Dagblaðið Vísir - DV - 20.03.1993, Síða 10

10
LAUGARDAGUR 20. MARS 1993
Hún sker út í tré og hom og annar ekki eftirspum:
Munirnir hennar hafa
farið alla leið til Kína
Hún sker listavel út í tré og hom
en hefur þó aldrei lært slíka hstiðn.
Gripimir, sem hún býr til, hafa
verið mjög vinsæhr, þannig að hún
hefur ekki haft undan að skera út.
Þeir hafa borist um allan heim, til
dæmis alla leið til Kína. Þá hafa
þeir verið víða á sýningum, nú síð-
ast á hótel Sögu í tengslum við
nýafstaðið Búnaðarþing. Nú undir-
býr fyrirtækið íslenskur heimihs-
iðnaður sýningu á þeim.
Þessi hagleikskona, sem hér um
ræðir, heitir fuhu nafni Sigríður
Jóna Kristjánsdóttir, búsett að
Grund í Vihingaholtshreppi. En
hún viU einfaldlega láta kalla sig
Siggu á Grund. Blaðamenn DV
heimsóttu Siggu í vikunni og spjöU-
uðu við hana yfir rjúkandi kafB-
bolla í stofunni á Gmnd.
„Ég byijaði að tálga og smíða
strax sem krakki. Ég fékk strax
brennandi áhuga á útskurði og var
ekki fermd þegar ég var farin að
vinna fyrir aðra. Faðir minn og
bróðir hans vom smiðir og ég var
aö fylgjast með þeim við vinnuna.
í fyrstu tálgaði ég aðaUega Utla
leikfangahesta og önnur leikföng.
Síðan varð þetta fjölbreyttara hjá
mér.“
Eins og áður sagði fór Sigga aldr-
ei í skóla eða á námskeið til að
læra að skera út. Það eina sem hún
lærði í þeim efnum var að faðir
hennar sagði henni til um hvemig
hún ætti að smíða hornspæni og
skera faUegt munstur í þá. 12 ára
gömul var hún farin að smíða sína
spæni sjálf, skera í þá faUeg munst-
ur og selja þá. Á tímabiU smíðaði
Sigga einnig úr beini en hætti því
svo. Henni féU ekki nógu vel að
vinna úr sliku efni. Nú sker hún
aðaUega út í tré. Hún á góða að 1
Reykjavík sem velja efnivið fyrir
hana og senda henni austur. Úr
honum býr hún tU gestabækur, aUs
konar veggskildi, hUlur, styttur og
skUti, svo að eitthvað sé nefnt.
Málaði á tímabili
„Á tímabiU fékkst ég einnig svo-
Utið við að mála,“ segir Sigga. „Þá
málaði ég heilmikið, svo sem lands-
lagsmyndir, hestamyndir o.U. Svo
hætti ég þessu og nú er svo komið
aö mér fmnst ég ekki hafa tíma tíl
þess. Það blundar aUtaf í mér að
Sigga á Grund með heimilisseppann Mozart.
DV-myndir GVA
Spænir hafa verið vinsælir til gjafa,
bæði hér heima og erlendis.
byija aftur. Ég sé svolítið eftir því
að hafa hætt.“
En það er enginn tími fyrir Utina
og strigann því Sigga annar ekki
eftirspum á útskomu mununum.
„Ég hef, satt að segja, ekki undan.
Þegar ég var stelpa fór það að kvis-
ast að ég gæti skorið út. Það er ótrú-
legt hvað þetta spyrst. Svo, eftir
1988, fóra fjölmiðlar að sinna heim-
Uisiðnaðinum betur og þá vatt
þetta enn frekar upp á sig. Það
hefur orðið eins konar vakning
hvað þetta varðar.
Fólk pantar mjög mikið h)á mér.
Askurinn sá arna er hin mesta
stofuprýði.
Munimir mínir hafa farið um ailt
land og út um heim. Það em aðal-
lega gripir úr horni sem hafa farið
út. Ég veit tU þess að þeir hafa ver-
ið gefnir alla leið tU Kína. Svo gerði
ég til dæmis fundarhamar úr hval-
tönn fyrir einhvem karlaklúbb úti
í Ameríku.
Tímafrekvinna
Það tekur tíma aö skera út grip
með einfoldu mynstri, svo að ekki
sé nú minnst á t.d. hiUur með miklu
flúri. Ein slík skreytir stofuna á
Listilega útskorið horn sem var á
sýningunni á Hótel Sögu.
Grund og á henni má sjá fljúgandi
fugla og ýmiss konar útskurð ann-
an.
„Ég veit ekki hversu margar
vinnustundir eru í hUlu sem þess-
ari en þær eru geysimargar. Ég
verö þó aldrei leið á þessari vinnu,
mér finnst hún aUtaf jafn skemmti-
leg. Ég hlakka til þess á kvöldin að
vakna á morgnana svo að ég geti
haldið áfram. Stundum, þegar ég
er komin undir sæng, þá sé ég fyr-
ir mér faUegt munstur sem mig
langar tíl að skera út. Það fyrsta
sem ég geri morguninn eftir er að
teikna það á blað. Svona leitar þetta
á hugann."
Sigga hefur oft verið beðin um
að halda námskeið. Hún hefur ekki
léð máls á því hingað tU.
„Ég hugsa þó að ég eigi eftir að
halda slíkt námskeið. Það er svo
mikil þörf á þvi. Það em svo marg-
ir sem langar tU að fást við útskurð
og það er sjálfsagt að veita þá að-
stoð sem maður getur."
En þessi snaggaralega kona,
Sigga á Gmnd, fæst við fleira en
það sem er hér að framan talið.
Hún safnar tU dæmis steinum sem
hún hefur raðað fallega upp í garð-
inum við húsið hjá sér.
„Þetta em mörg þúsund steinar
sem ég hef safnað að mér. Þeir
koma víða að. Ég hef safnað þessu
í gegnum tíðina. Ég átti Land Ro-
ver-jeppa sem ég fór á um allar
trissur. Stundum fyllti ég hann af
gijóti ef ég komst í faUegan bing.
Það er svo yndislegt að vera í þessu
á vorin, að safna steinum og koma
þeim fyrir, að mann syfjar ekki
þótt maður sé dauðþreyttur eftir
eril dagsins. Þetta er heUt ævin-
týri. Ég kaUa þessa spUdu gijót-
garð.“
Það er þó útskurðurinn, sem á
hug hennar allan. Það er engin
furða þegar tekið er tUUt til þess
að hún er komin af útskurðar- og
hagleiksmönnum í marga ættliði.
Afi hennar, Jón Gestsson, var t.d.
þjóðkunnur smiður. Hann teiknaði
og smíðaði kirkjuna í VUlingaholti,
svo að eitthvað sé nefnt. Börn Siggu
hafa tekið þessa hæfileika í arf því
að sonurinn teiknar og málar og
dóttirin sker út. -JSS
íslenskur bóndi við ritstörf.
Þessi stytta er einn þeirra muna
sem Sigga hefur ekki tímt að láta.