Dagblaðið Vísir - DV - 10.12.1988, Blaðsíða 19

LAUGARDAGUR 10. DESEMBER 1988.
19
Einatt lá mér fjall
„Mannlífið er mislangt. Sumir
ljúka göngunni á fáum árum. Aðrir
eru áratugi á leiöinni. Eitt er þó sam-
eiginlegt fyrir alla. Hvar sem numið
er staðar og horft um öxl birtast fyrst
minningarnar um þá atburði og þá
lífsreynslu er grópast hefur dýpst og
skýrast í vitund einstaklinganna á
ævigöngunni.
Það fyrsta sem vakti ást barnsins,
undrun þess og örvænting, rís í vit-
hnd öldungsins og vekur áþekkar
kenndir aðdáunar, furðu og ótta.
Hann skynjar, finnur til og nýtur
atburðanna á svipaðan hátt og þá er
þeir gerðust.
Gangan um land minninganna er
ungum sem öldnum ómissandi
dægradvöl."
Þessi eru inngangsorð bókarinnar
Nú brosir nóttin, endurminninga
Guðmundar Einarssonar, bónda og
refaskyttu. Fyrsti kaflinn hefst á vísu
sem ætla má að sé eftir hann, þar sem
höfundar er ekki getið:
Ef ég sezt og segi frá
með sundurlausum orðum,
bezt er þá að byrja á
bernskudögum forðum.
Skáldbóndinn í Kílakoti, Þórarinn
Sveinsson, htur yfir farinn veg:
Örðugan ég átti gang
yfir hraun og klungur.
Einatt lá mér fjall í fang
frá því ég var ungur.
Eldlegur móður æskunnar
óðum hverfur og dvinar.
Flest er það af sem áður var
og verst hvað þær gerast gamlaðar
gömlu jafnöldrur mínar.
Ég er sjálfur orðinn allt
öðruvísi en forðum.
Páll H. Jónson frá Mýri í Bárðardal
er ekki sáttur við útkomuna:
En hðið er liðiö og kemur aldrei
aftur. María Bjarnadóttir:
Sem dropi falli í hafsins hyl,
er hverfult mannlífs skeið,
og aldrei verður aftur til
það augnablik sem leið.
Höfundur næstu vísu, sem ég veit
ekki deili á, gerir sér grein fyrir
hverfuheika lífsins:
Reynist flest í veröld valt
veltur margt úr skorðum.
Hjarta mitt væntir þess undurs
sem aldrei skeður
í einmana sjúkri þrá.
Helmingur lífsins er hungur
sem ekkert seður,
hitt er eftirsjá.
Minningarnar verða sumum sára-
bót. Björn Pétursson frá Sléttu:
Þegar á góðu gamni er þrot,
gleði hvergi að finna,
leik ég mér við baugabrot
bernskudaga minna.
GERÐU
JÓLALEGT
í GARÐINUM ÞÍNUM
40 LJÓSA KEÐJA Á AÐEINS KR. 1.680
80 LJÓSA KEÐJAÁ AÐEINS KR. 2.500
Einhver spekingur á aö hafa sagt
að það þyrfti vissan aldur til að vera
ungur og mér finnst bara vera þó
nokkuð th í því. Það verður þó stöð-
ugt erfiðara eftir því sem árunum
fjölgar. Og það er svo margt sem
breytist og sumt ekki til batnaðar.
Einar Kristjánsson frá Hermundar-
felh lýsir því á eftirfarandi hátt:
Horfinn er blómi bernskunnar
með björtu vonirnar sínar.
(24 V straumbreytir fylgir.)
Þessi keðja er viðurkennd
af Rafmagnseftirliti ríkisins.
Opið laugardag frá 10-18.
Gunnar Ásgeirsson hf.
Suðurlandsbraut 16, s. 68 07 80.
Vísnaþáttur
ífang
Indriði Þórkelsson á Fjalli bregst
karlmannlega við mótlætinu:
Oft mér finnst er þrautir þjá
þulið mjúkt í eyra:
þetta er eins og ekkert hjá
öðru stærra og meira.
