Dagblaðið Vísir - DV - 18.01.1992, Qupperneq 26

26
LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1992.
LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1992.
39
Fjörutíu kíló burt á níu mánuðum:
„Líf mitt hefur
giörbreyst"
- segir Björg Kjartansdóttir sem ætlar að missa þrjátíu kíló í viðbót
árangurinn fór að koma í ljós.“ DV-mynd GVA
„Ég vildi aldrei láta mynda mig og þess vegna eru ekki margar til. Þessi
er tekin fyrir nokkrum árum þar sem ég er með vinkonum minum.“
„Líf mitt hefur gjörbreyst á níu mán-
uðum. Ég var tæp 140 kíló og var
farin að einangra mig frá umhpinun-
um vegna þess. Það hvarflaði ekki
að mér að fara út að skemmta mér,
fara í sund né heldur til úlianda. Ég
sat bara heima og borðaði og hélt
áfram að fitna. Reyndar hafði ég
prófað alla megrunarkúra sem til
voru en án árangurs," segir Björg
Kjartansdóttir, 41 árs lyfjatæknir og
sjúkrahði, í samtali við helgarblaðið.
Björg hefur á stuttum tíma náð
ótrúlegum árangri í að grenna sig.
Hún hefur misst rúm fjörutíu kíló
síðan í apríl í fyrra. Hún stefnir á að
missa þijátíu kíló í viðbót. Með
markvissu átaki hefur Björgu tekist
það sem hún hélt að væri ómögu-
legt. Á þessum stutta tíma hefur líf
þessarar konu breyst úr martröð í
gleði. Þegar helgarblaöið óskaði eftir
viðtah við hana var hún í fyrstunni
ekki tilbúin. Eftir smáumhugsun og
hvatningu frá vinum lét hún slag
standa og sagði: „Það hjálpar mér að
halda baráttunni áfram og vonandi
hvetur það aðra sem eru í sömu
stöðu. Þetta er nefnilega hægt.“
Byrjaði að
þyngjast á meógöngu
Á yngri árum var Björg þybbin en
aldrei feit. Fyrir sextán árum, þegar
hún gekk með son sinn, þyngdist hún
talsvert. Eftir að barnið var fætt kom
upp vandamál í hjónabandinu sem
síðar leiddi til skhnaðar. Björg leitaði
sér þá huggunar í mat og gerði sér
ekki grein fyrir hversu mikið hún
þyngdist stöðugt. „Ég var orðin
ógeðslega feit,“ segir hún. „Ég gat
hvergi keypt á mig föt og mamma
saumaði því mussur og buxur á mig.
Vegna þess hve ég var orðin hræðileg
í vextinum fór ég smátt og smátt að
hafa minni áhuga á öllu í kringum
mig. Ég átti erfitt með að hreyfa mig
og gat varla reimað skóna mína. Það
var mér ofraun að ganga nokkra
metra. Ég fór því allra minna ferða
í bíl,“ segir hún.
Alltaf með ílensu
„Undanfarin fimm ár fannst rnér
ég alltaf vera að bæta á mig fleiri
kílóum og ástandið versnaði. í des-
ember árið 1990 fékk ég flensu og lá
í rúminu í hálfan mánuð. Ég varð
ahtaf mjög veik þegar ég fékk flensu.
Strax eftir áramótin 1991 lagðist ég
aftur í flensu. Síðasta vor fór ég að
hafa áhyggjur af hversu oft ég væri
lasin. Ég var þá orðin mjög ósátt við
sjálfa mig. Ég tek vaktir á Kleppsspít-
ala og hafði á orði við lækni þar að
mér fyndist ekki eðlilegt hversu oft
ég væri veik. Hann sendi mig í blóð-
rannsókn og kom þá í ljós sýking.
Þá talaði ég við frænda minn sem er
læknir hjá Hjartavemd. Hann vildi
fá mig í rannsókn sem ég taldi mig
nú ekki þurfa. Þar sem ég var farin
að skammast mín fyrir þessi stöðugu
veikindi fór ég í rannsóknina sem
leiddi í ljós að aht var í ólagi. Blóðfit-
an var aht of mikil og einnig blóðsyk-
ur.
Frændi minn sagöi að það væru
engin lyf sem gætu hjálpað. Ég væri
sú eina sem gæti læknað mig. Mér
leist ekki á og sagðist hafa reynt aha
megrunarkúra sem th væru án ár-
angurs. Þá benti hann mér á Hehsu-
hæhð í Hveragerði. Ég sagðist vel
geta farið þangað en meinti það auð-
vitað ekki. Hann sendi umsókn aust-
ur og það hðu ekki nema þijár vikur
þar th ég var komin þangað.
