Dagblaðið Vísir - DV - 02.10.1993, Page 28

28
LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1993
Hann lenti 1 hroðalegu slysi en er nú á batavegi:
Þaö var kraftaverk
sem bjargaði lífi mínu
- segir Leifur Þórarinsson, bóndi í Keldudal
„Ég er fullur hamingju að hafa snúið til lífsins og fjölskyldunnar," segir
Leifur m.a. í viðtalinu.
Það er hrikaleg reynsla fyrir full-
frískan mann að missa allt 1 einu
heilsuna eins og hendi sé veifað. Fyr-
ir mann, sem hefur gengið af stakri
eljusemi og dugnaði til starfa sinna
allan ársins hring, að vera allt í einu
kominn inn á sjúkrahús, ófær um
að snúa sér í rúminu af eigin ramm-
leik, hvað þá meir.
En slysin gera ekki boð á undan
sér. Það veit Leifur Þórarinsson,
bóndi í Keldudal í Skagafirði. Hann
varð fyrir hroðalegu slysi í sumar
sem hafði þær afleiðingar að
mjaðmagrind hans brotnaði illa, lík-
ami hans ghðnaði, hann skaddaðist
innvortis og fékk miklar blæðingar.
Hann lá milU heims og helju, meövit-
undarlaus, í margar vikur á gjör-
gæslu á Borgarspítalanum. Hann
segist hafa farið yfir í annan heim
sem er augum flestra dauðlegra
manna huUnn. „Það var kraftaverk
sem bjargaöi Ufi mínu,“ segir hann.
Nú Uggur Uann á endurhæfingar-
deildinni á Grensási þar sem hann
er að byrja í æfingum. Hann er enn
bundinn við rúm og hjólastól en er
bjartsýnn á að komast til fuUrar
heilsu þótt það kunni að taka langan
tíma.
Hroðaleg reynsla
Það var að morgni tfl þann 16. júlí
sl. sem slysið varð. Leifur ætlaði að
gá til skepna og var ríðandi. Hryssan
sem hann reið var ekki alveg sátt við
að fara þá leið sem henni var ætlað
heldur vildi hún komast í girðingar-
hólf sem hún var vön að vera í og
var afgirt með rafmagnsstreng. Hún
vildi í gegnum hliðið en Leifur beindi
henni frá því með þeim afleiðingum
að hún lenti í strengnum. Það skipti
engum togum að hún ærðist og
hrekkjaði um leið og hún fann fyrir
rafmagninu.
„Hún stakk sér mjög stóra stungu
og ég fann strax þegar ég kom ofan
í hnakkinn hvað hafði gerst,“ segir
Leifur. „Það fylgdu fleiri stungurá
eftir en ég geri mér ekki alveg grein
grein fyrir framhaldinu. Ég veit þó
að það tók fljótt af. Hryssan hafði
tapað ferðinni þegar þarna var kom-
ið sögu þannig að ég náði að snúa
henni og lét mig síðan falla í götuna.
Ég hugsaði um það eitt að komast
af hryssunni án þess að hún næði fil
aö berja mig. Kvalirnar voru óbæri-
legar. Ég hafði það þó af að snúa mér
þannig að brotnar mjaðmirnar héld-
ust í sem réttustum skorðum og mér
liði betur.
Það sást til mín að heiman og fólk-
iö kom strax tU mín. Þau settu þegar
heygaffal á dráttarvél, komu undir
mig teppi og gátu síðan komið mér
upp á paU á heykvíslinni. Þessu teppi
treystu menn sér ekki tU að ná undan
mér fyrr en komið var á gjörgæslu
Borgarspítalans hér fyrir sunnan."
