Dagur - 24.12.1948, Blaðsíða 16

16, J ÓLABLAÐ DAGS
Þau fœddust
a
JÓLAKVÖLD

Jólabörn . . . Shyldi forsjónin eetla þéíin
mönnum mtiiri gceju, sein litu i fyrsta sinn
dagsins Ijós d jóluliátidinni? I þessari grein
cr stígt jrá nokkrum frrcgum þersónum,
sem hóju sitt líj á aðfangadagskvöld.
Hin fagra cu ógœfusama Elisabcl, keisaradroltning,
iém hom i heiminn á jólanótt yar óhamingjubarn.
Að fæðast :í aðfangadagskvöld —
á jólanótt, á þeirri stund sefn Iiinn
kristni heimuv telur lielgasta allra
ársins stunda. Það-vekur heilahrot.
Allt frá öróli alda hala mennirnir
velt fyrir sér þeirri spurningii,
livað samband sé á milli læðingar-
stundar mannsins og örlaga. C)g er
þá ekki eðlilegt að draga þá álykt-
un, að æviskcið þeirra, sem læðast á
,jólanótt, ldjóti að vera öðruvísi en
annarra inanna.
Elisabet hin fagra.
()g hvernig er svo ævi þe'irra, scm
liafa átt vöggu sína í skjöli jólatrés-
ins? Eru þeir gæfumenn öðrum
frómur, eða liía þeir líl'inu án þess
að neinna sérstakra áhrifa virðist
gæta Irá fæðingarstundinni? Ei.tt
virðist samt vera þessu lólki sameig-
irtlfegt: Þung ævikjör jafnframt
miklum hæfileikum.
Eitt hið frægasta jólabárn allra
tíma var Elísabet hin fagra, kcisara-
dróttning Austurríkis. sem átti
ínjög sérkennilega ævi. Fyrsti stór-
viðbuyðuvinn á ævi hennar gerðist,
þegar hinn ungi kcisari Franz Jósep
gerði för sína til þess að triilofast
eldri systur hennar, en sá al' tilvilj-
un hina fögru Elísabct, sem þá var
aðein ssextán ára, og bað þcgar um
hönd henyar.
hannig varð Elísabet, barnung
og óreynd, landsmóðir Austurríkis,
rétt um seytján ára að aldri. Eíf
hennar sem keisaradrottningar var
mjög einkennilegt. Óllum samtíð-
armönnum ber saman um, að Elísa-
bet hali verið mjög étgæfusöm kona.
Henni var meinilla við viðhöfn og
hirðsiði. Hiin var hlédræg og ófiam-
færin við kunnuga, og þessir cigin-
leikar ágerðust með aldrinum, svo
að hém varð beinlínis manniælin.
F.inmana gönguferðir og villidýra-
veiðar ;í Iiestbaki voru hennar
mcsta yndi. Htin hafði svo mikið
yndi al' hestum, að jtað varð að
ástríðu, sem gekk svo langt, að luin
hélt cirkushesta og lét koma upp
reiðsviði til reiðlistariðkana, hii'ð-
inni til mikillar gremju.
Elísabet avrð |tess vör, að ýmsir
scm htin umgckkst álilu hana ekki
með öllum mjalla, enda hafði geð-
vciki komið fram í ætt liennar. —
Varð jietta að sjálfsögðu ekki til að
draga úr þunglynöi hcnnar. í cin-
verustundum orti hún stundum
anguryær Ijóð, sem sprottin voru
ujjp tir hinum sorgþrungnu hugar-
lylgsnum henriar.
Eftir að Rudolf cinkasonur licnn-
ar hafði fraririð sjálfsmoró í veiði-
kofa Mcyerlirighallarinnar, dró El-
ísábct sig því nær alvcg tit úr hirð-
lifinu. Hliri för mikið á vciðar og
einmana gönguferðir og fcrðaðist
mikið.
Sumarið 1898 fór liún loks í hið
örlagaríka ferðalag til Sviss, og var
það hennar siðasta fcrðalag. Sunnu-
dag cinn, jiegar luin ásamt öðru
iólki var að stíga um borð í
skemmtisnekkju á vatninu Lac Le-
man, varð hún fyrir skoti úr byssu
ítalska stjórnleysingjáris 'l.uigi
Lticcheni. Þetta var ckki sí/.t sorg-
lega fyrir þá sök, að tilviljun ein
réði ji> í, hver varð fyrir skotinu.
Luccheni játaði síðar, að tilgangur
hans hcfði verið sá einn að drepa