Dagblaðið Vísir - DV - 18.01.1992, Qupperneq 15

LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1992.
15
í klofbússum með orm
AUt dettur íslendingum í hug.
Þaö nýjasta er aö fara alla leið til
Kanada á heimsmeistaramót í
dorgveiði. í DV í fyrradag sagöi frá
því aö íslendingar sendu nú í fyrsta
skipti fullskipaða sveit til dorg-
veiða. Þar má lesa að sex fullorðnir
karlmenn æth í aðra heimsálfu
með öngui og snæri til þess að
dorga gegnum ís. Væntanlega hafa
þeir einnig með sér koll til að sitja
á. Ella er hætt við að þeim verði
kalt á rassinum.
Ég skil það vel að menn vilji
skreppa til Kanada og dáist að þeim
fyrir að finna sér þetta tilefni. Þetta
geta þeir vafalaust varið á heima-
vígstöðvum. Þeir eru að fara á veg-
um Dorgveiðifélags íslands og
keppa í dorgveiðinni fyrir hönd
þjóðar sinnar. Dorgveiðifélagið
hefur önglað saman hálfri milljón
króna og okkar menn fara galvask-
ir af stað. Ég efa ekki að þeim geng-
ur vel og verða landi og þjóð til
sóma. Við hinir sem ekki kunnum
list dorgveiðinnar verðum hins
vegar að finna annað tilefni til hóp-
ferða.
Vanmetin netaveiði
Ég hef aldrei kunnað með öngul
eða orm að fara og því síður flugur
eða önnur skorkvikindi sem heppi-
leg þykja í veiðitúrum. Þegar ég var
í sveit vestur á fjörðum í gamla
daga lögðu menn net og veiddu sil-
ung. Það þótti mér skynsamlegt.
Þannig fékkst hinn besti matur með
tiltölulega lítdlli fyrirhöfn. Aðeins
þurfti að vitja um netin og hreinsa
úr þeim tvisvar á sólarhring.
Netaveiði þykir hins vegar ekki
fín. Öðru máli gegnir um stanga-
veiðina. Hún er sport sem talandi
er um. Þar mun þó ekki sama hvort
veiddur er silungur eða lax. Silung-
ur er víst fyrir alþýðu manna en
laxinn fyrir þá fínu. Þar eru menn
tilbúnir að greiða á annað hundrað
þúsund krónur fyrir einn veiðidag.
Dorgveiðimennirnir, sem ætla til
Kanada, eru bjartsýnismenn.
Raunar veit ég það af persónulegri
reynslu. Nöfn þeirra voru talin upp
í blaðinu og ég þekki einn. Hann
gefst ekki upp fyrr en í fulla hnef-
ana og honum tókst það ómögu-
lega. Hann náði mér í stangaveiði
sumarbjartan dag fyrir nokkrum
misserum.
Mislukkuð skotveiði
Téður dorgveiðimaður hafði í
mörg ár rakið unaðssemdir veiði-
mennskunnar en mætt htlum
skilningi hjá undirrituðum. Þá var
nokkuð sama hvort hann nefndi
stangaveiðar eða fuglaveiðar að
hausti. Hvorugt fannst mér spenn-
andi. Ég var að vísu einu sinni
hafður með á fuglaskyttirí. Menn
þrömmuðu um hlíðar og tún í leit
að fiðurfénaði. Ég tölti með og var
meira að segja með byssu, rúss-
neskan riffil sem sennhega var
engum hættulegur nema mér. Eng-
an sáu félagar mínir fuglinn. Eg
rak hins vegar augun í andahjón.
Þau voru til mikihar prýði í náttúr-
unni og ekki hvarflaði að mér að
reyna að skjóta í átt að hjónunum.
Félagana lét ég heldur ekki vita um
fundinn. Mér hefur hins vegar
aldrei verið boðið aftur með á
skyttirí.
