Dagblaðið Vísir - DV - 06.03.1993, Síða 22

22
LAUGARDAGUR 6. MARS1993
Sérstæð sakamál
Alfred Palfrey. Stanley Buníff. John Leech.
Ógleyman-
legur greiði
Þegar framljós bílsins lýstu upp
ungu stúlkuna, sem stóö við vegar-
brúnina á fáfbmum sveitavegin-
um, hikaði John Leech um stund.
Svo steig hann á hemlana. Síðan
virti hann stúlkuna fyrir sér. Hún
virtist vart meira en nitján eða tutt-
ugu ára.
Hann hafði oft heyrt sögur af
ökumönnum sem höfðu verið
rændir eftir að hafa tekið fólk upp
í bílinn híá sér. Já, og meira að
segja um ökumenn sem höfðu verið
myrtir. Augnablik íhugaði Leech
að aka aftur af stað en svo varð
honum hugsað til þess hvar hann
var. Hann var á þjóðveginum milli
Denver og Colorado Springs í Col-
orado-ríki í Bandaríkjunum. Þetta
var ekki staður fyrir einmana
stúlku seint á júníkvöldi. Hann
opnaði dymar á bílnum.
„Það var fallegt gert af þér að
taka mig upp,“ sagði stúlkan. „Ég
var dálítið hrædd að vera ein hér
á ferð svona seint um kvöld.“
Á leið heim
Þegar þau óku af stað sagði stúlk-
an að hún ætti heima á bæ sem
væri um tíu kílómetra frá þeim stað
sem þau vom á.
„Ég var í afmælisboði,“ sagði
hún, „en kærastinn minn fór að
daðra við aöra stelpu svo ég fór.
Hefði pabbi ekki verið veikur hefði
ég hringt til hans og beðið hann að
sækja mig.“
Nokkm síðar komu þau að óupp-
lýstum afleggjara. „Bærinn er um
fimm hundmð metra ofar, við af-
leggjarann," sagði stúlkan þá. „Mér
þykir leitt að gera þér ónæði en
heldurðu að þú myndir aka heim
heim á hlað?“
Leech ók inn á afleggjarann en
þau vom ekki komin nema stuttan
spöl þegar stúlkan steig skyndilega
á hemlana og stöðvaði bífinn. Áður
en Lech áttaði sig á þvi sem var að
gerast reif stúlkan frá sér blússuna
og fór að æpa.
í sama augnabliki kom bíll á mik-
illi ferð. Okumaðurinn hemlaði
snögglega og stökk út. Hann var á
þrítugsaldri, hljóp að bíl Leech,
reif upp hurðina og spuröi: „Hvað
ertu að gera við kæmstuna mína,
svínið þitt?“
Fjárkúgun
Leech reyndi að útskýra hvað
gerst hefði en það bar engan árang-
ur. Þá sagði stúlkan: „Það gerðist
ekkert, Billy. Láttu hann bara
borga fyrir það sem hann gerði og
slepptu honum svo.“
Eftir nokkra umræðu „lét Billy
undan" og sagði: „Láttu okkur fá
veskið þitt, úrið og önnur verð-
mæti sem þú ert með. Þá skulum
við leyfa þér að fara.“
Lecch var nú búinn að átta sig.
„Nú skil ég hvað um er að vera,“
sagði hann. „Þið hafið komiö þessu
laglega fyrir en þið fáið ekki eyri.“
Hann skellti hurðinni, læsti bílnum
og tókst að aka aftur á bak út á
þjóðveginn. Er þangað kom gaf
hann í og þakkaði sínum sæla fyrir
að hafa sloppið frá þessum óþjóða-
lýð. En honum varð tvennt á.
Hann hefði átt að aka beint á
næstu lögreglustöð og skýra frá því
sem gerst hafði. Og þegar hann
kom heim hefði hann átt að segja
konunni sinni frá ránstilrauninni.
En hann gerði hvorugt.
Handtakan
Næsta morgun, um sexleytið,
kom lögreglan að húsi Johns Leech
og þegar hann kom til dyra spurðu
lögregluþjónamir: „Erþettabíllinn
þinn sem stendur þarna fyrir fram-
an húsið?"
Þegar hann sagði svo vera sögðu
þeir: „Þú ert handtekinn fyrir
nauðgunartfiraun. Viltu gjöra svo
vel að koma með okkur."
Þegar á lögreglustöðina var kom-
ið skýrði Leech frá því sem gerst
hafði um nóttina en fékk þá eftir-
farandi svar:
„Eigum við að trúa þessu? Stúlk-
an var í losti þegar komið var með
hana til okkar og við urðum að fara
með hana á sjúkrahús. Þú sleppur
ekki létt frá þessu, góði. Við þolum
ekki svona lagaö hér í þessu ríki.“
Það var sama hvað Leech reyndi
að segja. Öllum skýringum hans
var vísaö á bug og ekki styrkti það
stöðu hans þegar í ljós kom að hann
hafði ekki sagt konu sinni neitt af
þeim útistöðum sem hann sagðist
hafa átt í á heimleiðinni.
Kona Leech var heldur ekki trú-
uð á frásögn hans. Og lögfræðing-
urinn sem hann fékk virtist alls
ekki sannfærður um sakleysi skjól-
stæðings síns.
Réttarhöldin
Það má því segja að það hafi ekki
blásið byrlega fyrir Leech þegar
hann kom í réttarsalinn. Og mál-
flutningurinn var heldur einhhða
því fátt eða ekkert kom fram sem
styrkti stöðu Leech og þegar kvið-
dómendur drógu sig í hlé tók það
þá aðeins tíu mínútur að komast
að niðurstöðu. Leech var sekur um
nauðgunartilraun.
