Dagblaðið Vísir - DV - 06.07.1991, Page 32

44
Frakkland árið 1991. Vinstri-
stjóm sósíalista hefur verið við
stjómvölinn í rúm tíu ár undir
stjórn Mitterrands. í maí 1991
skiptir hann um forsætisráðherra.
Það væri ekki svo merkilegt ef fyr-
ir valinu hefði ekki orðið kona, í
fyrsta skipti í sögu Frakklands.
Edith Cresson hefur ekki verið við
stjómvölinn nema í tæpa viku þeg-
ar strax reynir á hana og almenn-
ingur spyr: „Hvemig ætlast Mit-
terrand til þess að kona geti tekist
á við vaxandi ólgu úthverfanna?"
Vandamálið er ekki nýtt af nál-
inni. Allt frá því 1960, þegar verk-
smiðjueigendur hófu innflutning á
ódým vinnuafli, hefur straumur
innflytjenda legið inn í landið.
Hann náði hámarki á árunum
1970-1974 þegar yfir 200.000 útlend-
ingar fluttust til Frakklands en eft-
ir 1974 hefur fjöldi innflytjenda
minnkað stórlega, aðallega vegna
hertra aðgerða stjórnvalda.
Fólkið kemur aðallega frá Tyrk-
landi, Indlandi og Afríku, þ.e.a.s.
frá Senegal og arabalöndunum Als-
ír og Túnis. Auk þess hefur þel-
dökkt fólk frá Antilla-eyjum komið
sér fyrir í landinu á undaniomum
ámm. En eftir hveiju sækist fólkiö?
Það kemur í leit að nýju og betra
lífi, vonast til aö fá vinnu og geta
framfleytt sér og fjölskyldu sinni
betur í nýju landi. Einn viðmæl-
enda minna kemur frá Senegal,
hann segir að í sínu heimalandi sé
jafnvel haldið uppi áróðri fyrir
flutningi fólks til Frakklands.
„Það er einnig alkunn staðreynd að kennsla í úthverfaskólum jafnast engan veginn á við kennslu i skólum inni
í borgunum og það voru börnin sjálf sem vöktu athygli á þessari staðreynd í allsherjarmótmælum gagnfræða-
skólanema."
LAUGARDAGUR 6.
JÚLÍ
1991
bílakappakstri. Stutt er síðan ein-
um slíkum kappakstri lauk með
hörmulegum hætti. Afleiðingamar
voru þær að ökumaður annars bíls-
ins og ung lögreglukona létust.
Ódýrvímuefni
Og til að lyfta sér upp úr drunga
hversdagsins leita æ fleiri á vit
vímuefna. Sú staðreynd að innflytj-
endumir koma frá löndum þar sem
efnin eru framleidd eða eru í öllu
falli ódýr og jafnframt að þeir virð-
ast geta smyglað þeim auðveldlega
inn í landið veldur því að auðvelt
er fyrir unga fólkið að nálgast fyrr-
nefnd vímuefni með ódýrum hætti.
Og það eru margar leiðir til að
verða sér úti um peninga fyrir efn-
unum. Ein leiðin er að stela bíla-
pörtum og koma í verð. Aðrir reyna
fyrir sér með „heiöarlegri hætti“.
Eg sá eitt sinn hóp ungra, illra
klæddra arababarna. Hann var á
þönum milli bíla á ljósum við eina
af akbrautum Parísar að þrífa
framrúður bílanna, vopnaöur
tuskum og úðabrúsum. Ekki varð
ég vör við að nokkur borgaði þeim,
frekar var það að fólki mislíkaði
þetta, enda sköpuðu þau umtals-
verða hættu með framtaki sínu.
Báðum megin við gatnamótin
stóðu lögregluþjónar sem virtist
standa á sama um það að börnin
voru að leggja líf sitt og ökumanna
í hættu. Þeir sneru blinda auganu
að framferði barnanna.
Og lögreglan hefur einmitt orðið
Frakkland með augum útlendings:
Slegist i hóp sál-
fræðinga götunnar
- og skyggnst inn í líf útigangsmanna
Nær ekki fótfestu
Þegar þetta fólk kemur inn í land-
ið þarf það strax að takast á við
ýmiss konar vandamál. Fyrst og
fremst er það tungumálið sem það
talar oftar en ekki illa. Það og sú
staðreynd að það kemur frá öðru
landi og úr annarri menningu, auk
þess að líta öðruvísi út, veldur því
að þetta fólk nær ekki fótfestu í
þjóðfélaginu. Það fær aðeins illa
borgaöa vinnu eða alls enga og oft-
ar en ekki í engu samræmi við
menntun þess eða hæfileika; ég
rakst t.d. eitt sinn á verkfræðing
sem fékk vinnu sem almennur
byggingaverkamaður og er hann
ekki einsdæmi. í reynd er þetta
fólk aðeins annars flokks borgarar,
því er komið fyrir í blokkaríbúðum
í blokkaþyrpingum úthverfanna.
