Dagblaðið Vísir - DV - 06.09.1988, Page 30

30
ÞRIÐJUDAGUR 6. SEPTEMBER 1988.
LífsstOl
PV
Á ferðalagi með íshestum yfir Kjöl:
Þá fennti á Frakkana
Erlendir feröamenn, sem gerast
svo djarfir að heimsækja ísland, geta
átt von á öllum veðrum, jafnvel yfir
hásumarið. Þetta sannaðist meðal
^annars á nokkrum Frökkum sem
skelltu sér í ferð yfir hálendið á dög-
unum. Þeir urðu sannast sagna alveg
hlessa þegar þeir vöknuöu í snjó-
komu á Hveravöllum. Það var ýmis-
legt fleira sem kom þeim á óvart í
umræddri ferð sem farin var yfir
Kjöl. Viö skulum gefa ímyndunarafl-
inu lausan tauminn um sinn og fylgj-
ast með ferðalöngunum.
Lagt er upp frá Miðdal í Laugar-
dal. Það er fyrirtækið íshestar, undir
stjóm þeirra Guðmundar Birkis Þor-
kelssonar og Einars Bollasonar, sem
gefur fólki kost á að ferðast á hestum
yfir Kjöl. Ferðalangarnir þúrfa ekki
að hafa áhyggjur af neinu nema
skjólgóðum fatnaði og hestvönum
sitjanda. AUt annað sjá íshestamenn
um.
EldhúsbUl fylgir ferðafólkinu aUa
leiðina. Og það er nú einhvern veg-
inn svo að þessi bfil ásamt ráðskon-
unni skeleggu, henni Dísu, verður
manni ákaflega hjartfólginn þegar
fram í sækir. Hann flytur nefnilega
vistir, farangur, svefnpoka, jáming-
aráhöld og síðast en ekki síst nóg af
heyi handa hestunum. Þarna er
sumsé aUt sem til þarf þessa viku
sem ferðin yfir Kjöl stendur yfir. Og
eldhúsbUlinn verður eins konar vin
•»í eyðimörkinni þegar menn hafa
ferðast dögum saman um gróður-
snauðar óbyggðir. Úr honum töfrar
ráðskonan fram rjúkandi kjötsúpu,
saltkjöt og baunir, súpur og salöt og
sjóðandi heitt kaffi þegar komiö er í
náttstaö. Og þessu em gerð góð skU,
því matarlystin er í stakasta lagi þeg-
ar fólk er úti undir bera lofti frá
morgni tíl kvölds. Má heita að hinar
Dægradvöl
vesælustu spírar verði botnlausar
eftir einn dag eða tvo á hestbaki.
Alþjóðlegar útreiðar
Það er óhætt að segja að ferðin
umrædda hafi verið eins konar al-
þjóðlegar útreiðar. Þá mættu til leUcs
í Miðdal ferðalangar frá Þýskalandi,
Noregi, Svíþjóð og Englandi, alls 18
manns. Með í for voru einnig sjö ís-
lendingar, fimm sem sáu um hrossa-
reksturinn og tveir sem riðu með
ferðamönnunum erlendu. Fyrir síð-
amefnda hópnum fór Guömundur
Birkir en aðstoðarmaður rak lestina.
Var haft á orði að honum væri nokk-
ur vandi á höndum, því Guðmundur
Birkir liti aldrei aftur þessa viku sem
ferðin stæði yfir. Sú ábyrgð hvUdi
því á herðum aðstoðarmannsins að
sjá um að enginn ferðamaðurinn
heltist úr lestinni og týndist á öræf-
unum.
Það mátti líkja kliðnum við það
sem gerist í ágætasta fuglabjargi þeg-
ar ferðamennirnir voru að leggja af
stað frá Miðdal. Þeir voru látnir
leggja sjálfir á hestana og þar þurfti
svo sannarlega að hyggja að ýmsu
áður en aUir voru tilbúnir í slaginn.
Gjörðin var of stutt hjá einum, reið-
inn of langur hjá öðram og hjá hinum
þriðja vildi hesturinn alls ekki
standa kyrr. Allt gekk þetta þó sam-
an að lokum og svo lögðu menn harla
ánægðir af stað.
Bað við Geysi
Fyrsta dagleiðin var frá Miðdal að
Geysi. Þar bar fátt til tíðinda. Að vísu
var ekki hægt að tala um sýningará-
setu hjá öUum ferðamönnunum. En
aUt gekk stórslysalaust og þeir voru
mjög fljótir að sjóast.
Þegar komið var að Geysi gengu
menn frá hestum sínum í girðingu
rétt hjá. Síðan var haldið tíl hótelsins
þar sem gist var um nóttina. Eftir
Við sáningu i Hvitárnesi. Þarna sannast sjálfsagt málshátturinn að ekki er sopið kálið þótt í ausuna sé komið. En víst
á þetta þarfa starf eftir að skila árangri með tímanum.