Nauðsyn
klofstígvéla
Dorgveiðimaðurinn gafst hins
vegar ekki upp. Hann lýsti spenn-
ingi veiðimennskunnar svo fjálg-
lega og dásemd útiverunnar þannig
að ég lét tiheiðast. Þeir félagar tveir
ætluðu nú að kynna einum vantrú-
uðum leyndardóma sportveiðinn-
ar. Rétt þótti að byrja á silungsá á
Vestfjörðum, góðri veiðiá og í sér-
staklega fahegri sveit. Mér voru
lagðar lífsreglumar. Prik th veið-
anna þurfti að útvega og gimi.
Öngla og orma sáu þeir um. Gáfu-
legt var tahð að hafa með sér klof-
stígvél. Það þótti karlmannlegra en
draga fisk á strigaskóm. Ég fór í
einu og öhu að settum reglum.
Stöngina fékk ég og gimið og
vinnufélagi minn lánaði mér klof-
stígvél. Hann er að vísu fótnettari
en ég en það kom ekki að sök. Það
er betra að kreppa aðeins tæmar
svo maður taki sig betur úr á ár-
bakkanum.
Pláss í
frystiskápnum
Veiðifélagar mínir fóra degi á
undan mér. Mér leist vel á það.
Þeir gátu þá undirbúið jarðveginn
tekið th í veiðihúsinu og mátað
orma á öngla. Ég undirbjó veiðitúr-
inn á meðan sunnan heiða. Kona
og böm vora ákveðin að fara með
tíl þess aö fylgjast með þegar fjöl-
skyldufaðirinn sveiflaði stönginni
og landaði í gríð og erg. Ég hað
konuna að taka vel th í frystiskápn-
um svo aht væri klárt þegar viö
kæmum með aflann í bæinn. Ég
vildi hafa stöngina í fuhri lengd og
láta hana standa út um bh-
gluggann. Ég hef séö myndir af
slíkri sportmennsku og hrifist
mjög. Konan neitaði þessu. Sagðist
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
ekki sitja í trekki þijú hundrað
khómetra fyrir svona fíflagang.
Stöngin var því geymd í skottinu.
Gerbreyttur
útivistarmaður
Veiðidagurinn rann upp bjartur
og fagur og við lögðum af stað. Á
leiðinni sagði ég konunni frá sjón-
rennsh, húkki, hyljum og árbökk-
um. Ekki gat ég betur séð, svona
útundan mér, en að hún horfði með
aðdáun á þennan gerbreytta nátt-
úrulífs- og útivistarmann. Við
komum að ánni um hádegisbh.
Engu höfðu veiðifélagar mínir log-
ið um náttúrufegurðina. Veður var
fahegt og þeir hinir veiðhegustu.
Þeir vora með sérstök gleraugu og
í veiðivestum. Ég hét því að fá mér
svona græjur fyrir næsta túr.
Fiskurvið físk
Ég náði í klofbússumar í skottið
og setti saman stöngina. Dorgveiði-
maðurinn hengdi öngih á snærið
og greip feitan orm úr dós. Sá fékk
heldur meðferðina hjá samvisku-
lausum veiðimanninum og sprikl-
aði nú á færinu hjá mér. Við héld-
um að ánni og kíktum í hyl neðan
við foss. Það þurfti engan sérfræð-
ing th að koma auga á silunginn.
Þama var fiskur við fisk. Þetta var
eins og að kíkja ofan í sardínudós
frá KJ. Helmingur vatn og helm-
ingur fiskur. Þetta gat ekki klikk-
að. Ef ekki var hægt að veiða fisk
þarna þá var það hvergi hægt.
Ég óð út í th þess að nýta búss-
urnar. Ég hef séð myndir af því þar
sem veiðimenn standa í straum-
vatninu upp í klof og veifa stönginn
hvað ákafast. Þetta gerði ég hka.
Mér var líka í mun að festa öngih-
inn ekki í botni og tapa þannig orm-
inum feita. Því voru köstin snögg
og beitan var stutta stund í vatni.
Ekki beit á. Veiðifélagarnir gáfu
góð ráð og fjölskyldan tók sér stöðu
á árbakkanum th þess að dást aö
thþrifum húsbóndans og var auk
þess thbúin til þess að taka við afl-
anum og gera að. Fiskamir stukku
aht í kringum grænar bússumar
en enn vhdu þeir ekki orminn feita.
