Dagblaðið Vísir - DV - 08.07.1994, Blaðsíða 24

32
FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 1994
Sviðsljós
DV
Margir eru á þvi aö Sean Connery hafi verið hinn eini
sanni Bond og hinir sem eftir fylgdu einungis dauft
endurskin af hans Ijóma.
Roger Moore var mikill spaugari og fyrir mörgum á
þrítugsaldri er hann hinn eini sanni Bond.
Pierce Brosnan:
ri ' r« , • f •• x • •
Sa fimmti 1 roðinm
Leikarinn Pierce Brosnan veröur
sá fimmti sem öðlast þann heiöur aö
fá að túlka hinn margfræga njósnara
James Bond.
Brosnan var á höttunum eftir hlut-
verkinu fyrir átta árum en missti þaö
þá til Timothy Dalton eins og flestir
vita en hefur síöan leikið í myndum
eins og Mrs. Doubtfire.
Fyrir þrem árum missti Brosnan
eiginkonu sína, Cassöndru, en þá
haföi hann í fjögur ár veriö aö draga
sig úr sviðsljósinu til þess að geta
sinnt henni meir. Dauði hennar var
honum mikiö áfall og vinir segja
hann vera ná sér fyrst núna.
Upphaflega var það Cassandra sem
rak Brosnan út í þaö að falast eftir
James Bond hlutverkinu.
„Hún sagöi mér aö sækja um starf-
iö því ég hefði allt sem leikari þarf
til þess aö geta túlkað Bond,“ sagöi
Brosnan.
Þessa stundina er hinn nýi Bond
að undirbúa sig fyrir komandi ævin-
týri sem eflaust á eftir aö veröa hin
besta skemmtun fyrir Bond unnend-
ur sem og aðra bíógesti.
Timothy Dalton passaði vel upp á að festast ekki í hlut-
verkinu og stoppaði því stutt.
Pierce Brosnan tekur við Bond hlutverkinu á erfiðum
tímum þar sem kalda stríðinu er lokiö og gamlir óvinir
orðnir vinir.
Menning____________________
Hárið farið að grána
Þegar söngleikurinn Háriö var frumfluttur á sínum
tíma var hann hluti af þeim raunveruleika sem fjöld-
inn allur af ungu fólki bjó viö; sérstaklega þó í Banda-
ríkjunum. Hörðustu hipparnir höföu þó horn í síðu
söngleiksins og sögöu hann ófyrirleitna tilraun pen-
ingamanna til að hafa hugsjónir hippamenningarinnar
aö féþúfu. Hvað sem því líður átti boðskapur verksins
virkilega erindi á þeim tima og var að sumu leyti tákn
fyrir þá uppreisn sem ungt fólk um allan heim gerði
gegn ríkjandi þjóöskipulagi. Um leið var söngleikurinn
ákveðin ögrun; bæði í uppsetningu og formi og vissu-
lega hneykslaöi hann marga. Sú uppsetning á Hárinu
sem nú er boðið upp á í húsakynnum íslensku óper-
unnar, hneykslar hins vegar fáa aö ég hygg og mun
vart hrista upp í fólki eins og frumútgáfan gerði á sín-
um tíma. Þar er þó ekki viö aðstandendur sýningarinn-
Leiklist
Sigurður Þór Salvarsson
ar aö sakast heldur tímann. Háriö hefur einfaldlega
gránaö og þynnst meö árunum. Boöskapurinn um ást
og friö fellur vissulega aldrei úr gildi en leiktexti um
baráttuna gegn stríöinu í Víetnam virkar hins vegar
hálfhallærislega í dag. Sömuleiðis er sú upphafning á
kannabisneyslu, sem fram kemur í verkinu og dýrkun
á frjálsum ástum, nokkuð á skjön við þann raunveru-
leika sem nú blasir við. Ekki býst ég þó við aö obbi
þeirra sem sjá Háriö nú velti verkinu fyrir sér meö
þessum hætti, heldur horfi á þaö sem einbera skemmt-
un; söng, gleði og dans meö pínulitlu dramatísku ívafi.
