Dagur - 19.12.1951, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐDAGS
*WT "J Tr,',ir»ff»í rprr™*’t
llmur æskunnar
wm

Saga eftir Eirík Sigurðsson
ÞRIGGJA HÆÐA
SÆLGÆTISFAT.
Hér hefur hugvitssamur maður
verið að verki og smíðað sælgætis-
fat á þrem hæðum. Fatið er unnið
úr tré, sem málað hefiir verið rautt
með gulum fæti. Grænar silki-
slaufur og gyllt jólastjarna í topp-
inurn eiga að minna á jólatréð. Á
neðstu hæðinni er komið fyrir suð-
rænmn ávöxtum, miðhæðin er
hlaðin piparkökum af.ýmsúm gerð-
um og á þeirri cfstu eru margs kon-
ar sædndi og konfekt. Hér er allt ;í
sama stað af jressu taginu, og latið
bæði girnifegt og um leið hið falleg-
asta borðskraut.
Þóra gamla var ein úti á mel og
var að kljúfa mó. Þar var gott næði
til umhugsunar. Og í dag sótti
venju fremur að henni minningar
æskuáranna, þegar veröldin var
björt og fögur.
Nú var hún á sextugsaldri og bú-
in að vera í vinnumennsku síðan
hún gat unnið fyrir sér. Alltaf
þjónn annarra. Ekki hafði Iienni að
jafnaði liðið illa, og oft hafði hún
átt góða húsbændur, en annað hafði
hana þó dreymt um í æsku. Þá hafði
liana dreymt um að giftast góðum
manni, eiga með honum efnileg
börn og stjórna sjáíf; eigin búi. —
En allt hafði þetta fafið öðruVísi.
Hún hafði farið að heiman að
vinna fyrir sér fimmtán ára gömul.
Heimilið var fátækt og ekki þörf
fyrir hana heima. Systkinin voru
mörg.
Þegar hún var tuttugu og tveggja
ára kynntist hún honum. Þau voru
vinnuhjú saman á Krossi. Þeim ár-
um- mundi lnin aldrei gleyma.
Minningin um jiau var eins og lag-
ur morgunroði.
Hann hét Axcl og var jrá tuttugu
og ljögurn^ ára ganiall, myndarleg-
ur og laglegur. Eða jrað þótti henni
að minnsta kosti. Iiann var líka vel
gefinn og prýðilega hagmaltur.
Hún kunni enn vísurnar, sem hann
gerði um hana.
Hún fann ylinn frá kvöldunum,
er hún hvíldi í faðmi hans. F.ftirár-
ið voru þau leynilega heitbundin.
Þau ætluðu Jjó ekki að gifta sig
næsta ár. Þessi tírni var enn óslit-
inn sólskinsdagur. Þá varð hún
aldrei lúin. Þótt hún ynni frá
morgni til kvölds, var hún alltaf kát
og fjörug. Hún fann þróttinn ólga
í blóðinu og sá alls staðar gleði og
hamingju.
Hún vissi, að sumar hinar stúlk-
urnar öfunduðu hana. Þeim lei/.t
líka vel á Axel. F.n liún aumkvaði
þær aðeins fyrir að fá ckki notið
unaðar ástarinnar eins og hún.
Þó náði fögnuður hennar há-
marki, er hún varð jress vör, að hún
bar barn undir belti sér. Það var
ávöxtur þessarar heitu, fyrstu ástar.
Fn Jregar leið á sumarið fór við-
horf Axels að breytast. Hann fór
að verða kaldari í viðmóti. F.nn
trúði hún fyllilega á einlægni hans.
En skömmu fyrir jólin opinberaði
hann trúlofun sína með stúlku af
næsta bæ.
Þetta var fyrsta og þyngsta áfall-
ið, sem hún varð fyrir í lífinu. Nú
sá hún, að hann hafði aðeins ginnt
hana og hún stóð ein uppi.
Ilún fæddi barnið á göu. Hús-
bændurnir lofuðu henni að vera og
fórst vel við hana. Hún eignaðist
litla stúlku, ósköp fallega og elsku-
lega. Hún lét hana heita Marselíu
eftir Marselíu hinni fögru.
liarnið var eins og ljósgeisli, sem
lýsti upp í sorgarmyrkri vonbrigð-
anna. F.igi að síður varð nú afkoma
hennar erfiðari með barn á fram-
færi. Hún fékk sig ekki til að fara
fram áynei'tt meðlag frá föðurnum,
enda sjállsagt verið þýðingarlítið.
Nú vildi hann livorki heyra hana
né sjá.
Næstu ár voru að sumu leyti
ánægjuleg, jrótt vonbrigðin væru
ekki horfin. Öll hugsun hennar
snerist nú um litlu stúlkuná. Ilún
fékkst lítið um, þótt hún gengi sjálf
illa til fara, ef hún gat keypt eitt-
hvað fallegt á Marselíu litlu. Og
%