Dagur - 19.12.1951, Blaðsíða 23

JÓLABLAÐ DAGS
alltaf valdi hún handa henni bezta
bitann at’. matnum sínum.
Þó var ýmislegt að. Oft bar á því,
að húsbændurnir liefðu litlu stúlk-
una út undan, og vildu ekki, að
hún byggi við sömu kjör og börnin
þeirra. Því urðu þær mæðgur að
taka þegjandi. Af jressu leiddi, að í
sál litlu stúlkunnar safnaðist
grenlja yfir því, að hún væri beitt
óréttlæti. Og stundum brauzt þessi
gremja út, meðan lnin hafði ekki
vit til að dylja hana. En í eðli sínu
var Marselía litia gott og efnilegt
barn. Þess vegna var það líka sárara
íyrir Þóru að verða að sætta sig við,
að hún væri í ýmsu liöfð út undan.
En vinnukonan varð að sætta sig
við það. Af þessum ástæðum hafði
hún oft vistaskipti á þessum árum.
„Það er undarlegt, hvað Marselía
litla er myndarlegt og vel gefið
barn, jiví að ekki stígur hún Þóra í
vitið,“ sögðu konurnar hver við
aðra. F.kki var laust við að sumar
þeirra öfunduðu Þóru af þessu
fagra og gáfaða barni.
Það var aðdáunarvert, ltvað litla
stúlkan var góð við móðtir sína.
Hún var eins og sólargeisli, er
fylgdi henni, hvert sem hún fór. —
Þegar, Þóra var við vinnu úti við,
fylgdi hún oftast móður sinni, þeg-
ar veður leyfði. Þar lék hún sér ein
og beið þess, að mamma hennar
kæmi heim aftur.
Hún gat setið tímunum saman og
horft á blómin á túninti. Hún dáð-
ist að fegurð þeirra. Það var eins og
þetta barn teygaði af lindum feg-
urðarinnar, hvar sem það gat. Það
var eins og eðli hennar væri svo
ójarðneskt.
Hún var orðin læs, þegar hún
var sjö ára. Enginn vissi, hvernig
hún lærði að lesa. Það kom ein-
hvern veginn af sjálfu sér. Nú las
litin allt, sem hún náði til. Einkum
hafði hún unun af ævintýrum.
Hún las Þúsund og eina nótt aftur
og aftur.
En fullorðna fólkinu þótti
óþarfi, að telpan lægi alltaf í bók-
um. Því þótti sjálfsagt, að hún
hjálpaði eitthv’að tih Ilún var því
liöfð í sendiferðum og til snúninga.
Viljug var hún. En stundum kom
það fyrir, að hún gleymdi erindinu,
þegar eitthvað það varð á leið henn-
ar, sem hreif hugann. Þá var lienni
vægðarlaust hegnt og sagt, að þetta
kæmi af kæruleýsi. Marselía litla
tók nærri sér þessar ávítur, því að
hún v'ar svo fíngerð. Hún vildi allt
hið be/.ta, en gat ekki við þessu gert.
Einn óvenjulegan hæfileika hafði
Marselía litla. Hún var skyggn.
Hún sá margt, sem aðrir sáu ekki,
bæði í nátúrunni og myndir úr ævi
kynslóðánna frá liðnum dögum.
Hún sagði aðeins móður sin'ni frá
þessum sýnum og urðu þær jreim
oft umræðuefni. Nokkrum sinnum
sagði hún' hinuni Itörnunum frá
sýnunum, en Jaau hlógu að henni,
og gætti hún þess að gera jrað ekki
aftur.
En það var eins og skyggnihæfi-
leikin nminnkaði með aldrinum,
því meir sem hún samhæfðist þess-
um jarðneska lieimi.
Um vorið, þegar hún varð átta
ára, var hún látin sitja yfir kvíaán-
um urn sumarið með 13 ára dreng.
Þá varð hún að vakna snemma á
morgnana og var oft þreytt á kvöld-
in. Verstir voru rigningardagarnir.
Hlífðarföt átti hún engin og var því
oft í blautum fötum. Þá var henni
ol t sárkalt. En Jrað var tilgangslaust
fyrir umkomulitla vinnukonu að
mögla út af þessu. Þctta varð svona
að vera.
En Jregar gott var veður, þótti
henni gaman í hjásetunni. Þá dáð-
ist hún að fegurð náttúrunnar og
undi einverunni vel. Stundum
sagði hún smaladrengnum ævin-
týri, sem hún kunni.
En það kom fyrir, að það vantaði
af ánum. Þá fengu smalarnir engan
kvöldmat. Mamma geymdi Jrá af
23
sínum mat og gaf henni. Eitt sinn
varð Jrað uppvíst, að hún hafði haft
Þúsund og eina nótt með í hjáset-
una, og ])au höfðu lesið þar í henni.
Urn kvöldið vantaði fjórar ær. Þá
flengdi bóndinn lrana. Það kvöld
grét hún sig í svefn. Höggin höfðu
ekki aðeins sært líkama liennar,
heldur miklu l’remur hina við-
kværnu barnssál. Þetta gekk Þóru
mjög til hjarta. Eftir það var jtess
vandlega gætt, að Marselía hefði
ekki bækur með. sér í hjásetuna.
Suntarið leið. Um haustið veikt-
ist Marselía litla af barnaveiki. Eft-
ir tvo daga andaðist hún.
Þóra ætlaði fyrst að bugast af
harmi. Hún sat yfir 1 íki litlu stúlk-
unnar sinnar í tvo sólarlninga. Þá
fannst henni hún fyrst skynja, að
Jretta væri allt eðlilegt. Henni liafði
verið gefin litla stúlkan aðeins unr
stundarsakir. Hún var svo fíngerð
og himnesk, að Jrað var næstum
óhugsandi, að hún dveldi lengi í
])essum grófgerða heimi. Hér hafði
hún verið eins og gestur. Eins og
fagur draumur, sem hverfur.
Loks Jregar Þóra sofnaði dreymdi
hana að litla stúlkan kom til henn-
ar og sagði:
,,Þú átt ekki að gráta, mamma.
Mér líður vel. Ég bíð eftir Jrér.“
Þegar hún vaknaði mundi luin
drauminn. Hann sefaði og mýkti
sorgina. Elún fór aftur að sinna
störfum sínurn.
Mörg ár voru liðin frá þeim tíma.
Hún hafði víða verið og alla ævi
unnið fyrir sér. Hún hafði ekkert
að vinna fyrir síðan hún missti litlu
stúlkuna sína. Lífið varð eitthvað
svo tilgangslaust fyrst á eftir. Hún
geymdi að vísu minninguna um
hana í hjarta sínu, og það var henn-
ar eina ánægja í lífinu. — Undar-
legt var, að drottinn skyldi taka al-
eiguna frá henni.
Hún var að kljúfa síðasta mó-
hlassið. Hún vissi lítið, Iivað gerð-
ist í kringum hana, meðan hún rifj-