Dagblaðið Vísir - DV - 04.09.1993, Síða 15

LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 1993
15
Bláa tjaldið hans tengdapabba hef-
ur gert skyldu sína. Það er kominn
september og haustið formlega
gengið í garð. Því er óhætt að ganga
frá tjaldinu í geymslu. Fríum sum-
arsins er lokið.
Ekki ber þó að skilja það svo að
það bláa hafi slitnað mikið í sumar.
Konan hefur aldrei verið mikið fyr-
ir tjaldútilegur. Hún féllst þó á eina
slíka eftir að pistilskrifari hafði útli-
stað dásemdir íslenskrar náttúru
og um leið hagkvæmni þess að ferð-
ast á sínum fjallabíl í stað þess að
þeysa til suðrænna landa. Þar á
maður húðkrabbamein á hættu svo
ekki sé minnst á margra mánaða
baráttu við plastkortareikninga
þegar heim er komið.
Tjaldað til
einnarnætur
Ég bauð konunni í tíu daga Vest-
fjarðaferð og dró ekki úr lýsingun-
um á fegurð og hrikaleik fiarða og
flalla mn leið og ég kom bláa tjald-
inu fyrir í farangursgeymslu flaila-
bfisins. Svefnpokunum hlóð ég of-
an á. Forsjálnin var meira að segja
svo mikfi að prímus fékkst að láni.
Ég sá fyrir mér sólarmorgnana er
ég styngi höfðinu út úr tjaldinu og
heyrði suðið í vatninu er kaffið
hitnaði.
Þetta var áður en ég lagði af stað
með mína konu og tvær dætur í
ferðina. Synir okkar hjóna eru
orðnir svo stórir að hroll setur að
þeim ef stungið er upp á svona
bunum. En ég gleymdi að gera ráð
fyrir íslenska sumarveðrinu. Þegar
vestur kom snjóaði niður í miðjar
hlíðar. Bláa tjaldið var óhreyft dög-
um saman í bfinum. Við gistum hjá
góðu fólki sem hellti upp á kaffi í
rafmagnskaftikönnum.
í öllum túmum tjaldaði ég aðeins
einu sinni. Það var í roki og rign-
ingarsudda undir húsvegg á eyði-
býli. Með því náðist svolítið skjól.
Við lágum á móður jörð því tjald-
dýnur eigum við ekki. Ég var því
stirður um morguninn og konan
talaði ógætilega um þetta Fjalla-
Hfiton eiginmannsins. Ég bauð
ekki upp á fleiri nætur í því bláa.
Útivistar-
árátta ágerist
Þrátt fyrir þessa örðugleika vor-
um við kát með túrinn. Margt sáum
við fallegt og eftir því sem á hann
leið varð ég var við meiri útivist-
pokans fékk ég þó ráðið. Það var
kók og prins. Eflaust óheppfiegt í
flallgöngur en skítt með það.
Eldri dóttir okkar hjóna fór með
foreldrum sínum í flallgönguna. Við
ókum sem leið lá að Mógfisá þar
sem upphaf flallgöngunnar var boð-
að. Þar fór ég úr strigaskónum og
setti á mig þá hálfstífu. Ég vaggaði
af stað. Innra með mér var ég þó
stoltur og horfði með nokkurri með-
aumkun á hundruð annarra flafi-
göngumanna sem lögöu á flallið á
strigaskóm. Þvfiíkur vanbúnaður.
Við fjallamenn
Þennan sama morgun hafði ég
hlustað á Ara Trausta Guðmunds-
son flallagarp lýsa í útvarpi viður-
eign sinni við rúmlega 7 þúsund
metra hátt flall í Pakistan. Eg þótt-
ist skfija tfifinningar Ara Trausta
er ég horfði upp eftir Esjimni. Esju-
tindur var að vísu í átta hundruð
metra hæð en þaö er stigsmunur
en ekki eðlis.
Ég náði fljótlega tökum á göngu-
skónum og kleif flallið. Annaö slag-
ið nam ég staðar og naut útsýnis.
Innra með mér vissi ég að ég var
að vinna þrekvirki. Ég lét það lítíð
á mig fá þótt annað veifið færu
fram úr mér karlar og konur með
börn á bakinu. Verra var þó þegar
ég sá áttræða konu í kjól og sléttum
skóm í miðri flallshlíðinni. Þá fór
ég að efast um afrekið.
Upp komumst við öll og niður
aftur. Ég verð þó að viðurkenna
það að það var verra að fara niður.
Ég var þegar kominn með harð-
sperrur í lærin og þær harðsperrur
entust í marga daga.
Ekki veit ég hvaða flall bíður
okkar næst. En ég er kominn á
bragðið og því mega þeir Ari
Trausti og Edmund Hillary Ever-
estfari fara að vara sig.
Aftjaldvagni
En fleiri hafa lokiö sumarfríinu
en við. Þannig var og með hjón sem
við þekkjum. Þau eru lengra komin
en við í tjaldmennskunni og hafa
rekið forláta tjaldvagn. Þaö eru aö
sögn merkfiegir gripir og hafa afia
kosti fram yfir bláa tjaldið hans
tengdapabba. Samt var þaö svo að
hjónin ákváðu að selja vagninn.