Allir hvöttu
mig áfram
Þetta bar eiginlega of brátt að. Þaö
var hringt í mig á mánudagsmorgni
klukkan ehefu. Þá hafði pláss losnað
og þeir vildu fá mig daginn eftir. Það
sagðist ég ekki geta, ég hefði ekki
búist við þessu svona snögglega. Ég
þyrfti að ráðfæra mig við vinnuveit-
endur mina. Þeir gáfu mér klukku-
stundar umhugsunarfrest. Ég var
alveg miður mín af stressi en sem
betur fer voru allir thbúnir að hjálpa
mér með soninn og vinnuveitendur
minir hvöttu mig th að fara. Stærstu
áhyggjur mínar voru að fá nógu stór-
an náttslopp og ekki síður sundbol.
Ég vissi að ég fengi hvergi nógu stór-
an bol á mig. En ég hafði ekki farið
í sundlaug í mörg herrans ár. í raun-
inni var ég ekki sátt við að fara svona
fljótt enda var ég aUs ekki thbúin að
takast á viö vandamáhð," segir
Björg.
„Það var samt einkennhegt að eftir
sólarhringsveru á hehsuhæhnu var
ég komin á fuht í átakinu. Ég hugs-
aði með mér að ég gæti ekki gert
„Þessi mynd var tekin af mér í vinn-
unni, rétt áður en ég fór á heilsuhæl-
ið f Hveragerði fyrir níu mánuðum.
Ég var rúm 138 kíló og komst ekki
í stærsta karlmannsslopp.
„Fyrir þremur árum með frænda
mínum litla. Ég var ekki verst á
þessum tíma.“
sjálfri mér og vinnufélögunum það
að hætta við aUt saman.
Fyrstu dagana fór ég í göngu með
sjúkraþjálfara vegna þess hve erfitt
var fyrir mig að ganga. Ég mæddist
óheyrhega og hafði það varla af að
fara upp smábrekku. Ég var að
springa. Lögð var megináhersla á
æfingar og breytt mataræði. Þrekið
kom hins vegar mjög fljótt og á fyrstu
vikunni missti ég fjögur khó. Sá ár-
angur varð til að auka enn á baráttu-
gleði mína. Á hveijum degi fór ég í
tvo langa göngutúra og hjólaði mikiö
á þrekhjóh.
21 kílóburt
Þessi tími var engu að síður mjög
erfiður. Ég hafði aldrei áður hugsað
eingöngu um mig sjálfa. Hafði ekki
einu sinni tekið mér fullt sumarfrí.
í fyrstu var ákveðið að ég yrði í fjór-
ar vikur en þær urðu sex. Á þessum
tíma missti ég tuttugu og eitt kíló.
Það var í raun og veru allt of mik-
ið,“ segir Björg.
Á hehsuhæhnu sá Björg bæklinga
frá líkamsræktarstöðvunum og leist
vel á námskeið sem hét Átak í megr-
un hjá Mætti. Hún hringdi þangað
tveimur vikum áður en hún útskrif-
aöist og vhdi byrja á námskeiði strax
þegar hún kæmi í bæinn.
Eg var staðráðin í að halda áfram
átaki mínu. Hins vegar var mér í
fyrstu tjáð að nýtt námskeið í megr-
un myndi ekki hefjast fyrr en tveim-
ur vikum eftir að ég yrði útskrifuð.
Mér var þó sagt að hringt yrði ef eitt-
hvað breyttist. Daginn áður en ég
útskrifaðist var hringt en þá sam-
dægurs var að fara í gang námskeiö
sem ég skellti mér á daginn eftir. Þar
sem ég missti af einum degi fékk ég
einkatíma hjá Ólafi G. Sæmundssyni
næringarfræðingi en sá maður hefur
hjálpað mér hvað mest.“
Sá ekki eigin fitu
Björg segir að áður en hún fór að
hugsa um að gera þetta átak á sjálfri
sér hafi hún í rauninni aldrei vhjað
viðurkenna hversu feit hún var. „Ég
horfði á eftir feitum konum og hugs-
aði með mér að þessi væri nú verri
en ég. Samt var ég feitari. Ég vildi
aldrei láta taka af mér myndir og á
því ekki margar. Á fjölskyldumynd-
um er ég ailtaf öftust þannig að rétt
ghttir í höfuðið. Innst inni vissi ég
um vandamálið en vildi ekki viður-
kenna það fyrir mér. Það fauk líka í
mig ef vinir mínir voru að tala um
megrunarkúra. Það fór mjög í taug-
arnar á mér að aðrir væru aö skipta
sér af þessu. Líklegast er það einung-
is vegna þess að ég þoldi ekki stað-
reyndina," segir Björg.
