Dagur - 19.12.1951, Blaðsíða 14

14
JÓLABLAÐ DAGS
skærast í samtölum við fremur
ósanngjarnar mannverur, eins og t.
d. mömmu. Þegar heimilisútgjöldin
ruku upp úr öllu valdi, varð pabbi
hræddur. Þá byrjaði liann — eins
og mamma orðaði það — að lirópa
sig hásan og þrútna í framan. Hróp-
in og köllin voru mest fyrir gott
málefni, en þegar pabbi varð
hræddur varð hann líka fjúkandi
vondur. Vonzkan dugði lengi vel,
en svo komu tímar þegar allur
hávaðinn og allt handapatið fengu
engu áorkað og útgjaldaliðirnir í
heimilisdagbókinni urðu stærri og
stærri með hverjum mánuðinum,
sem leið. Og svo, þegar pabbi var
búinn að gefa allan sparnað ;i því
sviði upp á bátinn — búinn að sætta
sig við það hlutskipti að verða ör-
eigi og vera olnbogabarn örlaganna,
tóku útgjöldin allt í einu óvænt og
óútskýrt stökk niður á við.
Mamma kom ekki nálægt upp-
gjöri heimilisdagbókarinnar íhverj-
um rnánuði. Hún var allt of upp-
tekin af einstökum gxeiðslum, hin-
um einstöku bókhaldsatriðum. Og
pabbi var aldrei viss um, hvort
hann ætti að trúi Iienni fyrir góðu
fréttunum eða ekki, en hann sagði
henni þær samt alltaf, því að hann
gat ekki þagað yfir neinu heimilis-
leyndarmáli. En svo iðraðist hann
alltaf — og liafði ríka ástæðu til
þess.
Þegar hann tilkynnti henni nið-
urköðuna, gerði hann það lieldur
ekki á neitt sérlega diþlómatískan
liátt. Hann kom þjótandi innístofu,
veifandi reikningasyrpunni í ann-
arri hendinni og kallaði til hennar
á langleið:
— Er eg ekki búinn að segja þér
það aftur og aftur, að það er hægt
að stilla útgjöklunum í hóf ef þú
vilt aðeins temja þér að hugsa ofur-
lítið um þá hlið málsins. Og þessi
mánaðarreikningur sannar, að eg
hef rétt fyrir mér.
Mamma varð alltaf hrædd þegar
hann kom henni þannig í opha
skjöldu, en hún var samt vandan-
um vaxin. Hún spurði ósköp róleg,
live hárri upphæð sparnaðurinn
riæmi, og hélt þyí frarn, að vita-
skuld væri þetta að þákka lrennar
framúrskarandi hússtjórn, og þess
vegna bæri honum skylda til að
greiða henni mismuninn í pcning-
um.
Nú var pabbi skyndilega og alveg
óvænt kominn í varnaraðstöðu, og
öll sii siðaprédikun, sem hann liafði
haft í hyggju að flytja, var rokin éit
í veður og vind. Því meira, sem þau
töluðu um þetta, því sannfærðari
varð mamma, að liann skuídaði
henni te. Og pabbi gat kallað sig
sérlega heppinn ef honum heppn-
aðist að leggja á flótta án þess að
hafa fyrst þurft að snara álitlegri
upphæð í hana!
Hann sagði, að það væru svona
hlutir, sem gætu rckið greindan og
þölinmóðan mann út á hyldýpis-
barm vonleysisins.
Það hjálpaði til að hrella pabba,
að mömmu skorti alveg þann liæfi-
leika að hafa skipulag á hlutunum,
og þetta birtist honum í óteljandi
myndum. Stundum horfði hann á
mömmu eins og hann hefði aldrei
séð hana fyrr.
— Ó, þú heilaga einfeldni, hróp-
aði hann. Eg held næstum að þii
skiljir ckki hvað orðið skipulag
þýðir. Ög þú kærir Jrig Jrar ofan á
ekkert urn að læra það.
Að lokum fann hann upp að-
ierð, seni hann hélt að væri alveg
örugg til Jress að tryggja hið gull-
\æga jafnvægi í heimilisbókhald-
inu. Þetta var nokkurs konar tvö-
lalt bókhald. í hvert sinn, sem hann
fékk mömmu einhverja upphæð,
spurði hann hvað hún ætlaði að
gera við peningana og skrifaði
svarið síðan hjá sér í vasabókina.
Hugmynd lians var að Jressar færzl-
ur mundu eiga sinn mótpart í
reikningum og kvittunum heimil-
ishaldsins, og mundu gefa nákvæm-
ar upplýsingar unr örlög hvers eyris.
En þar skjátlaðist honum hrapal-
lega. Hann las upp úr vasabókinni
sinni á Jressa leið:
— Þann tuttugasta og fimmta
fyrri mánaðar fékk ég Jrér sex doll-
ara til Jress að kaupa nýja kaffi-
könnu, sagði hann.
— Já, vegna Jréss að þú brauzt
gömlu könnuna, svaraði mamma
um hæl. — Þú hentir henni í gólfið
af því að þú liefur aldrei lært að
stjórna skapi þínu. Ef þú. . . .
Pabbi stirðnaði upp, þar sem
liann stóð á gólfinu.
— Þetta mál er alls ekki á dag-
skrá, sagði hann. Eg er aðcins að
reyna að koniast til botns í Javí livað
þú hefur gert við. ...
— Já, en þu.verður að sætta Joig
við að mér iinnist Jrað lieimskulegt
að eyðileggja alveg nýja kaffikönnu,
— og Jretta var meira að segja síðasta
kaffikannan úr franska stellinu, og
svo var alls ekkert að kaffinu þenn-
an morgun, ]>að var búið til alveg
eins og venja er, og ef þú gætir að-
eins lært að h'afa liemil á skapsmun-
tim þínum. . . .
— Kaffið var upphitað srill. Það
var ódrekkandi. Þú veizt J>að full-
v.el,
— Og eg gat ekki keypt nýja
könnu inn í franska stellið, hélt
mamma áfram ótrufluð, því að litla
búðin, sem við keyptunr Jrað í, er
hætt að verzla með Jaessa tegund.
Herra Duval segirað hann geti ekki
fengið innflutningsleyfi fengúr. Eg
sagði honum að Jrað væri honum
til skammar að segja svona nokkuð
við viðskiptavinina og ef eg ætti
svona búðarholu skykli eg sjá til
]>ess að þar væri ekki skortur á inn-
flutningsleyfum, sem varnaði J>ví að
eg hefði þær vörur á boðstólum,
sem fólk j>arí á að halda.
— En eg fékk J>ér sex dollara til
að kaupa nýja kaffikönnu, endur-
tók pabbi með ákveðinni röddu. —
1