Dagblaðið Vísir - DV - 06.09.1988, Síða 31

ÞRIÐJUDAGUR 6. SEPTEMBER 1988.
31
Lífestm
Hópurinn leggur af stað. Guðmundur Birkir Þorkelsson í fararbroddi.
I
Þessi kom ásamt kunningja sínum frá Þýska-
landi. Hann sagðist vera harðákveðinn í að
koma aftur og fara í aðra ferð með íshestum.
Ef veður var gott mötuðust ferðalangarnir úti.
DV-myndir HJS
ið upp tjöldum því skálinn var of lít-
ill fyrir mannskapinn. Loks á sjö-
unda degi var komið að leiðarlokum,
Mælifelli í Skagafirði. Gist var í
Steinsstaðaskóla og þar skildi leiðir.
Þessi hópur kvaddi, hálfringlaður
eftir lífsreynslu undanfarinna daga
og nýr hópur heilsaði.
Frakkar suður yfir
Hópurinn, sem fór með íshestum
suður yfir, var 16 manns. Þetta voru
Fransmenn, mættir galvaskir til
leiks.
Var nú lagt af stað suður yfir, sömu
leiðina og fyrri flotinn hafði komið.
Segir ekki af ferðum hópsins fyrr en
á Hveravöllum. Þar var býsna kalt
kvöldið sem ferðalangana bar að
garði. Höfðu Frakkarnir þá á orði að
þetta væri alveg ótrúlegur kuldi
svona aö sumri til. Voru þeir heldur
hissa á þessum andstæðum, rjúkandi
hverum, hlaðinni heitri lauginni og
brunakuldanum, með svo miklum
blæstri að það hrikti í skálanum.
Og ekki varð undrunin minni þeg-
ar þeir vöknuöu morguninn eftir og
litu út. Þá var jörð hvít og úrkoman
var sambland af ísregni og spjó-
komu. Mæhrinn var við frostmark
og vindur talsverður.
Sáu menn nú að góð ráð voru dýr.
Þeir klæddu sig því sem mest og best
þeir kunnu og vörðu andlitið meðal
annars þannig að rétt rifaði í augun.
Það voru því 16 þéttir fatabögglar
sem komu kjagandi yfir drögin í átt-
ina til hestagirðingarinnar upp úr
hádeginu þennan dag.
Hestarnir sjálfir voru furðu spræk-
ir þrátt fyrir kuldann og varð engum
þeirra meint af. En víst var hún í
hetra lagi, heygjöfin sem þeir fengu
í Hvítárnesi um kvöldið.
Gefið og beitt
Það er meira verk en margan
grur.ar að koma farþegum og hrossa-
hópi þvert yfir landið. Hvað varðar
hrossin þá verður að gefa þeim hey
á fimm næturstöðum af sjö á leið-
inni. Og það er hreint ekki sama
hvernig þessir heyflutningar fara
fram. Þannig verður heyið, sem gefið
er á stöðunum sunnan Hveravalla,
að koma sunnan að. Heyiö, sem gefið
er norðan við Hveravelli, verður að
koma norðan að. Það er vegna ógn-
valdsins riðuveiki aö heyflutningum
er hagað á þennan hátt.
Þegar gengið' hafði verið frá hest-
unum á kvöldin var þeim gefið vel
af ágætu heyi. Gengu ferðamennirn-
ir vasklega fram í að bera heybagg-
ana og gefa. Þótti þeim þetta sýnilega
vera hluti af íslandsævintýrinu
mikla.
En það var ekki nóg með að flytja
þyrfti fjöldann allan af heyböggum
um langan veg. Þaö varð einnig að
leyfa hrossunum að grípa niður þar
sem grasgefin svæði fundust á leið-
inni. Það kom í hlut rekstrarfólksins,
undir stjórn rekstrarstjóra, að
standa yfir reiðskjótunum á meðan
þeir tóku til sín. Þetta var óneitan-
lega kuldaverk, en menn bitu bara á
jaxlinn og bölvuðu í hljóði. Það var
hvort eð var það eina sem hægt var
að gera í stöðunni.
Icelandic cowboy
Af framanskráðu má ef til vill ráða
að ferðinni yfir Kjöl hafi verið þann-
ig háttað að menn hafi ýmist veriö á
hestbaki eða í svefnpokanum. En það
var nú eitthvað annað.
Þegar kvöldverður hafði verið
snæddur og ferðafólkið hafði hjálp-
ast að við uppvaskið var safnast sam-
an. Þá voru því sagðar þjóðsögur frá
stöðunum, sem það var statt á hverju
sinni, og það frætt um land og þjóð.
Svo var tekinn fram gítar og menn
sungu saman fram eftir kvöldi. Nutu
lög eins og „Ríðum, ríðum...“ og
„Maístjarnan“ mikilla vinsælda.
Því er ekki að neita aö textarnir
vildu þvælast skemmtilega fyrir út-
lendingunum, en þeir létu sig hafa
það samt. Lögðu þeir allt kapp á að
læra lögin svo þeir gætu sungið með.
Og það verður að segjast eins og er
að þar skutu Frakkarnir fyrri hópn-
um ref fyrir rass. Þeir tóku lögin
bara upp á segulband strax fyrsta
kvöldið og æfðu svo stíft þar til þeir
gátu, sumir að minnsta kosti, sungið
lögin hnökralaust. Þannig sameinað-
ist fólk af mörgu þjóöerni í söng og
þá töluðu allir sama tungumál. Ein-
hvern veginn hefur maöur það enn
á tilfinningunni að huldukonurnar í
klettunum á Kili rauli „Icelandic
cowboy" yfir leirtauinu á kvöldin, -
nema þær séu farnar að setja kallana
í uppvaskið.
-JSS