Það var þegar hringt á sjúkrabíl til
að flytja Leif á sjúkrahúsið á Sauðár-
króki. Hann segist hafa orðið að bíða
þó nokkuð lengi eftir bílnum en getur
þó ekki nefnt ákveðna tímalengd i
því sambandi. Hann segir það leiða
hugann að því hvort ekki þurfi að
æfa sneggri viðbrögð úti á lands-
byggðinni, þannig að sjúkrabílar séu
fljótari á staðinn ef stórslys beri að
höndum. Hann verður íhuguU þegar
hann ræðir um þetta en þó er ekki
að heyra neinn ásökunartón í garð
sjúkraflutningamanna þótt biðin á
kvíshnni hafi verið löng og ströng.
Bráðaaðgerð
á Sauðárkróki
„Ég man þegar ég var settur inn í
sjúkrabílinn en svo ekkert eftir það
í langan tíma. En líklega hefur liðið
yfir mig eða ég sofnað eitthvað með-
an ég beið heima þvi að biðin var svo
löng.“
Fyrst lá leiðin á sjúkrahúsið á
Sauðárkróki. Þar gekkst Leifur und-
ir bráðaaðgerð þar sem þvagleggur-
inn var settur saman en hann hafði
farið í sundur við höggið í hnakkn-
um.
Síðan var Leifur fluttur samdæg-
urs suður á Borgarspítala þar sem
hann var lagður inn á gjörgæslu. Þar
komu meiðslin betur í ljós, mjaðma-
grindin hafði brotnað og líkaminn
gliðnað. Innvortis blæðingar voru
miklar.
Á gjörgæslunni lá Leifur milli
heims og helju svo vikum skipti.
Honum var haldið sofandi að mestu
leyti fyrstu þrjár vikurnar. Hann var
nær allan tímann í öndunarvél og
háði harða baráttu fyrir lífi sínu.
„Ég lifði í tveimur heimum þennan
tíma. Ég sá bæði hérna megin og hin-
um megin. Kannski að maður eigi
ekki að segja svona en þarna sá ég
fólk sem farið var og ég hafði þekkt
mjög vel. Mér fannst mér líöa ágæt-
lega og fann aldrei fyrir ótta.
Ekki hugað líf
Svo kom að því að ég fór svo neðar-
lega að ég var talinn af. Kristín kon-
an mín og Kristbjörg dóttir mín voru
kaUaðar út um kvöldið til að vera
hjá mér síðustu stundirnar. Þá ber
það upp á að það næst í ekkju Einars
á Einarsstöðum þetta sama kvöld.
Hún mun hafa verið beðin um að
hafa samband við Einar mér til hjálp-
ar.
Hvað sem fólk kann að segja um
shka hluti þá fullyrði ég að ég varð
þessa mjög greinilega áskynja. Það
eina sem stendur mér ljóslifandi fyr-
ir hugskotssjónum eftír þessa bar-
áttu er atvikið þegar Einar kom. Það
hverfur aldrei úr mínum huga. Ég
var greinflega alveg hinum megin
því ég sá víðar sléttur sem ýmislegt
var á sem ég geri mér ekki grein fyr-
ir. Svo fannst mér Einar koma ríð-
andi úr austri á fannhvítum hesti og
teymdi tvo aðra sem einnig voru
fannhvítir. Það vék allt undan hon-
um sem á sléttunni var. Það var eins
með mig, ég hörfaði aftur á bak þeg-
ar hann nálgaðist mig. Mér fannst
ég fara inn í gang og þar small ég
yfir tU lífsins því að þá skyndilega
var ég hérna megin. Þetta er alveg
skýrt i huga mér.
Hins vegar legg ég ríka áherslu á
Leifur I Keldudal hefur ræktaö hross með góðum árangri. Hér er hann með hryssurnar sínar, Hrund og Nös, ásamt afkvæmum á fjórðungsmótinu 1987.
DV-mynd E.,
LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1993
37
Leifur gerir sér vonir um að komast heim með vorinu ef allt gengur vel.
það að ég geri ekki lítið úr læknavís-
indunum né allri umönnun sem var
stórkostleg. Sama máh gildir um
umönnunina á endurhæfingardeUd-
inni á Grensási.
