Dagblaðið Vísir - DV - 24.01.1992, Blaðsíða 12

12
FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 1992.
Spumingin
Ertu vanaföst/fastur?
Heiðrún Guðvarðardóttir rafvirki:
Já, ég borða alltaf sama matinn í
hádeginu.
Friðrik Þór Steindórsson nemi: Nei.
Sigurður Bergþórsson nemi: Já, ég
mundi segja það.
Dagbjört Fjóla nemi: Já, ég skipulegg
vikuna alltaf með svipuðum hætti.
Hlif Böðvarsdóttir nemi: Já, ég held
það. Mér þykir þægilegt að hafa
skipulag.
Brynhildur Guðmundsdóttir nemi:
Já, líklega. Ég vil hafa allt í röð og
reglu.
Lesendur
Ruglið um ísland
sem fjármálamiðstöð
Halldór Ólafsson skrifar:
Stundum rís hér alda óumræði-
legrar bjartsýni um að ísland sé
ákjósanlegasti staður fyrir hvers
konar starfsemi sem að öðru jöfnu
er ekki stunduð nema þar sem sér-
stakar aðstæður eru fyrir hendi til
viðkomandi reksturs. Þannig dettur
fáum í hug ferðamannaparadís þar
sem fólk vill dvelja og eyða dýrum
sumar- eða vetrarleyfum annars
staðar en þar sem sólin skín næstum
365 daga ársins eða snjór er fyrir
hendi ásamt tilheyrandi fjallahótel-
um og veitingahúsum þangað sem
fólk sækir jöfnum höndum afþrey-
ingu sína og magafylli.
Eitt af því sem menn láta sér detta
í hug er að ísland geti orðið alþjóðleg
fjármálamiðstöð. Þeir hafa komið
fram í hveijum útvarpsþættinum og
hveiju viðtalinu eftir annað og full-
yrt að ísland sé ákjósaniegur staður,
legu sinnar vegna, fyrir alþjóðleg
fjármálaviðskipti.
Á Rás 2 mátti heyra eirin slíkan
hugsuð tala fyrir nokkru. Hann hélt
því blákalt fram að hérna væri land-
ið og hérna væru möguleikamir. Þó
að nokkrum skilyrðum uppfylltum.
Þessi maður hefur vísast gleymt því
að svona hugmyndir eru búnar að
vera uppi hér í áratugi en engum
heilvita manni hafa dottiö í hug
þreifmgar hvað þá að leggja út í
framkvæmdina sjálfa.
Þeir sem hafa verið aö gamna sér
við þessar hugmyndir allar, þ.m.t.
drauminn um ferðamannaparadís-
ina, hljóta að gleyma því að við erum,
hvað sem öðru líður, staðsett rétt
norður við heimskautsbaug og búum
við mjög frumstæðar félagslegar að-
stæður og hugsunarhátt sem er gjör-
sneyddur sveigjanleika, þjónustu-
lund að ekki sé nú talað um eðlis-
læga háttvísi, sem allt eru grundvall-
arþættir til þess að þjóð geti vænst
viðskiptavina í miklum mæli. Það er
alveg sama hvaða viðskipti átt er
við. Það verða því ár og dagur þar
til ísland verður annað tveggja; fjár-
málamiðstöð eða ferðamannapara-
dís. Og annað hvort myndi líka nægja
okkur, ef hér breyttist skyndilega,
veðurfar eða hugarfar.
Baráttan fyrlr bættum kjörum í ógöngum:
H ví ekki nýjan tón og takta?
Magnús Sigurðsson skrifar:
Það eru áreiðanlega ekki mörg
þjóðfélög sem þurfa að ganga árlega
gegnum einhveija sérstaka eldskírn
kjarabaráttu. í flestum löndum Evr-
ópu, og svo er mér sagt að gildi einn-
ig um Bandaríkin og Kanada, eru
sérstakir kjaradómstólar sem fylgj-
ast með þróuninni á verðbréfamark-
aði og verðmyndunarbreytingum í
sínu landi og ef umtalsverðar breyt-
ingar verða eru laun einfaldlega
samræmd með tilliti til þessara
breytinga. - Svona einfalt er þetta
alls staðar nema hér.