Jón S. Bergmann gefst ekki upp
þótt á móti blási:
Klónni slaka ég aldrei á
undan blaki af hrinu,
þótt mig hrakið hafi frá
hæsta takmarkinu.
Einar E. Sæmundsson metur hvort
tveggja, hið liðna og hið ókomna:
Svo er oft á ævileið
ýmsa vonin svíkur.
Vísnaþáttur
Torfi Jónsson
Enginn veit hvar endar skeið
eða spretti lýkur.
Torfi Jónsson.
flðeinsum
eina helgi
L,
ARHJRINN
Erik Nerlöe
Hún er ung og fátæk og
ferðast til aldraðrar frænku
sinnar til að aðstoða hana í
veikindum hennar. Alveg
síðan hún var barn hafði
hana dreymt um að fá
einhvern tíma tækifæri til þess
að búa á óðalssetri. Þessir
draumar hennar höfðu fengið
hana til að gleyma dapurlegri
og erfiðri bernsku sinni. Nú
virtust óskir hennar mjög
óvænt vera að rætast — en
ungi maðurinn í draumum
hennar elskar aðra . . .
GYLLTU SKORNIR
EIse-Marie Nohr
Móðir hennar var kona, sem
var erfið í umgengni, og
hugsaði aðeins um sjálfa sig.
Og bróðir hennar var
eiturlyfjasmyglari, sem
eftirlýstur var af lögreglunni.
Eitt kvöldið fer hún frá
heimili sínu og eftir það
fréttist ekkert af henni. Þegar
hún sást síðast, var hún
klædd hvítum hlíralausum
kjól, með gula slá og var í
gylltum skóm. Lögreglan er á
þeirri skoðun, að henni hafi
verið rænt af samtökunum,
sem bróðir hennar er í.
AST OG ATOK
Sigge Stark
Þær höfðu farið upp í selkofa,
sem var úr alfaraleið uppi í
skóginum. Þær voru dálftið
óttaslegnar, því að þær.höfðu
frétt af því, að smyglarahópur
héldi til í nágrenninu. Þær
voru taugaóstyrkar, og enn
meir eftir að hundur þeirra
hafði fundið bakpoka falinn
bak við stóran stein í
skóginum. í bakpokanum var
samanvafinn frakki, íjórir
elgsfætur og bréfmiði, sem á
var skrifað „Miðvikudag kl.
II". En hvað átti aðgerastá
miðvikudag klukkan ellefu?
SKUGGSJA - BOKABUÐ OLIVERS STEINS SF
ORLAGAÞRÆÐIR
Barbara Cartland
Idona Overton hafði orðið
furðu lostin, þegar hún komst
að því, að faðir hennar hafði,
áður en liann var drepinn í
einvígi, tekið þátt í veðmáli.
Og það sem hann hafði lagt
undir var húseign hans, allt
sem í húsinu var — og þar
með talin dóttir hans. Þetta
hafði hann lagt undir í
veðmáli við markgreifann af
Wroxham. En vegir örlaganna
eru órannsakanlegir, og þegar
heitar tilfinningar leysast úr
læðingi milli tveggja persóna,
getur hvað sem er gerst —
einnig það, sem síst af öllu
var hægt að láta sér detta í
hug. . .
AÐEINS UM EINA HELGI
Theresa Charles
Morna, eldri systir Margrétar
Milford, hafði tekið fyrstu ást
Margrétar frá henni og gifst *
honum. Og síðan hafði Morna
sagt við Margréti: ;,Gleymdu
eiginmanni mínum — og
komdu ekki nálægt okkur!"
Þetta hafði sært Margréti
mikið. Nú var Morna sjúk af
einhverri dularfullri veiruveiki
og gat ekki hugsað um börnin
sín þrjú — og það var erfitt
fyrir Margréti að neita hinni
örvæntingarfullu beiðni um
hjálp. Það er aðeins yfir
helgina fullvissaði Margrét
hinn góða vin sinn, Hinrik,
um. Það getur nú ekki margt
gerst á einni helgi.