„í dag hef ég enga trú á megrunar-
kúrum. Það er ekki hægt að grenna
sig á kexi, sítrónutei eða slíkum hlut-
um. Námskeiðið hjá Mætfi byggðist
upp á leikfimi og viðtalstímum með
fræðslu. Aldrei áður hafði hvarflað
að mér að fara í leikfimi. Það háir
mér ekkert núna nema ég þori ekki
ennþá í sturtu þar. Ólafur fylgist al-
gjörlega með mér. Hann leiðbeinir í
mataræði og ég fékk matarhsta að
fara eftir. Eg þarf að skrifa niður
hvern munnbita á dag og færa hon-
um skýrsluna. Það er vinna við þetta
en hún er þess virði.
Þyngdin stoppaði á tímabhi, sem
gerist víst alltaf, en mér finnst ég
vera að komast á skriö aftur. Reynd-
ar þyngdist ég aðeins um jólin, og
var ekki mjög hrifin, en er að ná því
aftur af mér. Ég veit nákvæmlega
hversu margar hitaeiningar ég má
borða á dag. Á töflu, sem ég er með,
er nákvæm úthstun á hitaeiningum,
t.d. í hverri brauðsneið. Eftir því fer
ég.“
Sælgætisát stöðvað
Samfara átakinu hefur Björg breytt
Hm lífsstíl. Sælgætisát á kvöldin
þekkist ekki lengur en í staðinn fær
hún sér popp ef hana langar í eitt-
hvað að narta. Hún segist þó stelast
th þess í saumaklúbbum, annars
ekki. „Ég borða minna og öðruvísi
en áður. Aðhaldið fæ ég við að skrifa
allt niður. Áður var ég alltaf að
borða. Sífeht nart ahan daginn," seg-
ir Björg. Sem dæmi nefnir hún að
um jólin 1990 sat hún með þriggja
khóa sælgætisdós fyrir framan sig
og borðaði upp úr.
Hún viðurkennir að lífið hafi gjör-
breyst. Hún er glaðari og opnari en
áður. „Þrekið hjá mér er aht annað.
Núna finnst mér ég aldrei þreytt
þrátt fyrir aö ég vinni á tveimur stöð-
um. Heilsan er allt önnur líka. Þar
fyrir utan haíði ég ekki keypt flík í
búð síðan í gamla daga. Ég fékk eng-
in föt á mig og þess vegna saumaði
móðir mín á mig. Það er ótrúleg
reynsla að fara í verslun og fá á sig
passlegan fatnað," segir Björg.
í Hveragerði voru nokkrir í söniu
erindagjörðum og Björg. Hún segir
það hafa hjálpað sér hversu góður
hópur var þar. „Mér leið vel þar,“
segir hún. Á hehsuhælinu fór hún í
fyrsta skipti í sundlaug í mörg ár en
það var ekki auðvelt. „Ég hugsaði
með mér að ég færi ekki á virkum
degi í laugina. Ég ákvað að fara um
helgi, þegar margir væru í helgar-
leyfi, og fyrir klukkan sjö um morg-
uninn. Helst vhdi ég skríða út í laug-
ina svo að sem minnst færi fyrir
mér. Það varð þó þannig að ég synti
heilmikið,“ segir Björg og hlær. Hún
hefur þó ekki enn heimsótt sund-
laugarnar í Laugardal, hvað sem síð-
ar verður.
Leitaði til lýtalæknis
Björg segist hafa haft talsverðar
áhyggjur af því þegar kílóin hrundu
af henni að húðin yrði slöpp og laf-
andi. „Ég fór til lýtalæknis og hað
hann að laga mig frá toppi th táar.