Auðvitað þekkjast verkfóll víðar en
hér. Hins vegar eru þau afar sjaldgæf
og er ekki efnt til þeirra nema ef
grundvallarröskun verður á kjörum
launafólks. Arum saman búa þessi
þjóðfélög því við stöðugleika í efna-
hagsmálum. í þessum flokki má
nefna Þýskaland, Sviss, Holland,
Lúxemborg, Spán og Portúgal. Jafn-
vel Frakkland og Bretland hafa ekki
þurft að þola alvarleg verkföll um
margra ára skeið. - Hér á landi er
verkfallsvofan alltaf í sjónmáli og
sífellt þarf aö semja upp á nýtt þegar
lýkur síðasta samningstímabili.
Auðvitað væri nægilegt að end-
urnýja launasamninga óbreytta hér
eins og annars staðar þegar þeir
renna út. En því er ekki að heilsa aö
það sé gert. Hérna eru það heilu hóp-
arnir af fólki sem hafa af því veruleg-
ar tekjur aukalega, fyrir utan vinnu
sína, að sitja samningafundi vegna
væntanlegra kjarasamninga sem
loks er skrifað undir. Oftast að und-
angengnum hörðum og langvinnum
deilum og verkfollum.
Nú er meira en tími til kominn að
breyta um tón og takta hér á landi.
Að margra mati er það aðeins eitt
sem skiptir máli, að fá þau kjör að
geta notað umsamin laun til að
kaupa fyrir lífsnauðsynjar. Það er
nefnilega dýrtíðin sem er helsti óvin-
ur launþeganna. Verðmyndun;
álagning og skattar eru þeir ógnvald-
ar sem forystumönnum verkalýðsfé-
laga ber að beijast gegn. Síendur-
teknar kröfur um hærri laun er tíma-
skekkja og eru gagnslausar þegar
öllu er á botninn hvolft.
Staðlað sætabrauð í bakaríum
Unnur skrifar:
Mér finnst bakaríisbrauði hafa
hrakað hér hjá okkur, rétt eins og
mörgum öðrum vörutegundum vel
að merkja. Við könnumst við þessar
svokölluðu „unnu kjötvörur", bjúgu,
kjötfars o.fl. sem allt er langt fyrir
neðan þann gæðastaðal sem annars
staðar þekkist. - En látum þaö liggja
milli hluta í þetta sinn.
Það eru bakstursvörumar sem ég
ætla að ræða hér. Þeim hefur stór-
hrakað frá því fyrir nokkrum árum,
að ég segi nú ekki áratugum. Þetta
er orðið meira og minna það sama
sem fæst í öllum bakaríum, og af-
skaplega lítið til þess vandað. Vínar-
brauðslengjur eru t.d. með ýmsu lagi
og það sem ofan á þeim er óhijálegt
og ólystugt, súkkulaði eða glassúr er
smurt á, líklega af handahófi, því
hvort tveggja er mismunandi þykkt
og nær sjaldan alveg enda á milli.
Kökumar era úr allt öðra og verra
'tf -tf * ■ • J*' ■ 0 > '
Hrmgið í sima
millikl. 14 og 16
-eöaskrifið
Nafh og simam. vorhur að fylgja bréfui
„Þessi massaframleiðsla á kökum og sætabrauði er ekki til fagnaðar",
segir bréfritari m.a.
hráefni að því er mér finnst en þær
sem maður bakar sjálfur. Annað-
hvort er notuð einhver sérstök fita í
stað smjörs eða þá að rotvamarefn-
um er að kenna að bragðið er langt
frá því að vera það eftirsótta sem
ætlast er til. - Vandvirknin er fyrir
bí.
