Dagur - 19.12.1951, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐDAGS
Hœttulegi aldurinn
HÚN ER Á HÆTTULEGA
aldrinum, lieyrist stundum sagt,
annað tveggja með meðaumkun
eða háði, og er átt við konur 45—50
ára. Og liver er hættan, sem talað er
um? Og er það eingöngu konan,
sem kemst á ,,hættnlega“ aldurinn?
Látum oss athuga seinni spurning-
nna fyrst. Karlmaðurinn á líka sitt
„hættulega“ aldursskeið, en það
kemur bara dálítið seinna, venju-
lega á árabilinu 50—60.
Þessi breytingatíð er oftast erfið
fyrir konuna. Ærið oft verður hún
þunglynd, og það stafar af því, að
henni finnst nú hún hafa leikið til
enda hlutverk sitt sem kona — sem
elskhugi, og framundan sé ekk-
ert nema móðurskyldan — og síðast
uppgjöf. En flestar konur á þessum
aldri vilja ekki leggja hendur í
skaut.
ÞETTA ER HÆTTULEGUR
aldur, hættulegur fyrir hjónaband-
ið, því að jafnvæginu í samlífinu er
í einni svipan kollvarpað. Á þess-
um tíma þarfnast konan tillitssemi
ogVistúðar fremur en nokkru sinni
fyrr. En þessa hjálp fær hún ekki
venjulega, því að margir karlmenn
verða í senn feimnir og ónærgætnir
í umgengni við liana og skilnings-
sljóir á vandamál henanr. Þeir
þreytast á því, að hún virðist ekki
horfa eins björtum augum á lífið
og fyrr, þeir liafa litla þoliúmæði
aði upp minningar æskuáranna.
Þeim minningum lylgdi enn ljúfur
ilmur.
Nú sá hún, að komið var fast að
sólarlagi og kv.öldroði á vesturloft-
inu. Ævisól hennar nálgaðist líka
vestrið.
með henni í þunglyndisköstum. —
Mörg hjónabönd, sem staðið hafa af
sér storma og stríð, liðast sundur á
þessum árum, sem þó bjóða oft upp
á léttara og þægilegra líf. Börnin
eru þá venjidega svo uppkomin, að
móðirin hefur tíma til að sinna eig-
in hugðarefnum. Það er hörmulegt,
er þessi tækifæri glatast fyrir skiln-
ingsleysi. Það er ol tast hægt að forða
því, ef báðir aðilar tala út frá hjart-
anu unr þetta mál, af fullri lirein-
skilni og öðlast þannig skilning
á því, hvað það er, sem er að fjar-
lægja þau hvort frá öðru.
Síðar, þegar breytingatímabil
þetta er liðið, og ró komin á sálar-
lílið aftur, bíða mörg, góð og ham-
ingjurík ár, sem hjónin geta notið
í félagi og oft þá hamingjusamlegar
en áður.
BREYTINGATÍÐ karlmanns-
ins, sem kemur nokkru seinna en
konunnar, gerir vart við sig á svip-
aðan hátt og hjá konum. Hann
verður líka niðurdreginn, þreyttur
og áhugalaus, og finnst ekkert sc
þess virði að erfiða fyrir það. Hann
getur líka fengið slæman höfuðverk
og aðra líkamlega vanh'ðan og þarf
líka á tillitssemi og nærgætni að
halda.
Vitrir — og þó umfram allt óeig-
ingjarnir — menn, sem sjá, að þeir
geta horft til baka yfir langt og gott
æviskeið, kornast léttast yfir þessa
örðngleika. Þeir eiga margar góðar
minningar, um ást og vináttu, og
þeir ausa úr þessum nægtabrunni
minninganna. Þeim tekst betur að
stilla skap sitt en öðrum.
Stundum hendir, að finnntugum
manni finnst lífið vera að hlanpa í
brott frá sér. Spegillinn segir hon-
um að hann líti enn vel út, og efna-
hagurinn leyfi honuni e. t. v. meira
frjálsræði en áður. Hann hefur náð
á luídegisstað í lífinu — hefur
sennilega alla ævi verið trúr og
tryggur eiginmaður, en svo fær
hann allt í einu einhverja óróa-
kennd í æðarnar. Hann vill njóta
lífsins, helzt verða ástfanginn einu
►
sinni enn, áður en það verður of
seint.
OFT ER ÞAÐ LÉTT VERK
fyrir hann — oft finnast ungar
stúlkur, sein gjarnan vilja eignast