Dagur - 19.12.1951, Blaðsíða 2

2
JÓLABLAÐ DAGS
uppsprettur lífsins sjálfs"
Jólahugleiðing eftir séra Sigurð Stefánsson
Ferðamaður, sem fyrir nokkrum
árum kom í Fæðingarkirkjuna svo-
nefndu í Betlehem, lét svo ummælt,
að þar væri eins og að nema staðar
„við uppsprettur lífsins sjálfs.“
C)g eittlivað svipað mætti segja
um jólin. Þau leiða oss rakleitt
þangað, sem vér komumst í snert-
ingu við lifið sjáift, fylling þess og
fegurð.
Það er ýmislegt í trú vorri, sem
auðveldara er að skilja og skýra,
margt sem er stórbrotnara og rniklu
áþreifanlegra en hið gamla, heilaga
guðspjall um harnið í jötunni. En
ekkert, sem við þetta jafnast, ekk-
ert, sem kann á oss sterkari tök,
mönnunum, og hefur slík undra
áhril' á allar vorar hugsanir og alla
vora breytni.
Síra Matthías nefndi jólin „hn-
tið hátiða“. í vitund var allra skipa
þau þann sess alveg tvímælalaust.
Jólin 'eru fyrst.a staðreyndin, senr
vér byggjum á trú vora. „í upp-
hafi var orðið,“ segir Jóhannes. F.n
hann ba tir við: „Orðið varð hold
— og hann bjó rheð oss, fullur náð-
ar og sannleika, og vér sámn dýrð
hans sem eingetins sonar frá föður.“
Þess vegna fela jólin líka í sér alla
þá sögu, sem bundin ->er við Hafn
Jesú Krists, frelsara mannanna.
Það eru þau sannindi, sem sögð
eru á ógleymanlegan liátt í frægu
listaverki fagurrar kirkju úti í
löndum. Það er geysistór mynd,
gerð í gler af mikilli list, og sýnir
alla helztu viðburðina úr jarðjífs-
sögu Meistarans. En á miðri mynd-
inni er lítið barn, reifað og liggj-
andi í jötu. Og, þegar sólin skín að
baki, er eins og allir geislar hennar
lalli fyrst þangað. En síðan flæða
þeir í margvíslegu, heillandi lita-
skrúði um alla myndina og sýna
livern flöt liennar og livern drátt í
skýru Ijósi.
A jólunum sjáum vér ekki einungis
undur og dýrð þess, sem frá er sagt
í sjálfu jóla-guðspjallinu. í hátíðar-
birtunni er liugur vor fyrst og
fremst bundinn þeirri frásögn, eins
og hún hefur lifað sig inn í vitund
kynslóðanna og vora eigin endurr
minning frá barnæsku. Vér göng-
um að jötunni, þar sem jólin byrja.
Og vér förum út í hagann til hirð-
anna, Idustum þar á fyrstu jólaræð-
una, flutta af englinum, og fyrsta
jólasálminn, sunginn af herskörum
himnanna.
F.n þetta eru samt ekki' öll jc'il-
in. Ef vér tökum þannig á móti
þeinr, sjáum vér og finnum í helgi
þeirra .miklu meirh. Ekki aðeins
barnið í jötunhi og alla Jrá dýrð og
fegurð, sem tun Jtað skín, heldur
einnig Guðssoninn, htusnara mann-
anna, sem í friðarins, kærleikans og
sannleikans Jtjónustu leitar að hinu
týnda til að frelsa Jrað.
Og er Jrað ekki fyrst Jtá, Jregar
birtan frá jötunni hefur sýnt oss
Jretta, að vér eignumst jólin í æðsla
skilningi, að þau eru orðin oss til
fyllstu blessunar?
Vitandi eða ósjálfrátt tökum vér
líka þannig á móti jólunum, hver
og einn. Þau knýja oss til þjónustu
og fylgdar við J)að bezta, sem líf
vort Jtekkir. Þau hreyfa þá strengi í
brjóstum mannanna, sem annárs
geta ef til \ ill legið ósnortnir langá
tíð, strengi samúðar og bróður-
elsku, strengi, sem titra af þrá eftir
samfélági við allt það góða og
sanna og fagra, þrá eftir Kristi sjálf-
um, réttlæti hans, kærleika hans,
fögnuði lians og friði. Því að Jrað ér
ekki hægt að halda „hátið háitiða“'
án hans sjálfs, án Jress að finna ná-
lægð hans, án þess áð hrífast með áf
mætti heilagleika hans og hréiii-
leika, án Jtess að Jrrá Jrað innst í sáí
að getá að einhverju leyti lifað haris'
Og ennþá eru jól. Erin oma
klukkurnar frá hverjilin kirkju1
turni. Enn stendur Heilög ritning
opin á liinu gamla guðspjalli um
fæddan frelsára. A.ldrei á Orðið
fleiri áheyrendur né aðdáendur.
Aldrei stíga heitari né innfjálgari
hanir upp í himin Guðs. Aldrei
virðast mennirnir nær Jrví marki,
sem hæst gnæfir í lagnaðarboðskap
Jesú Krists, nær honum sjálfum.
Og þó sýna jólin svo það einmitt
betur en allt annað, hvað vér erum
langt frá honum, hvað vort hvers-
dagslega líf er oft ósnortið af kær-