Það er mikill sjónar- og bragðmun-
ur á sætabrauði í góðum bakaríum
á meginlandi Evrópu og hér á landi,
hvað sem veldur. Eg er ekki frá því
að sameining smærri bakaría í
stærri heildir hér eigi einhvem hlut
að máli. Þessi massaframleiðsla á
kökum og sætabrauði er ekki til
fagnaðar, svo mikið er víst. - Ég vil
að lokum taka fram að brauðin í ís-
lenskum bakaríum hafa batnað mjög
á undanförnum árum og era í alla
staði samkeppnisfær við erlend. En
þá þarf annað að láta undan og það
hefur sætabrauð og kökur svo sann-
arlega gert.
Kristján Árnason hringdi:
Það hefur veriö ljóst frá upp-
hafi að EFTA ríkin, sem íslar
er í hópi með, eru i afar veikri
aðstöðu gagnvart Evrópubanda-
laginu þegar til samninga kemur.
í raun þarf EB ekkert að semja
við EFTA-ríkin um eitt né annaö
vegna þess að flest þeirra munu
ganga í EB fyrr eða síðar. Þetta
er allt aðeins spuming um tíma.
Þaö hefur því verið eins konar
blekkingaiðja sem stunduð hefur
verið með öllum þessum funda-
höldum þar sem fólki, m.a. Is-
Iendingum, hefur verið talin trú
um að hér væri um einhveija
samninga að tefla.
Brjóstin vekja
Dóra skrifar:
Ég er alveg undrandi á því að
augiýsingin frá skóverslun hér í
borginni skuli hafa farið fyrir
bijóstið á forsvarskonum Jafh-
réttisraðs. Hafa þessar konur
svona lítil bijóst að þær sjá rautt
þegar mynd birtist af bijóstamik-
illi konu sem höíðar til þeirra sem
þurfa á skóm að halda?
En að öllu gríni slepptu þá
flnnst mér sem konu það vera
afar mikilvægt að konur gegni
áfram viðamikiu hlutverki í aug-
lýsingastarfseminni. Það eykur
tiltrú þeirra á sjálfum sér. Góð
bijóst eða góður líkamsvöxtur
konu almennt talað er það sem
vekur athygli margra og í dæm-
inu um skóauglýsinguna hefur
það sannast svo um munar.
tilskammar
Sigurgeir Jónsson skrifar:
Enn verður Alþingi til skamm-
ar með fádæma uppákomu. Nú í
sambandi við umræðu um þenn-
an svokailaða bandorm og ýmsa
þætti innan hans. - Umræöuþátt-
urinn í Sjónvarpinu sl. þriðju-
dagskvöld kallaði á enn frekari
skýringar á því um hvað alþingis-
menn eru yfirleitt að deila. Þar
var bara smækkuð mynd af
ástandinu á Alþingi.
Ef þetta á að ganga svona á
Alþingi í framtíðinni, er jafngott
að fria landsmenn við að þurfa
að horfa á þessar uppákomur og
heyra frá þeira. Þær era öllura til
skapraunar og mæðu.
Bjarni Sveinsson hringdi:
Manni blöskrar aö heyra frétt
um að 50 þúsund íslendingar séu
með gigtarsjúkdóm á mismun-
andi háu stigi. Þetta vekur spurn-
inguna hve margir landsmanna
gangi heilir til skógar yfirleitt.
Það er ekki lítiö hlutfail, 50 þús-
und af 260 þúsundum.
Þegar svo koma til viðbótar
þeir sem eru haidnir öðrum sjúk-
dómum og eru ýmist fatiaðir,
sjúkir eða vanhæfir til vinnu eru
áhöld ura hvort hér sé ekki um
veraiega sjúkt þjóðfélag að ræða.
UUHHttl JnsVunUiI 111 lligUI*
Hve margir skyldu skilja frétt-
ina um tilfærslurnar á 900 millj-
ónunum Sameinaðra : verktaka?
Hækkun hlutafiár um þá upphæð ;
og afhenda hana hluthöfum í
fundarloki! - En hvernig er ekki
þetta þjóöfélag oröið? Hafa ekki
allar framkvæmdir og tílfærslur
í gármáium miðast við það eitt
aðgera allt slikt óskiljanlegt með
öllu? Með því móti einu er líka ;
hægt að halda hér uppi þjóðfélagi.
S