Dagblaðið Vísir - DV - 20.04.1991, Blaðsíða 30

LAUGARDAGUR 20. APRÍL 1991.
46
I
Sérstæð sakamál
Lík með tvö nöfn
Gillie Haney.
Blanche Colwell. Joel Haney.
Lögreglan lýsti eftir þeim sem
gætu varpað ljósi á hver hún var
konan sem framið hafði sjálfsvíg
með því að stökkva af brú og í á.
Það var ekkert glaepsamlegt við
atvikið en engu að síður átti það
eftir að vekja athygh því menn
voru ekki á einu máli um hver hún
var.
Skelfdirdrengir
Það var síðdegis 24. nóvember
1988. Joel Haney, sem rak blóma-
búð í New Orleans í Bandaríkjun-
mn með konu sinni, Gillie sem var
þrjátíu og eins árs, var á leið með
blómvönd til viðskiptavinar. Hann
var aö hlusta á útvarpið þegar
hann heyrði tilkynningu frá lög-
reglunni.
Kona, um þrítugt, hafði framið
sjálfsvíg með því að stökkva fram
af brú í á þar í borginni. Tveir ung-
ir drengir höfðu tilkynnt um at-
burðinn eh þeir höfðu orðið vitni
að honum þar sem þeir voru að
veiða í ánni. Þeir voru skelfingu
lostnir en gátu samt greint rétt frá
því sem gerst hafði og varð það til
þess að líkið fannst síðar um dag-
inn. Þegar það náðist úr ánni voru
hins vegar engin skilríki á því og
var þvi ekki hægt að greina hver
konan var. Og þess vegna lét lög-
reglan lýsa í útvarpi eftir þeim sem
gætu varpað ljósi á nafn hennar
og heimilisfang.
Til lögreglunnar
Joel Haney fór með blómvöndinn
til viðskiptavinarins en ók síðan
beint til lögreglustöðvarinnar og
var vísað til Mealers lögreglufull-
trúa sem hafði tekið að sér rann-
sókn málsins.
„Það setti aö mér skelfilegan
grun þegar ég heyrði um konuna
sem stökk fram af brúnni," sagði
Haney. „Mér kom til hugar að
kynni að hafa verið konan mín,
Gillie. Ég er blómasali og fer oft til
viðskiptavina með blóm. Margir af
þeim eru ungar konur og ég hef
haldið fram hjá konunni minni
með tveimur þeirra. Hún komst að
því og fór að heiman í þunglyndis-
kasti fyrir nokkrum dögum.
Mealer tók Haney af skilningi og
bað hann um að koma með sér til
líkhússins svo hann gæti gengið
úr skugga um hvort um konu hans,
Gillie, væri að ræða.
Þegar Joel Haney sá líkið fór
hann að gráta og ságði það af konu
sinni. Mealer taldi því máhnu lok-
ið. Það lék enginn vafi á því að lík-
ið var af konu sem verið hafði fali-
eg og þess vegna átti Mealer erfitt
með að gleyma Haney sem með
ótrygglyndi sínu hafði óbeint vald-
ið þvi að konan hans hafði framið
sjálfsvíg. Haney varð þó ekki sak-
aður um neitt, lögum samkvæmt.
Málið verður flókið
Tveimur dögum síðar, þann 26.
nóvember, kom Dugan nokkur Col-
well á fund Mealers lögreglufor-
ingja. Colwell hafði verið í við-
skiptaferð en þegar haim kom heim
komst hann að því að kona hans,
Blanche, var horfin af heimilinu.
Af bréfabunkanum, sem hann fann
á gólfinu fyrir innan útihurðina,
gat hann ráðið að hún hefði farið
að heiman nokkrum dögum áður
og hann var undrandi yfir því að
hún hafði ekki tekið neitt af eigum
síniun með sér.
Dugan Colwell lýsti yfir því að
hann hefði lent í miklu rifrildi við
konu sína rétt áður en hann fór í
ferðalagið og að hann óttaðist að
hún hefði farið að heiman til að
láta reiöina renna af sér en svo
hefði hún orðið fyrir slysi.
Mealer hlustaði á frásögn Col-
wells og þegar hann fékk að heyra
hvemig eiginkonan, Blanche, leit
út var honum dálítið brugðið. Hann
gat ekki betur heyrt en lýsingin
kæmi heim og saman við líkið af
konunni sem stokkið hafði fram af
brúnni tveimur dögum áður og Joe
Haney hafði sagt vera af konu
sinni, Gillie. Mealer bað Colwell
nú að lýsa fótum konu sinnar og
meðal þess sem hann lýsti var fatn-
aður sem svaraði nákvæmlega til
þess sem konan sem stökk í ána
hafði verið í.
„Það er konanmín"
Mealer hringdi nú í líkhúsið og
spurðist fyrir um hvort líkið af frú
Haney væri þar enn. Þá fékk hann
að heyra að maður hennar hefði
enn ekki látið sækja það. Mealer
bað Colwell nú um að koma með
sér og saman héldu þeir til lík-
hússins.
Colwell hafði ekki horft lengi á
líkið er hann fór að gráta. „Það er
konan mín,“ sagði hann svo.
Til þess að útiloka allan misskiln-
ing hafði Mealer samband við tann-
lækni frú Colwell og fékk hjá hon-
um tannviðgerðakort hennar. Þeg-
ar það hafði verið borið saman við
tennumar í líkinu kom í ljós, svo
ekki varð um villst, að líkið var af
frú Colwell en ekki frú Haney. Það
sem áður hafði verið sjálfsvig var
skyndilega orðið að dularfullu
máli.