Þannig býr það í geldu steinsteypu-
umhverfi, sem eðli sínu samkvæmt
er ekki gefandi, því eins og fyrr-
nefndur viðmælandi minn segir:
„Ég kom á fólskum forsendum,
hingað hafði ég ekkert að sækja.“
En hvert er þá vandamálið? Til
að finna lausnir þarf fyrst að koma
auga á vandann. Innflytjendumir
hafa nú þegar komið sér fyrir í
landinu og böm þeirra eru orðnir
franskir ríkisborgarar, lög kveða
svo á um aö hvert það bam sem
fæðist á franskri grundu hafi rétt
á frönskum ríkisborgararétti. Mit-
terrand sagði í ræðu þann fyrsta
september 1983: „Það þarf að senda
þetta fólk heim,“ en hvert heim?
Frakkland er orðið þeirra heimili
og þar liggur hundurinn einmitt
grafinn. Börn þessa fólks, sem em
lagalega séð jafnfrönsk og önnur
böm landsins, fá alls ekki sama
aðbúnað og böm annarra Frakka.
, Þaö er einnig alkunn staðreynd að
Edlth Cresson, forsætisráðherra Frakklands, á erfltt verk fyrir höndum.
Hún þarf að koma lagi á mál heima fyrir ef landið á að vera styrkt efna-
hags- og stjórnmálalega þegar landamæri Evrópu opnast árið 1993.
Símamynd Reuter
kennsla í úthverfaskólum jafnast
engan veginn á við kennslu í skól-
um inni í borgunum, og það voru
börnin sjálf sem vöktu athygli á
þessari staðreynd í allsherjarmót-
mælum gagnfræðaskólanema í
París 12. nóvember 1990.
Dæmdir í verka-
mannavinmi
Claude kemur úr einu úthverfa
Parísar. Hann segist aldrei géta
gleymt því þegar einn kennarinn
sagði yfir bekkinn hans að það
þyrfti alltaf að vera til ríkt fólk svo
það fátæka hefði einhverja fyrir-
mynd. Ósmekklegur brandari þeg-
ar tekið er mið af því að kennarinn
var að tala við börn verkamanna.
„Ég gleymi því heldur aldrei þegar
okkur var sagt að 95% barna
verkamanna hættu í skóla og að
aðeins 5% héldu áfram og fengju
viðurkennda menntun, þannig að
það væru aðeins tveir í mínum
bekk sem væru ekki dæmdir til að
verða verkamenn."
Það er nokkuö ljóst að þegar ung
böm eru mötuð á þvílíku þvaðri
missa þau trú á sjálfum sér og
hæfileikum sínum og missa jafn-
framt sjónar á tilgangi skólagöng-
unnar. Þannig hættir á hverju ári
stór hluti barna í skóla áður en til-
skildri lágmarksmenntun er náð.
Án prófskírteina fæst engin vinna
og því liggur leið unga fólksins
beirit á atvinnuleysisskrifstofur
landsins. Og hvaö gerir það svo til
að drepa tímann? Það eru engir
staðir sem hægt er aö fara á, aðeins
ömurlegt steinsteypuumhverfi, að-
eins portin á milli blokkanna. I út-
hveijum Lyon er aðalgamanið fólg-
ið í því að stela bílum og keppa í
fyrir gagnrýni almennings. Því hef-
ur veriö haldiö fram að hún sé for-
dómafull gagnvart þeldökku fólki,
að hún geti ekki rætt viö unga fólk-
ið, að hún sé of harðhent. Reyndar
eru ekki nema nokkrar vikur síðan
Aissa Ihicn, ungur arabi, dó af
völdum harkalegrar meðferðar
lögreglu.
Vandamálin
hlaðast upp
Á sama tíma og Edith Cresson
og félagar reyna að leita nýrra leiða
til lausnar hlaðast vandamálin
upp. Cresson lofar betrumbótum í
stjóm lögreglu, betra skólakerfi,
sem er tengdara atvinnulífinu í
landinu, og nýjum leiðum til að
fylla upp í tómstundur barnanna,
svo sem kennslu í mótorhjóla-
akstri, nýjum íþróttasvæðum og
rúllubrettabrautum. Þannig hefur
hún hugsað sér að losa um þá orku
sem börnin hafa í miklum mæli.
Svo miklum að í fótboltaskóla-
keppni í einu úthverfanna fyrir
stuttu treystu skipuleggjendur
mótsins sér ekki til annars en að
ráða sérstaka öryggisgæsluverði til
að halda keppendum og áhorfend-
um í skefjum, sem reyndar var
ekki nóg, því eftir mótiö bmtust
út svo mikil slagsmál að kalla
þurfti til aðstoðar lögreglu.
Sum úthverfanna eru jafnvel að
verða illbyggileg. íbúi eins slíks
hverfis er ung tveggja barna móð-
ir. Hún segist aldrei láta bömin sín
fara ein án fylgdar í skólann, þaö
þori hún hreinlega ekki. Þaö séu
og nokkrar götur og blokkaport
sem hún reyni að forðast eftir bestu
getu. „Ef það er blóð á gangstéttum
á morgnana þýöir ekki að kippa sér