Is.
Hann er þar á ferðinn með hljóm-
sveit sína, Range, og sjólfur semur
hann öll lögin á plötunni í samvinnu
við John Homsby sem er að öllum lík-
indum bróðir hans. Homsby syngur
lögin með rödd sem einna helst minnir
á Jackson Browne og er ekki að neita
að þeir tveir eiga margt sameiginlegt.
Spilar listavel á píanó og er píanóleik-
urinn mikil tilbreyting frá tæknivædd-
um hljómborðsleik sem svo einkenn-
andi er í léttri tónlist nú. Ekki það
að Homsby fiktar aðeins við önnur
hljómborð, en látlaust og smekklega.
í hinni hatrömmu baráttu í popp-
heiminum er ekki nóg að vera góður
tónlistarmaður, það þarf yfirleitt
þekkt nöfn til að koma góðri tónlist á
framfæri. Og þá hjálp hefur Bruce
Homsby fengið í gegnum rokkarann
góðkunna, Huey Lewis, sem er að
hluta til upptökustjóri og syngur dú-
ett með Homsby í einu albesta lagi
plötunnar, Down The Road Tonight.
Annars er The Way It Is mjög jöfn
og góð plata. Má kalla tónlistina létt-
rokkaða þó það sé reyndar of mikil
einföldun, því jassáhrifa gætir í píanó-
leik Homsby og uppmninn leynir sér
ekki. Áhrifa náttúmnnar gætir alls
staðar sem sjá má á laganöfhum eins
og On The Westem Skyline, The Wild
Frontier, The River Runs Low og The
Red Plains, svo einhver séu nefnd. Og
þá erum við komnir að textunum sem
em óvanalega góðir. Þeir fjalla tim
landið og fábrotna lifnaðarhætti
Anna Domino - Anna Domino
Skrímslið góða
Sjaldan eða aldrei hef ég handleikið .
plötu jafnófrýnilega og þessa. Mál-
verkið á umslaginu er algert ógeð. Það
fælir ömgglega flesta frá að snerta
gripinn, hvað þó kaupa hann. í ofaná-
fág segir nafn flytjandans alls ekki
neitt. Anna Domino, hver í fjáranum
er það riú eiginlega?
Að betur athuguðu máli kemur í ljós
að hér er á ferðinni belgískur kven-
maður. Þessi samnefhda skífa hennar
vakti nokkra athygli í Bretlandi fyrr
á þessu ári. Verðskuldaða athygli segi
ég nú, eftir að hafa farið inn fyrir ljót-
an skráp skrímslisins. Platan inniheld-
ur tíu lög sem flest bera vott um ágæta
tónlistarhæfileika Önnu þessarar.
Tónlistin er undir sterkum soul- og
jassáhrifum og er oft ó tíðum mjög í
anda Sade hinnar bresku. Nokkur lag-
anria hafa jafnframt austurlenskt
yfirbragð, eins og til dæmis My men
og Caught.
lagasmíðar þar sem umfjöllunarefnið
er mannlegar tilfinningar. 1 þessum
lögum nýtur lágvær söngur Önnu sín
' vel. Seinni hliðin er mun poppaðri.
Upphafslagið Summer er eins og hver
annar dægurslagari og svipaða sögu
má segja um lagið The hunter gets
captured by the game. í síðustu lögun-
um þrem er farið hægara í sakimar
og léttur hljómborðsleikur ræður ferð-
Fyrri hliðin er áberandi best. Hún
hefst á laginu Rhythm, seiðmögnuðum
söng sem fjallar um viðleitni stúlku
til að vera elskuga sinum undirgefin.
Lögin, sem fylgja í kjölfarið, em öll á
svipuðum nótum. Dmnk, Koo-Koo,
My man og Caugth em allt prýðis-
Gripurinn er þó ekki gallalaus. Plat-
an er helst til flöt og er þar mestu um
að kenna takmarkaðri söngrödd höf-
undarins. Útsetningar em smekklegar
en nokkuð einhæfar. Þrátt fyrir þetta
er Anna Domino (platan) athyglis-
verður gripur. Ef þið rekist á hana í
plötuverslun skuluð ekki renna af
hólmi fyrir skrímslinu. Undir hijúfu
yfirborðinu leynist ljúft tónlistarverk.
