Dagblaðið Vísir - DV - 02.10.1993, Page 31

LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1993
39
Kristinn Jón Guðmundsson hefur búið i New York frá árinu 1986 og hefur kynnst hinu raunverulega götulífi stórborgar sem islendingar hafa séð í bandarískum bíómyndum.
„Svört crackmella og dópdíler." Kristinn Jón Guðmundsson og frelsarinn
hans, Dionne.
Stefán Jón Hafstein flutti til New York um tíma til aö kynnast því ævintýra-
lega lífi sem Kristinn lifir í stórborginni.
og það fór aldrei svo að íshjarta mitt
gæti ekki bráðnað í allri þessari
tannagnístran. Og auk þess var ég
orðinn eilítið forvitinn um mögu-
leika mína á þessu sviði, eftir að hafa
bælt mig í baðherbergjum hálfa
ævina. Svo ég beit á jaxhnn og gekk
til verks eins og John Wayne. Og
hvað svo? Ha, jú, mér til mikillar
furöu reyndist ég „geta það“. Ég var
ekki „tuskuböllur" eins ogþeir höfðu
kallað mig á íslandi. En þar með
voru góðu fréttirnar upp taídar.
Við sem höfum lifað sveindómi
þekkjum vel þann goðsagnakennda
ljóma sem leikur um þessa athöfn
naktra eður hálfnaktra einstaklinga
er vér köllum því óskáldlega nafni
kyn-líf. Það er klifað á þessu frá
blautu bamsbeini. „Þetta er svo gott
að þegar þú byrjar, drengur minn,
þá viltu helst ekki gera neitt annaö.“
Gott??? Sagði einhver gott? Ég hafði
borið mig sæmilega rétt að sam-
kvæmt þeim upplýsingum sem ég
hafði en niðurstaðan var ömurleg. í
staðinn fyrir öll þessi „stig“ og „hátt-
bundnar unaðsöldur" sem lýst er í
kynfræðsluritum fann ég bara fyrir
óþægindum og sársauka eins og ég
væri með ígerð á versta stað.
Enn einn kastalinn hruninn. Lof-
orðið um sæluna bara enn ein lygin,
háttbundnar unaðsöldur bara
krampi. Ég var allur tómur að innan.
Ástfangin eiginkona
Ég minntist minna horfnu ungl-
ingsára í Kópavoginum, þegar upp-
risa holdsins var tákn æsku, heOsu
og umfram allt vonar... Ég hafði
þráð þessar vanþroskuðu diskó-
gæmr en kunni ekki tungumálið, því
miður. Það var ekki fyrr en löngu
síðar sem ég gat huggað mig við
heimspeki löggiltra perverta eins og
Andy Warhol að þetta ónefnanlega
sem við sveinar stundum í myrkum
hornum með fingrafimi Lúsifers sé
kannski þessi „sæla“ sem okkur hef-
ur verið lofuð endur fyrir löngu.
Og hvað með hinn aðiljann? Hina
nýbökuðu frú Guðmundsson?
Hvemig tók hún allri þessari sælu,
eða leit að sælu? Nú, ef satt skal segja
bara með ólíkindum vel. Mitt í öllum
mínum þjáningum fór hún allt í einu
að lýsa því yfir að hún elskaði mig,
svona líka lukkuleg að sjá. „Mér líð-
ur eins og ég sé'uppi í skýjunum,"
var nýjasti frasinn.
Nú, þetta gat náttúrulega ekki geng-
ið, að láta hana vinna hvern ferskan
sigurinn eftir annán, átti hún nú bara
að hafa hamingju og gaman út úr öllu
saman, meðan mín lífsgleði fjaraði
út? Nei, var svarið og ég dró upp allt
það andstyggilegasta og miskunnar-
lausasta sem persónubræðingur
minn hefur að geyma: „Kannski að
þú elskir mig,“ sagði ég ísmeygilega,
„en það er af og frá að ég elski þig.
Ég giftist þér bara fyrir græna kort-
ið...“ (sem var bara nokkuð satt).
„Þú ert nefstór..." í þeim anda lét
ég dæluna ganga og þurfti ekki lengi
að bíða árangurs. „Hvemig geturðu
sagt svona, Chris, upp í opið geðið á
mér, að þú giftist mér bara fyrir
græna kortið???" Og grátkórinn hyst-
eríski tók aftur til starfa. „Það hefur
enginn sagt mér áður að ég sé of nef-
stór.“ Grátur. Öskur. „Chris, ég hata
þig.“ Og þar með vomm við komin
hringinn."