Mér finnst það hreint ótrúlegt að
það skuU vera hægt að halda í manni
lifinu í þetta margar vikur þótt mað-
ur getí ekki tjáð sig neitt. Þessi tækni
nútímans er hreint ótrúleg. Þeir
munu hafa dælt í mig einum 30 lítr-
um af blóði því ég hafði svo miklar
blæðmgar. Ég var svo veikur og með
svo mikinn hita að það voru keyrðar
á mig kæUviftur. Ég er mikið hepp- ■
inn að ég skuU hafa fuUt minni og
skuU ekki vera andlega skaðaður eft-
ir þennan langa dvala.“
Fékk málið aftur
„Ég get ekki alveg gert mér grein
fyrir því hvenær ég komst tíl meðvit-
undar. En ég var búinn að vera með
meðvitund nokkuð lengi þegar ég
fékk máUð. Sá tími sem leið án þess
að ég gæti talað var hreint helvítí.
En svo, um það bil sex vikum eftir
slysið, fékk ég loks máUð. Það er mér
ógleymanlegt þegar Brynjólfur Mog-
ensen læknir kom inn til mín að
morgni tU og sagði: „Það er ekki
hægt að hafa manninn mállausan."
Svo fann ég að hann kom með skær-
in og kUppti á saumana á hálsinum
á mér, sem voru eftir öndunarvélina,
og sagði: „Talaðu maður, segðu eitt-
hvað!“ Og ég talaði. Þetta var
ógleymanleg stund því ég var með
ótrúlega gott mál eftir svona langa
legu.
Nú er vinstri fóturinn alveg mátt-
laus eftir mjaðmagrindarbrotið. Ég
hef þó tilfinningu í honum og ég vona
að hann komist í lag.“
Ómetanlegt að eiga
góða fjölskyldu
Leifur býr blómlegu búi í Keldudal
ásamt eiginkonu sinni, Kristínu Ól-
afsdóttur. Aðallega er um að ræða
kúabú en einnig er búið með fé.
Hross hefur hann ræktað og orðið
vel ágengt eins og kunnugt er. Börn-
in, sem eru sex að tölu, hafa tekið
þátt í búskapnum með foreldrum
sínum.
„Ég hef verið svo neðarlega að ég
hef ekki verið meö hugann við að
komast heim. Ég hef fregnað af því
hvað búskapurinn hafi gengið vel í
sumar. Það hefur aldrei verið fram-
kvæmt meira í Keldudal en nú og
fjölskyldan hefur ekki látið deigan
síga þótt ég hafi verið íjarverandi.
Það er ómetanlegt að eiga svo trausta
og góða fjölskyldu eins og ég á. Það
er fyrst og fremst lífsvilji minn og
löngun þeirra eftir að fá mig heim
sem bjargaði mér.
Konan mín fylgdi mér suður. Hún
sat yfir mér í rúman mánuð, hvem
einasta dag, og hélt í höndina á mér.
Hún sagði mér að hún hefði veriö
ákveðin í að draga mig til lífsins ef
það væri hægt. Ég vissi af henni öðru
hvoru, fann til hennar og mér finnst
hún hafa veitt mér mikinn styrk.
Hún er búin að reynast einstök, eins
og hún hefur alltaf verið. Fjölskyldan
hefur staðið saman eins og klettur í
gegnum þetta. Það er geysileg upp-
örvun. Þá geri ég ekki lítið úr öllum
þeim fyrirbænum fólks sem ég þekki.
En það fer ekkert hjá því að þetta
er geysileg lífsreynsla og maður sér
lífið í öðru ljósi eftir að hafa gengið
í gegnum hana. Maður kann betur
að meta það sem manni er gefið. Ég
er fullur hamingju að hafa snúiö til
lífsins og fjölskyldunnar. Það var
yndislegt að fá að faðma konuna sína
eftir að hafa verið svo víðs fjarri í
svo langan tíma.“
Alltafávarðbergi
„Ég neita því ekkert að við höfum
átt velgengni að fagna í Keldudal.