Dómarinn dæmdi hann í tíu ára
fangelsi.
Leech var að vonum afar dapur
og vonsvikinn þegar niðurstaða
réttarhaldanna lá fyrir. Framtíð
hans var í rúst. Og það leit ekki
út fyrir að áfiýjun hefði mikið ann-
að í fór með sér en frekari kostnað.
Skipaður veijandi, Stanley Bun-
iff, varð hugsi þegar rétíarhöldun-
um lauk. Það var eitthvað viö mál-
ið, fannst honum, sem var ekki trú-
veröugt. Hann ákvað því að kanna
nokkur atriöi á eigin spýtur.
Efasemdimar vaxa
Unga fólkið, sem kært hafði
nauðgunartilraunina, hafði sagst
vera frá Oklahoma City en í ljós
kom við athugun Buniffs að heimil-
isfóngin sem það hafði gefið upp
voru ekki aðeins röng heldur voru
húsin sem það sagðist búa í alls
ekki til. Þegar þetta lá fyrir fór
Bunifflögfræðingur iil gamals vin-
DV
ar síns, Adams Robles, aðstoðar-
fulltrúa hjá rannsóknarlögregl-
unni, og skýrði honum frá því sem
hann hafði komist að.
„Ég verð stöðugt sannfærðari um
að hér var snúið á réttvísina," sagði
Buniff. „Leech situr að öllum lík-
indum saklaus í fangelsi. Það eina
sem ég fæ í rauninni ekki skihð er
hvers vegna þetta fólk fór til lög-
reglunnar."
„Það htur út fyrir að þú getir
haft rétt fyrir þér,“ sagði Robles.
„En það getur verið skýring á því
hvers vegna þau fóru til lögregl-
unnar."
Skýringin
„Mér þykir hklegast að þau hafi
ekki gert ráð fyrir að lögreglan í
Colorado myndi kanna hvort heim-
ihsföngin væru rétt,“ sagði Robles.
„Og umtalið í blöðum gat gagnast
þeim á ýmsan hátt. Þeir sem lesa
um hvemig fór fyrir Leech geta
dregið þann lærdóm af reynslu
hans að í tilvikum sem þessum sé
best að borga og hverfa á braut.“
Blaðaljósmyndarar höfðu tekið
myndir af stúlkunni og manninum
sem sagðist vera unnusti hennar
þegar þau fóru úr réttarsalnum.
Robles fékk þessar myndir nú og
lét gera eftirmyndir sem hann
sendi lögreglu í Oklahoma, Misso-
uri, Kansas og Texas. Kom þá í ljós
að unga fólkið var gamhr kunn-
ingjar lögreglunnar í fleiri en einu
þessara ríkja.
Athyghsverðustu upplýsingarn-
ar og um leið þær ljótustu komu
frá Nýju-Mexíkó þar sem tveir
menn sátu í fangelsi fyrir aö hafa
reynt að nauðga stúlkunni sem
myndin frá Robles var af.
Málið skýristbetur
Næst barst skeyti frá Forth
Worth í Texas. Þar höfðu tveir ung-
ir menn verið handteknir eftir að
stúlka kom á lögreglustöð og til-
kynnti að þeir hefðu reynt að
nauðga sér. Fingraför voru tekin
og komu þau heim og saman viö
fingrafor sem fundust í bíl Leech
eftir að hann var handtekinn. Kom
þá í ljós að þau voru af Arlene
Ashby, tuttugu og tveggja ára gam-
alh stúlku, og vinur hennar var
Alfred Palfrey.
Þau reyndust, undir ýmsum
nöfnum, hafa komið við sögu rána
og ætíð hafði verið farið eins að.
Stúlkan sagði ökumenn sem höfðu
tekið hana upp í bílinn hafa reynt
að nauðga sér og var síðan „sam-
ið“ um greiðslu fyrir að leyfa þeim
að sleppa. En refsingin fyrir að
neita að borga var ákæra fyrir
nauðgunartilraun. Var ákæran
jafnframt aðferð til að styrkja stöð-
una til frekari fjárkúgunar síðar.
Málalok
Leech var þegar í stað látinn laus
og fór heim th konu sinnar sem
Buniff var þá búinn að segja hvað
haföi í raun gerst.
Öhum gögnum sem tengdust af-
brotum Arlene Ashby og Alfreds
Palfrey var nú safnaö saman og
alls reyndust skráð tilvik sautján
talsins. Voru skötuhjúin handtek-
in, leidd fyrir rétt og dæmd.
„Ég gæti sýnt þér mhdi sakir þess
hve ung þú ert,“ sagði dómarinn,
„en þar sem það er meðal annars
aldur þinn sem þú hefur beitt til
að koma þremur saklausum mönn-
um í fangelsi þá dæmi ég þig í
fimmtán ára fangelsi, en þú getur
sótt um reynslulausn eftir sjö ár.“
Við Alfred Palfrey sagði dómar-
inn: „Þú ert gamalreyndur í málum
af þessu tagi og sá sem skipulagði
glæpina. Þú færð tuttugu ára fang-
elsi en getur sótt um reynslulausn
eftir tíu ár.“
Þegar blaðamenn reyndu að hafa
samband við John Leech heima hjá
honum eftir uppkvaðningu dóm-
anna varð kona hans fyrir svörum.
„Maðurinn minn hefur orðið að
þola svo mikiö,“ sagði hún „að
hann vhl fá að vera í friði. En þið
megið þó segja að hann muni aldr-
ei framar taka nokkum ókunnug-
an upp í bílinn hjá sér.“