Frelsið kom með
krakkdrottningunni
Kristinn sagðist vera þræll, kúg-
aður maður, en hann fékk frelsið 1
líki nýrrar vinkonu, Dionne Was-
hington Grant. „Hún var bæöi fogur,
hnyttin og skörp, en dragbítur var
að elskan var (og er) forfallinn crack-
neytandi. Það skipti þó engu máli
þegar maður hafði þó loksins fundið
viðræðuhæfa manneskju.
Laugardaginn 4. mars 1989. Ég
skundaði út til að hlýða kalli vinn-
unnar þegar hvellt kvenmannsóp
náði athygli minni. Ég fann fyrir
þessum gamla kipp sem þjáði hjarta
mitt á mínum vonlausu Romeó-
dögum. Þetta var hún sem kom
skoppandi í fylgd mjóslegins sveins.
Dionnin mín litla var óvenju ræfils-
Ieg til fara, eins og hún væri aö fara
í málningarvinnu. En ég þekkti fall-
ega andlitið hennar sem var fullt af
auðmýkt í þetta skiptið. „I am sorry“
byrjaði hún en ég stoppaöi hana
fljótt. Allt var fyrirgefið, öll stefnu-
mótin sem hún haföi skrópað á voru
gleymd undir töfrum þessa einlæga
augnatillits. Sveinninn starði líka
með áhuga. Við Dionne bundumst
fastmælum um að láta nú loksins
verða af því. „í kvöld hjá Hosh.“
Og Dionne og sveinsi héldu saman
út í slark dagsins meðan mig
dreymdi um fyrsta kossinn blindur
í borg hins eilífa umferðaröngþveitis.
Svo kom kveldiö og við vorum öll
mætt hjá Hosh, ég, hún og drengur-
inn stóreygði. Dionne dró hann bak
við hurð til að brugga einhver ráð
og Hosh hvíslaði að mér í töluverðri
forundran: „Hann er hómósexúal,
þessi vinur hennar...“
„Nú,„?“
„Já, hún kallar hann „She“.“-
Harlem
í Dionne hafði ég himin höndum
tekið, hún bauðst til að taka mig að
sér og gera mig hamingjusaman. Því
var það að í apríllok 1989 fluttist ég
inn í hennar rafmagnslausu íbúð á
140. götu á Manhattan, steinsnar frá
æskuheimili Sammy Davis jr. Þetta
var aðeins sosum fimm tíu mínútna
gangur frá mínu gamla heimili uppi
á Sugar Hill, en nú var ég fyrst kom-
inn í bardagann miðjan. Reið fótum
troðin ungmenni réðu lögum og lof-
um á vígvelli strætisins. Á kveldin
mátti stundum heyra þau skjóta
hvert annað. Sjálfur var ég aðeins
hæfður með flösku og hlaut ekki
skaða af. Allt hefði þetta mátt þola
sjálfsagt, ef aðstæður innanhúss
heföu verið sýnu betri. Því var bara
alls ekki að heilsa. Dionne mín er
náttúrulega á kafi í dröggkúltúrnum
og íbúðin var nánast opið hús crack-
sjúklinga, dópsala, gleðikvenna og
annarra krimma. Dionne reyndi þó
eftir fremsta megni að láta fara vel
um sinn hvíta leigjanda. „Are you
allright, Christopher?" var viðkvæð-
iö. En þetta var náttúrulega enn einn
skólinn. Já, stúlkan mín var krimmi.
En þetta var ekki ísland lengur með
snæviþakta fjallabrún, nei, í gettóinu
gilda önnur lögmál.
(Ath.: Fyrirsögn og millifyrirsagnir eru
blaðsins)
ÐMW 735ÍA
Einn glæsilegasti fólksbíll landsins til sölu, árg. 1987,
ek. 70 þús. km. Hlaðinn aukabúnaði. Aksturstölva,
topplúga, rafdrifnar rúður, sjálfskipting, samlæsing-
ar, rafdrifnir speglar, sportfelgur, ABS hemlakerfi,
splittað drif, leðurinnréttingar og margt fleira.
Bílasalan, Krókhálsi.
Krókhálsi 3, Reykjavík
Sími 67 68 33