Titturbíðurípolli
Veiðifélagamir kölluöu þann
stígvélaklædda í land. Þeir ætluðu
aðeins ofar th veiða en áður ætluðu
þeir að sýna nýhðanum svohtiö.
Þeir fóra með hann upp á klappir
handan við ána. Þar var svohtih
pohur mihi steina. í pohinum synti
einmana shungur. Þennan fisk
höfðu þeir félagamir veitt áður en
við komum og stungið í pohinn.
Ef ekkert gengur, sögðu þeir,
skaltu reyna við þennan. Þú ferð
þá ekki heim með önguhnn í rass-
inum. Ég fussaði og sveiaði og sagði
að þennan titt gætu þeir átt sjálfir.
Mínir fiskar fengjust með öðram
hætti. Ég sá ekki betur en veiðifé-
lagar mínir glottu um leið og þeir
héldu upp með ánni.
Örvænting
Ekki hafði fiskunum fækkað í
hylnum þegar ég kom th baka.
Árangur minn batnaði hins vegar
ekki. Það var næstum því afrek að
komast hjá því að draga fisk. Nokk-
uð leið á daginn og ég varð sífeht
örvæntingarfyhri. Þessi frammi-
staða var th skammar. Ég vhdi þó
vita hvort félögum mínum gengi
eitthvað skár. Ekki kunni ég við
að fara sjálfur og gá og sendi því
dóttur mína annað slagið th þess
að fá aflatölur. Þær bárust jafn-
harðan. Fyrst höfðu þeir veitt tíu
og svo tuttugu. Smám saman
hækkaði talan hjá þeim en ég fékk
engan. Ég hætti að senda barnið í
könnunarferðir.
Silungur
snýr upp á sig
Þegar leið að lokum veiðidagsins
komu félagamir th mín með þung-
ar klyfjar. Hvernig gekk spurði ég
og lét á engu bera. 0, svona sæmi-
lega, sögðu þeir. Við fengum sjötíu
stykki. Hvernig gengur hjá þér?
Mér vafðist tunga um tönn. Mér
var þó ekki stætt á að ljúga til um
veiðitölur og viðurkenndi að ég
hefði ekki orðið var. Þeir flissuöu.
Komdu góði, sagði dorgveiðimað-
urinn. Hann teymdi niðurbrotinn
nýhðann upp á klappimar þar sem
silungurinn beið í pollinum. Taktu
þennan, sagði hann. Það er betra
en ekki neitt. Allt sjálfstraust var
búið og niðurlægingin algjör. Fjöl-
skyldan hafði orðið vitni að öllu
saman. Skítt með það, hugsaði ég.
Ég kræki að minnsta kosti í þennan
eina. Pollurinn var rúmur fermetri
og dýptin líklega 30 sentímetrar.
Dorgveiöimaðurinn setti nýjan
orm á færið og ég lét það síga í
pohinn. Fiskurinn virtist ekki
svangur. Ég færði orminn alveg að
kjaftinum á honum en það breytti
engu. Hann fúlsaði við agninu. Mér
fannst hann glotta hkt og veiðifé-
lagar mínir.
Aðrirfískar
á Snæfellsnesi
Ég hef ekki stundað stangaveiði
síðan sumardaginn bjarta. Ég gat
ekki grihað þegar heim kom. Ekki
gat ég farið í fiskbúð og keypt sh-
unga. Fiölskyldan vissi sem var.
Ég fór heim með öngulinn í rassin-
um. Thtektin í frystiskápnum var
th einskis. Ég geri því ekki kröfu
um að skipa dorgveiöhandsliö ís-
lands. En eitt finnst mér sérkenni-
legt. Dorgveiðimaöurinn hefur í
seinni tíð nefnt það nokkrum sinn-
um að hann ætli að fara með mig
næsta sumar á Snæfellsnes. Þar
segist hann vita af nokkram fisk-
um sem bíti á hvað sem er. Við
sjáum hvað setur. Ég er þó ekki
viss um að konan ijúki th og lagi
th í frystiskápnum áður en ég legg
af staö.