Mealer hefst handa
Aðeins tvennt kom til greina, að
mati Mealers. Annað var að Joel
Haney hefði gert mistök þegar
hann þóttist bera kennsl á lík konu
sinnar. Það varð þó að teljast held-
ur ólíklegt því líkiö var óskaddað.
Hinn möguleikinn var sá að eitt-
hvað ipjög óvenjulegt væri á seyði.
Hvað það var gat verið erfitt aö
segja til um en að öllum líkindum
var það eitthvað óhugnanlegt.
Joel Haney varð ekki undrandi
þegar Mealer kom í heimsókn til
hans. Þegar Mealer hringdi dyra-
bjöllunni hafði Haney þegar komist
að því að lögreglan hafði gefið skip-
un um að hann fengi ekki afhent
líkið af „konu hans“. Hann þóttist
þess vegna viss um að upp hefði
komist um blekkingar hans. Meal-
er fór hins vegar varlega í sakimar
og sagðist aðeins vera kominn til
að fá svör við nokkmm spurning-
um sem venja væri að spyrja í
svona tilvikum svo hægt væri að
afgreiða málið endanlega. Haney
varð því rólegur og bauð Mealer
aö koma inn í stofu og fá sér sæti.
Slæma spumingin
Þegar Mealer var sestur bað Ha-
ney um mynd af konu hans. Þetta
hafði Haney óttast að kynni að ger-
ast. Hann hikaði dálítið en tók síð-
an fram mynd af henni og rétti lög-
reglufulltrúanum. Mealer leit sem
snöggvast á hana áður en hann
lagði hana meðal málsskjalanna í
möppunni sem hann var með. Ha-
ney varpaöi öndinni léttar. En
hann var of fljótur á sér. Þótt Meal-
er hefði ekki horft á myndina nema
í augnablik var honum ljóst að
konan á henni var önnur en konan
í líkhúsinu. Og munurinn á þeim
var svo greinilegur að óhugsandi
var að Haney hefðu orðiö á einhver
mistök.
Og einmitt þegar Haney hélt að
hann væri sloppinn spurði Mealer:
„Segðu mér hvað varð raunveru-
lega um konuna þína, Haney."
„Þú veist þá allt?“ spurði Haney.
„Ég er ekki að tala um frú
Blanche Colwell, konuna í líkhús-
inu sem þú sagðir vera konuna
þína. Ég er að tala um konuna sem
þú kvæntist fyrir sex árum.“
Haney leysir
frá skjóðunni
„Þú þarft engu að svara mér hér
og nú,“ sagði Mealer, „þótt ég vildi
það hins vegar gjaman. En þótt þú
kjósir þögnina skaltu vera viss um
að sá dagur kemur þegar við finn-
um konuna þína, eða réttara sagt
líkið af henni, og þá skaltu vera
viss um að þú færð að svara til
saka. Og það verður ekki beðið með
að hefla leitina að því. Hún hefst í
dag.“ Mealer þagnaði en bætti svo
við: „Og þá er ekki víst að þú eigir
við jafn rólegan og gæflyndan
rannsóknarlögreglumann og mig.
Það gæti orðið einhver sem beitir
þig meiri hörku.“
Joel Haney hikaði um stund en
tók svo til máls. „Gillie komst að
því að ég hélt fram hjá henni. Hún
var búin að bera það á mig og það
kom svo til mikils rifrildis milli
okkar hér heima. Þegar við höfðum
rifist um hríð fórum viö að slást
og loks urðu átökin mjög hörð.
Ég sló til hennar og hún sló mig
aftur og þegar ég sló hana í síðasta
sinn datt hún og stóð ekki upp aft-
ur. Þegar ég fór að huga að henni
sá ég að hún var dáin.
Ég þóttist vita að enginn af ykkur
hjá rannsóknarlögreglunni myndi
trúa mér ef ég kæmi til ykkar og
segði ykkur að þetta hefði í raun-
inni verið slys.“
Málalok
Mealer hlustaði á frásögn Joels
Haney sem hafði nú skýrt fyrir
honum hvernig á því stóð að í
vörslu lögreglunnar var lík af konu
sem tveir menn höfðu lýst yfir að
væn af konum þeirra.
„Ég þóttist alveg viss úm,“ hélt
Haney áfram, „að þið mynduð líta
svo á að ég hefði verið ótrúr eigin-
maður sem heföi verið kominn í
svo mikinn vanda að ég hefði að-
eins séð eina leið úr honum, að
ráða konuna mína af dögum. En
þetta er það sem gerðist. Það get
ég fullyrt. Það gerðist svona og
ekki á neinn annan hátt.“
„Hvar er líkið af konu þinni?“
spurði Mealer.
Haney leit dálítið vandræðalega
á hann og sagði svo: „Ég fór með
það úr íbúðinni út í bíl og ók með
þaö út á óbyggt svæði sem er tæpa
tuttugu kílómetra héðan. Þar gróf
ég litla gröf og setti líkið í hana.“
Mealer handtók Haney og
skömmu síðar héldu Mealer og fé-
lagar hans með hann á staðinn sem
hann haföi tilgreint. Hann var ekki
í neinum vandræöum með að
benda á hvar líkið var grafið.
Joel Haney var nokkru síðar
ákærður fyrir morðið á konu sinni.
Ákæran hljóðaði á morð og fyrir
það var hann dæmdur til langrar
fangelsisvistar.