Svona getur útlitið blekkt.
ÞJV
SMÆLKÍ
Sæl nú!.. .Gítaristi hljóm-
sveitarinnar Public Image
Limited - John McGeoch -
varð fyrir þeirri óskemmti-
legu reynslu á hljómleíkum
hljómsveitarinnar i Vinar-
borg ó dögunum aö fá
tveggja litra vínfíösku i and-
litið. Saúma þurfti 40 spor
í andlit Johns og i framhalrii
af þessu aflýsti PIL Evrópu-
hljómleíkaferó sinni og er
Johnny Lydon, forystusauð-
i að hætta alveg að spíla
opínberlega. Flöskukastar-
inn var handtekinn af
austurrisku lögreglunni og á
yfir höfði sér þungan
dóm.. .Fyrir nokkru hætti
trommuleikaii Echo And The
Bunnymen, Pete De Freitas,
í hljómsveitinni en uú virðíst
sem svo að harm sé hættur
við að hætta. Harm tók til
að mynda sætí sitt við
tromnmmar aftur á hljóm-
leíkum hljómsveitarinnar
nýlega og vinnur nú ásamt
öðrum liósmönnum hljóm-
verkafólks, sem lifír við erfíð skilyrði;
rómantískir en um leið raunsæir.
Besta lagið ú plötunni er The Way
It Is sem hrifið hefur svo marga að
undanfömu, enda áhrifamikið í öllum
flutningi. En það eru önnur lög sem
fylgja fast á eftir, Down The Road
Tonight er grípandi lag og líklegt til
vinsælda seinna meir. On The Westem
Skyline og Red Plains em einnig lög
sem skilja mikið eftir sig og hjálpa til
að gera the Way It Is að þeirri gæða-
plötu sem hún er. HK.
sveitarmnar að gerð nýrrar
breiðskífu. . Ungur drengur
í Bandaríkjumtm varð nýlega
fyrir þeirri lífsreynslu að
þurfa nauðugur að hlusta á
sömu plötuna með Wham í
sex klukkutima samfleytt!!
Ástæðan var sú að drengur-
tnn velti bifreið sem hami
ók og sat fastur i ftakinu í
sex tíma, sem betur fer ckki
mikið slasaður, En það sem
verra var, segulbandíð í biln-
um var óskemmt og gekk
látlaust, þannig að aum-
ingja drengurinn neyddist til
að hlusta á Wham stans-
laust í sex tima. Sagdí hann
eftirá að meiðsiin hefðu
verið slæm, en þolraunin
með Wham i eyrunum i sex
tima enn verri!,. .Andý Tayl-
or gítarleikari hefur nú
ÍlMíIílí'i* ['lú'I* i wij tJT y tlyJi [;T>T'l
skilið við Duran Duran og
hyggst standa á eigin fótum
framvegis. Hann tók þó að
hluta til þátt i gerð væntan-
legrar brciðskifu Duran
Duran, Notorius, sem buist
er víð að komí út í byrjun
næsta árs, Smáskífa af
þessari plötu kemur út næst-
komaridi mánudag og er þar
titiilag plötunnar á
ferðínni.. .Chuck Berry, sá
gamalkunní rokkari, verður
sextugur á næstunní og hann
hyggst balda uppá þessi
tímamót með miklum hljóm-
leikum i New York og hefur
i því skyni fengíð til liðs við
sig Dave Edmunds á gitar,
John Entwhistle á bassa,
Chuck Leavell á hljómborö
og Max Weinberg á tromm-
ur.. .Mick Jagger er farinn
að leggja drög að* nýrri
hljómplötu og eru æfingar
þegar hafnar.. .Það var nú
það... T»þ$~
I
k