Dagur - 19.12.1951, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐDAGS
15
Og hér.sé eg.að þú liefur keypt nýja
könnn hjá Lewis & Conger og hefur
látið skriía hana á reikning rainn
þar. Hér er reikningurinn: Brún
leirkaffikanna með dropatúðu,
limm dollarar.
— I?á hef eg sparað þér heilan
dollar, sagði mannna, aðeins luigs-
andi: Viltu þá gjiira svo vel og
borga mér liann núna strax, með-
an við munum eftir því?
— Slúður, hrópaði pabbi og þreif
í hár sitt. Geturðu ekki skilið ein-
földustu hluti. Hvað gerðurðu við
dollarana sex?
— j.á, en vinurinn minn, hvernig
í ósköpunum ætti eg að muna það
nú, Jjví spurðurðu mig ekki að því
strax?
— Æ, æ, þú heilaga einfeldni, —>
stundi pabbi.
— Bíddu nri Iiægur, sagði
mannna. Fjóra og hálfan dollar
borgaði eg fyrir nýja regnhtíf eins
og þii manst, eg sagði að mig lang-
aði í nýja, en þú sagðir að eg þyrfti
hana ekki, en eg keypti hana samt
af ]rví að það var nauðsynlegt.
Pabbi tók upp hlýantinn sinn og
skrifaði: ,,Ný regnhlif fyrir Vinnie:
4,50.“
— Og I íklega hefur það verið í
sömu vikunni, sem eg greiddi frú
'JCppnis fyrir tvo auka þvottádaga.
Það voru tveir dollarar. Þá er búið
að gera grein fyrir 0,50. Þú skuldar
mér því hálfan dollar í viðbót.
— Eg skulda ])ér ekki grænan
eyri, hvein í pabba. Þú hefur ver/.l-
að nauðsynlegri kaffikimnu fyrir
regnhlíf handa sjálfri þér. Það er
alveg sama, hvað J)ú segist ætla að
gera við peningana, þú kaupir eitt-
hvaðallt annað fyrir jrá. F.f j)ú liætt-
ir því ekki, verð eg að láta loka (")ll-
um lánsreikningum okkar í ver/.l-
unum.
— Jæja, eg hefði gaman af að sjá,
hvernig þú ætlar að halda hér hús
án þess að hafa peninga og láns-
traust?
Eg er enginn auðkýfingur, svar-
aði pabbi. Þú heldur að eg þurfi
ekki að gera annað en stinga hend-
inni í vasann til þess að ná í pen-
inga'.
Mamma gerði meira en halda
þétta. Hún vissi það alveg fyrir víst.
Hann hafði alltaf talsverða peninga
i veskinu sínu. Það ergði liana. Það
var sönnuri þess, að liann átti nóga
peninga, cn reyndi alltaf að komast
undan því, að láta.hana fá nægilega
hlutdeild í j)cim. Hún varð að ná
j)eim með töngum.
— Þá segjunr við j)að, sagði
mamma. Þú getur annars alveg eins
nú á stundinni stungið hendinni í
vasann og borgað mér J)ennan hálf-
an annan dollar, sem þú skuldar
mér. Þú veizt að þú skuldar mér
Joessa upphæð.
Pabbi sagðist engan pening mega
missa og liann reyndi að komast í
góða varnarstöðu á hak við skrif-
borðið, en mamma sá við honum.
Hún sagðist ekki ætla að J)ola neitt
óréttlæti.
Henni sárnaði ógurlega, að hafa
aldrei neina peninga undir liönd-
um. Hún varð oft að borga alls kon-
ar smáupphæðir, scm luin gat ekki
vitað nm fyrirfram, og einasta leið-
in til })ess að komast yfir þetta var
að hagræða ofurlítið færzlunum í
heimilisdagbókinni. Þar að auki
var jretta ciná áðferðin, sem hand-
hæg var til J)ess að breiða yfir smá
hcimsknpör Iiennar. Hún vildi
lielzt sjá um sínar smásyndir sjálf og
alls ekki færa þær í bækur pabba.
Ekki þær smæstu a. m. k. Þær stærri
voru erfiðari viðfangs.
Síðdegi nokkurt kom hún heim,
mjög taugaóstyrk.
— Hefur nokkur komið hér með
nokkuð? spurði hún ])jónustustúlk-
una, sem svaraði að enginn hefði
koinið með nokkurn skapaðan hlut.
Mannna hljóp upp í svefnherbergi
og fleygði sér í rúmið. Þegar við
gægðumst inn til hennar, lá hún
þar snöktandi.
Það síaðist út, að hún hefði farið
á ujrpboð og hafði orðið svo æst
j)ar, að hún hefði keypt stóra Born-
holm-klukku, sem hún átti alls ekki
peninga fyrir og hafði heldur ekk-
ert með að gera.
1 hjarta sínu vissi mamma ofur
vel, að luin var ekki sköpuð til J)ess
að fara á uppboð. Hún var alltof
áhrifagjiirn , og ef ujrpboðshaldar-
anuni heppnaðist að sjá í augu
hennar, var úti um hana. Þar að
auki örvaði uppboðið verstu eigin-
leika hennar, baráttu viljann og
óttaleysið og ómóstæðileg löngun
til ])ess að gera góð kaup.
Klukkan var ógnarleg sti'mg,
tveggja metra há, og alls ekki
klukka, sem hún mundi hafa orðið
skotin í við venjulegar kringum-
stæður. Hún var ekki hálft eins
falleg og gamla klukkan sem vin-
kona hennar hafði keypt fyrir lielm-
ingi lægra verð. Og iyrir neðan
klukkuskífuna, sagði hún, var lítið
skij), sem luin hafði al.ls ekki tekið
eftir Jregar hún bauð í gripinn —
ógnarlega ljótt, lítið ski]ý, sagði
liún, sem hossaðist upp og niður í
ógurlegum sjógangi við hvert tik-
tak klukkunnar. Hún varð sjóveik
al: að horla á það. Hún hafði ekki
peninga til að standa við boð sitt,en
uppboðshaldarinn var ekkert nema
elskulegheitin og sagðist skyldi
senda klukkuna lieim um kvöldið
og reikninginn með, — en hvað
mundi pabbi segja?
Hún kom niður til kvöldverðar,
en yfirgaf okkur í miðri máltíð-
inni. En Jregar dyrabjallan liringdi
klukkutíma síð'ar, kom lnin ])jót-
andi niður stigann,*og sagði pabba
alla söguna af niiklu hugrekki.
Það var ótrúlegt að heyra, en í
þetta skipti var eiigu líkara en hún
hefði heppnina með sér. Ef klukku-
ómyndin hefði komið fyrr, er hætt
(Frnmh. n bls. IS).