Og skemmtun er þaö aö sönnu. Söguþráðurinn er aö
vísu afskaplega fátæklegur en söngurinn, tónlistin og
fiöriö bætir það upp. Tónlistin stendur merkilegt nokk
enn fyrir sínu enda flutningurinn fyrsta flokks. Þá
skemmir ekki heldur á þessum tímum ensk-íslenskrar
tónhstar aö hafa textana á íslensku. Þar hefur Davíð
Þór Jónsson unniö þarft og gott verk og ekki annað
að heyra en aö honum hafi farist þaö vel úr hendi.
Leikarar stóðu sig undantekningarlaust vel, bæði
reyndir sem óreyndir. Var sérstaklega gaman að sjá
hversu gaman þessir krakkar höföu af því sem þeir
voru aö gera; leikgleðin og krafturinn skein út úr
hverjum manni og fleytti eflaust mörgum yfir erfiö-
ustu hjallana í verkinu. Mest mæðir á þeim Hilmi Snæ
Guönasyni, sem túlkar hippaforingjann Berger af
miklum krafti og sannfæringu, og Hinrik Ólafssyni
sem kemur saklausa sveitapiltinum Claude sérlega vel
til skila. í öðrum aöalhlutverkum eru Jóhann G. Jó-
hannsson, sem leikur sýruhausinn Voffa, Ingvar Sig-
urðsson, sem leikur töffarann Lafayette og er einnig
óborganlegur í hlutverki fóöur Claudes, Margrét Vil-
hjálmsdóttir, sem leikur hippavalkyrjuna Sheilu, Jó-
hanna Jónas, sem leikur Dionne hina góðu, og Sóley
Elíasdóttir sem leikur hina kærulausu Jeanie. Áber-
andi er í verkinu hversu kvenhlutverkin eru veigalítil
og sýnir kannski hvaö höfundarnir voru fastir í göml-
um hlutverkum þó svo að boðskapurinn væri nýstár-
legur. Baltasar Kormákur leikstýrir Hárinu og má
vera ánægður meö útkomuna. í þaö minnsta ætlaði
fagnaðarlátunum aldrei að hnna.
Elísabet Taylor:
Setur endapunkt við
glæstan kvi kmyndaleri I
Elísabet Taylor hefur ákveðiö aö
kvikmyndin The Flinstones veröi sú
síðasta á hennar ferh og að öll henn-
ar orka fari framvegis í það að hjálpa
eyðnisýktu fólki.
Hin 62 ára gamla leikkona var í
raun búin að lýsa því yfir að hún
ætlaði sér ekki að leika í fleiri kvik-
myndum þegar Steven Spielberg
fékk hana tíl að leika í The
Fhnstones.
Ehsabet féllst á það með því skil-
yrði að framleiðandinn, Steven
Spielberg, mundi láta allan ágóðann
af frumsýningunni renna í sérstakan
sjóð til styrktar eyðnismituðum.
Með þesari kvikmynd lýkur leik-
konan glæstum ferli sem hófst árið
1944 með myndinni National Velvet
þegar hún var einungis 12 ára að
aldri.
Elísabet Taylor með fyrrverandi eiginmanni sinum, Richard Burton.
Betty Midler, 19 ára, 1963. Poppstjarnan Madonna á sinu átj
ánda aldursári.
Rod Stewart, strax kominn með bít-
lagreiðsluna, árið 1962.
Hinar mótandi
tennur tímans
Það er alltaf gaman að viröa fyrir
sér myndir gærdagsins og sjá hvern-
ig tíminn breytir mönnum og mótar.
Stjörnur sem í dag þykja eftirsóttar
ímyndir fyrir hinn almenna borgara
voru í gær eins og hver önnur meðal-
mennska.
Þannig er söngvarinn Bob Dylan
eins og hann leit út 1959 ansi ólíkur
þeim uppreisnargjarna hippa sem
hann var árið 1969 og hver hefði trú-
að því að Rod Stewart hafi spilað eitt
sinn með knattspymuhði?
Bob Dylan var vel greiddur árið
1959.