-Skipt var um hesta þegar dagleiðir voru langar. Þama er Guðmundur Birkir að aðstoða eina þýska við að koma hnakknum á reiðskjótann.
kvöldmatinn brugðu flestir sér í
sundlaugina og létu líða úr sér. Er
fuUvíst að baðferðin sú hefur komið
í veg fyrir strengi og harðsperrar.
Sumir létu sér ekki nægja að vökna
hið ytra heldur skelltu sér á barinn
og vökvuðu lífsblómið fyrir svefninn.
Síðan var gengið tíl náða.
Næsta dag lá leiðin í Fremstaver.
Þar er vistlegur skáU sem sofið var
í um nóttina. Þegar komið var á
áfangastað og fólk búið að koma sér
fyrir fóru sumir að ókyrrast heldur,
tvístíga og skima til aUra átta. Hjálp-
arkokkarnir íslensku skildu þegar
hvar skórinn kreppti og var ferða-
löngunum ókyrra vísað á snyrtileg-
an kamar rétt við skálann. Þetta þótti
heldur en ekki sérkennileg reynsla,
svona í fyrstu atrennu. Þeir létu sig
þó hafa það, áttu enda fárra annarra
kosta völ, þar sem kamarmenningin
var nær alls ráðandi það sem eftir
var ferðarinnar. Það sannaðist Uka
að menn vora orðnir svo svaUr í
þessu þegar kom aö ferðalokum að
þeir runnu til og frá kömrunum eins
og rollur í götu. Þótti ekkert sjálf-
sagðara en að svara kalU líkamans
sitjandi á fjölunum.
Það má kannski skjóta því inn í,
svona rétt tíl gamans, að tíl skamms
tíma var enginn kamar í Fremsta-
veri. Þá urðu menn að vippa sér út
í urðina til þess að létta á sér. Það
gat stundum verið erfitt að dyljast
fyrir forvitnum augum náungans ef
viðkomandi var klæddur í skærapp-
elsínugulan regngallann, sem Is-
hestar leggja til. Heyrðist sú samlík-
ing að menn hefðu verið eins og viUi-
sveppir upp aUar hUðar, sitjandi á
hækjum sínum í göUunum góðu. Það
skiptir ekki máli hvort þetta er satt
eða logið, heyrir enda sögunni til.
Hestarnir struku
Næsta dag var haldið í Hvítárnes.
Þá var heldur farið að kólna í veðri
og jókst jöklanæðingurinn eftir því
sem norðar dró. Voru ferðamennirn-
ir heldur fegnir þegar þeir skriðu í
pokana í skálanum.
En Adam var ekki lengi í paradís.
Eldsnemma næsta morgun voru ís-
hestamenn vaktir með þeim válegu
tíðindum að hestamir hefðu sloppið
út um nóttina og væru nú famir all-
ir sem einn. Höfðu þeir rutt um koll
hliði á girðingu sem þeir voru
geymdir í og tekið strikið í áttina
heim.
Var bragöið hart við, eldhúsbíllinn
ræstur í snatri og branað á eftir
strokuföntunum. Þeir fyrstu náðust
í Fremstaveri. Þar vora þeir gómað-
ir, lagt á nokkra þeirra og hópnum
snúið við. Á leiðinni til baka tíndu
svo íshestamenn upp afganginn af
hrossunum, sem öU voru á leiðinni
heim. Þurfti meiri háttar atgang til
að snúa þeim aftur á leið til Hvítár-
ness, því svo mikiU móður var rann-
inn á þau. En með ópum, óhljóðum
og munnsöfnuði, sem engan veginn
er prenthæfur, tókst það að lokum.
Þegar hjörðin var komin heUu og
höldnu aftur í Hvítárnes var allur
mannskapurinn ræstur út. Fékk nú
hver sinn poka í hönd. í sekkjunum
var fræ og kjarnmikiU áburður. Var
arkað með þá á gróðursnautt svæði
nokkuð frá skálanum og þar var
innihaldinu dreift af mikilli vand-
virkni. Þeir íshestamenn munu hafa
tekið þennan þarfa sið upp í fyrra.
Fara þeir nú ekki syo um með hópa
ferðamanna að ekki sé dreift fræi og
áburði á leiðinni. Að þessu sinni
dreifðu þeir öflugum Bieringspunti
sem á vafalaust eftir að klæöa svæð-
ið innan tíðar.
Aö þessu loknu var haldið aö
Hveravöllum. Þar var gist í skálan-
um og síðan riðið sem leið Uggur aö
Ströngukvísl. Eftir næturlanga dvöl
þar lá leiðin að Bugum. Þar var sleg-