En ég hef alltaf verið á varðbergi og
sagt að veður gætu skipast skjótt í
lofti, ef heilsan færi þá væri margt
farið. Ég hef búist við að þannig
gæti farið. Ég hef séð þetta svo víða
í lífinu og ekki fundist óeðlilegt að
slíkt gæti komið upp á. Kannski að
manni sé ætlað að læra af því. Nú
horfi ég bara til framtíðar, ákveðinn
,í að ná mér upp ef hægt er. Ég veit
að það er löng lega fram undan. Það
er erfitt fyrir stóran og þungan mann
að liggja á bakinu allan sólarhring-
inn. En ég er búinn að sætta mig við
það og tek bara verkjatöflu ef mér
líður illa.“
En þrátt fyrir að Leifur segist sætta
sig við að vera munstraður á sjúkra-
stofnun næstu mánuðina er greini-
legt að hugurinn er kominn á flug -
heim á leið.
„Þetta er nú stoltið mitt,“ segir
hann og brosir í fyrsta skipti í viðtal-
inu um leið og hann bendir á litmynd
sem hangir uppi á vegg í sjúkrastof-
unni. Á henni er vörpuleg hryssa
setin af Sigurbimi Bárðarsyni,
stjarna úr Keldudalsræktuninni.
Hún heitir ísold og stóð hæst í A-
flokki gæðinga á héraðsmótinu á
Vindheimamelum í sumar.
„Þær sögðu það reyndar, hjúkrun-
arkonumar héma, þegar þær sáu
myndina af flugskeiðandi hryssunni
uppi á vegg hjá mér, að ég væri
dæmigerður Skagfirðingur, hefði
með mér mynd af hrossi en enga af
konunni. Ég svaraði því til að mynd
konunnar minnar væri svo greypt í
huga mér að ég þyrfti enga ljósmynd
af henni.“
Leifur hefur ræktað út frá Nös frá
Stokkhólma sem er austanvatna-
hross. Hann hefur svo kryddaö
blönduna með völdum stóöhestum.
Hann segist hafa notað Hrafn frá
Holtsmúla með góðum árangri.
„Annars á Sigurbjöm stóran þátt í
velgengni hrossa minna því að hann
hefur riðið þeim öllum í dóm,“ segir
Leifur og nú er svipurinn orðinn
ákafur og glaðlegur. Það dimmir aft-
ur yfir honum þegar talið berst að
versnandi afkomu bænda. „Það
stefnir í að menn munu draga við sig
og hætta að halda við eigum sínum.
Ég horfi til þess með hryllingi. Staða
sauöfjárhænda er hrikaleg og ég ótt-
ast mjög hag þeirra. Það þýðir ekkert
annað en að líta á þetta á félagslegum
grundvelli, að þegar einn er farinn
er öðrum hætt. Ég er mjög svartsýnn
á þetta eins og er.
• I hrossasölunni ætluðu margir sér
stóran hlut og fengu sér viðurkennd-
an graðhest á sláturmeramar. Suma
hefur rekið upp á blindsker og þetta
er orðinn verulegur baggi á öðmm.
Verst er að þetta getur skemmt fyrir
þeim sem em að rækta og vilja selja
DV-mynd GVA
góð hross.“
Svo mörg eru þau orð. Leifur hefur
talað sig heitan um þetta málefni
þannig að blaðamanni er um og ó,
hann óttast jafnvel að áreynslan
kunni að hafa slæm áhrif á sjúkhng-
inn. En það er öðru nær, hann ber
sig vel og segist í kveðjuskyni gera
sér vonir um að komast heim í vor,
ef allt gengur vel..og fara í göng-
ur að hausti," bætir Kristbjörg, dótt-
ir hans, við sem nú er komin í enn
eina heimsóknina til pabba síns.
Tíminn einn mun leiða það í ljós
hvað verður í framtíðinni en eitt er
víst, Leifur í Keldudal er snúinn aft-
ur til lífsins og er á góðum batavegi.
-JSS