Án gríns sagði ég honum frá því
hversu þung ég hefði verið og hvaða
áhyggjur væru að plaga mig. Hann
sagði mér að koma aftur þegar ég
væri komin niður í sjötíu kíló. Það
má vel vera að ég geri það,“ segir
Björg hlæjandi. Hún segir þó að^
vegna þess hversu mikið hún gengur
og er dugleg í leikfimi sé húðin styrk-
ari en eha. „Það er alveg nauðsynlegt
að fara í leikfimi samhliða megrun,"
segir hún. „Lýtalæknirinn var mjög
hreinskihnn og sagði að ég yrði að
gera mér grein fyrir að þegar kflóin
væru hrunin af mér yrði ég sem sjö-
tug á kroppinn. Hann sagðist einmitt
hafa lagað unga konu nýlega eftir
megrunarátak,“ segir Björg.
Göngur og
leikfimi alla daga
Þrisvar í viku fer Björg í leikfimi
en þar fyrir utan gengur hún dag-
lega. í hádeginu gengur hún frá
vinnustað sínum, Garðsapóteki, upp
í Elliðaárdal. Einnig hefur hún geng-
ið í Heiðmörk og segist aht í einu
hafa uppgötvað aha mögulega hluti
í náttúrunni. Björg hefur oftsinnis
gengið frá heimili sínu í Vogimum
upp í Víðidal þar sem hesthúsin eru.
„Mér finnst æðislegt að ganga. Einn-
ig er ég orðin háð leikfiminni og get
varla án hennar verið, er endumærð
eftir hvem tíma. Ég er svo glöð
„í þessum buxum gekk ég alltaf og fyllti algjörlega út í þær,“ segir Björg Kjartansdóttir sem hefur náð af sér fjörutíu kílóum en ætlar að ná þrjátíu í viðbót.
DV-mynd GVA
hversu dugleg ég er orðin. Fyrir ári
vhdi ég bara kúra undir sæng og var
ahtaf þreytt.“
Fyrir þremur árum ökklabrotnaði
Björg. Þá uppgötvaðist að hún var
komin með sht í ökklana einungis
vegna þyngslanna. „Ég fann alltaf th
í ökklunum en hef ekki fundið neitt
um langt skeið. Ég er ný manneskja."
Það efast enginn um hvílíkt átak
megrunin hefur verið Björgu. Hún
segist hafa fengið frábæran stuðning
frá fjölskyldu og samstarfsfólki og
það hafi hjálpaö henni mikið. „Þegar
ég var fertug í fyrra fékk ég utan-
landsferð frá fjölskyldu minni en ég
gat ekki hugsað mér að fara á ein-
hveija sólarströnd. Ég hef ekki enn-
þá notfært mér þá ferð. Vegna fitunn-
ar gat ég aldrei hugsað mér að fara
th útlanda. Kannski ég eigi eftir að
láta verða af því. Offitan stoppar fólk
ósjálfrátt og það lokar sig inni. Það
eina sem ég lét eftir mér var að fara
á fótboltaleiki á sumrin. Ég er mikhl
Framari og mæti á aUa leiki hjá
Fram.“
Smáséns bjargaði
sjálfsímyndinni
Björg segir að sonur hennar hafi
aldrei látið hana finna fyrir fitunni.
Hins vegar segist hún vita að honum
leið ekki vel vegna úflits móöur sinn-
ar. „Þetta haföi mikh áhrif á hann.
Reyndar hefur hann viðurkennt
núna fyrir mér að það hafi verið
ömurlegt aö eiga svona feita
mömmu. Ég held hann hafi þó ekki
skammast sín fyrir mig,“ segir Björg.
Núna, níu mánuðum eftir að megr-
unarátak Bjargar hófst, finnst henni
sorglegt að horfa upp á ungar konur
í sömu sporum og hún var. „Ég veit
að ég er ennþá feit og á langt í land
með að verða eins og mig langar að
vera. Það er erfitt að byrja en mjög
skemmthegt þegar árangurinn er
kominn í ljós.“
Björg hefur verið fráskhin í tíu ár.
Hún hefur ekki Utiö við karlmönnum
enda var hún þess fullviss að enginn
Uti við svo feitri konu. Björg varð því
afar hissa þegar hún uppgötvaði að
karlmenn voru farnir að gefa henni
auga aftur og það segir hún hafa
hresst ahmikið upp á sjálfsöryggið.
„Ég lenti á smáséns og þó asnalegt
sé að segja það þá bjargaöi þaö heh-
miklu varðandi sjálfsáUt og sjálfsör-
yggi,“ segir hún hreinskilnislega.
„Ég lokaöi mig inni í öU þessi ár og
frá öllu sem lífið haföi upp á að bjóða.
Það er ekki nógu gott. Þess vegna
vona ég að barátta min komi öðrum
th hjálpar. Ég mun berjast áfram."
-ELA