Þau settu því auglýsingu í blað.
Eiginmaðuriim var betur að sér
um ástand vagnsins og svaraði því
þegar líklegir kaupendur hringdu.
Einn var ákafastur og raunar mjög
líklegur tfi að kaupa vagninn. Hann
hálfstífum
aráhuga betri helmingsins. Mér
þótti jafnvel nóg um. Konan vfidi
ganga þegar ég sá enga ástæðu tfi
að hlífa flallabfinum.
Þegar heim kom ágerðist þessi
útívistarárátta í konunni. Hún fékk
vinkonu sína í daglega göngutúra
með sér. Ég lét það gott heita. Ég
gat legið uppi í sófa á meðan og
kíkt í blað. Þó fór aðeins að fara
um mig þegar hún fór að hafa orð
á þvi að ég hefði gott af því að
hreyfa mig. Ég reyndi að eyða tal-
inu og hélt að ég kæmist upp með
það. Annað kom þó á daginn.
Gönguskór í pakka
Laugardagsmorgun nokkum
stakk konan upp á búðarápi. Ég fór
með í þeirri góðu trú að málið
kæmi mér tfitölulega lítíð við. Svo
var þó ekki. Konan heimsótti úti-
vistarbúðir og lét eiginmann sinn
máta gönguskó. Ýmist voru prófað-
ir mjúkir, hálfstífir eða stífir
gönguskór. Göngulag mitt í búðun-
um var heldur undarlegt enda er
ég vanari léttum ítölskum eða port-
úgölskum letiskóm.
í einni útivistarbúðinni var við-
skiptavinur á undan okkur hjónum
í fullum herklæðum. Skórnir voru
stífir og um hann miðjan var klif-
ursnúra einhvers konar. Upp úr
vösum gægðust hakar og krókar.
Hann fékk fína þjónustu. Ég lét lít-
ið fara fyrir mér enda í terlínbux-
um og sléttbotna mjúkum túttum á
fótunum.
Þegar klifurgarpurinn hafði lokið
erindum sínum nikkaði hann tfi
mín og fór. „Hvað, hefisarðu ekki
manninum?" spurði konan sem sá
höfuðhreyfingar flallamannsins.
Ég viðurkenndi að hafa ekki horft
framan í manninn, svo starsýnt
varð mér á græjumar. Þegar ég
hafði mátað hálfstífa gönguskó
gengum við hjónin út. Við útidym-
ar sá ég annan klifurgarp með ólar
og prjóna um sig allan. Ég beið
ekki boðanna og greip í spaðann á
manninum. Hann var þó handkald-
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
ur af flallamanni að vera. „Láttu
gínuna vera,“ sagði konan og
stefndi á næstu útvistarbúð.
Gönguskór voru ekki keyptir
þann daginn. Stór pakki beið mín
hins vegar á afmælisdaginn,
nokkmm dögum síðar. í pakkan-
um vora hálfstífir gönguskór, gróf-
mynstraðir. Ég máttí því vita á
hveiju ég ætti von á næstunni.
Konan lét sér ekki duga innanbæj-
arrölt með vinkonunni lengur. Nú
vom flafigöngur framundan.
Esjuganga
Ég byrjaði á því að fela göngu-
skóna hálfstífu inni í skáp. Það ráð
dugði skammt þvi fljótlega sá kon-
an Esjugöngu auglýsta. „Þangað
hef ég ætlað í tuttugu ár,“ sagði hún
og uppveðraðist af útivistaráhuga.
Nýju gönguskómir vom dregnir
fram. Ég var settur í jogginggalla
af syni mínum og bakpoki settur á
mig. Ég var vígalegur að sjá, þótt
ég segi sjálfur frá. Innihaldi bak-
spurði því um kosti og galla tjald-
vagnsins. Maðurinn sagði vagninn
góðan þótt hann væri orðinn nokk-
urra ára. í honum væri engin lykt
en það eina sem mætti finna væri
ryð í einu horni tjaldvagnsins.
Hinn líklegi kaupandi sagðist
koma innan tíðar heim til þeirra
hjóna tfi þess að skoða vagninn.
Það var að sjálfsögðu velkomið.
Kaupandinn kom svo nokkru síðar
en þá vfidi svo óheppfiega tfi að
eiginmaðurinn hafði bragðið sér
af bæ. Konunni var í mun að selja
tjaldvagninn þannig að hún tók að
sér að sýna gripinn. Kaupandinn
líklegi skoðaði vagninn í krók og
kring en vatt sér svo að konunni
og spurði: „Hvar er svo ryðið í
vagninum"? Það kom mjög á kon-
una, sem er dagfarsprúð og má
ekki vamm sitt vita. Hún vfidi hins
vegar ekki styggja manninn, sem
var líklegur kaupandi, svo hún
stamaði og benti inn í vagninn: „ Ja,
við hjónin emm nú vön að gera það
bara þama á dýnunni"!