Dagur - 20.12.1979, Blaðsíða 15

Eiríkur Sigurðsson
Jólagjöfin hans
„Dæmalaust varstu fórnfús,"
sagði pabbi.
„Ég verð víst að hjálpa þér til
að fá eitthvað í aurabaukinn aft-
ur.“
Dóri fékk margar jólagjafir
þetta kvöld og hann var mjög
glaður. En hann fann það vel, að
það sem gladdi hann mest var þó
það, að hann hafði hlýtt rödd
hjarta síns og gefið sjálfur jóla-
gjafir þeim, sem honum þótti
vænst um.
beint inn í stofu til pabba síns og
laumaði bögglinum með gráa
bréfinu, inn á milli hinna jóla-
bögglanna svo að hann sást ekki.
Svo fór hann út að leika sér. Han
hann var að hugsa um jólagjöfina
sína allan daginn.
Þegar búið var að borða jóla-
matinn og Dóri var kominn í
sparifötin sín, var farið að úthluta
jólagjöfunum. Pabbi hans kom
með alla jólabögglana inn á
stofuborð og las þá þar í sundur.
Allir biðu fullir eftirvæntingar
eftir jólagjöfunum...
En allt í einu staðnæmdist
pabbi.
Þarna kom grár lítill böggull,
sem enginn kannaðist við. og
Það var kominn aðfangadagur jóla.
Allt var hvítt og snævi hulið,
mugga í lofti en milt og gott veð-
ur. Þegar Dóri litli ætlaði út
þennan morgun til að leika sér í
snjónum í garðinum eins og hann
var vanur, þá kom nokkuð óvænt
fyrir. Honum varð litið á alla
jólabögglana með alls konar
skrautlegum bréfum uppi á
bókahillunni hans pabba síns, þá
fékk hann allt í einu sting í hjart-
að. Honum kom nefnilega í hug,
að hann hefði ekki keýpt jólagjöf
handa pabba sínum og mömmu.
Hann var nú orðinn fjögurra ára,
en þetta hafði honum aldrei
dottið í hug áður.
Hann hafði víst enga jólagjöf
gefið þeim í fyrra. En þau yrðu
bæði að fá sömu gjöfina, því ekki
vildi hann gera upp á milli þeirra.
En honum fannst að hann yrði að
gefa þeim einhverja jólagjöf.
Annars gat litið svo út, að honum
þætti ekkert vænt um þau.
Og svo fór hann að brjóta heil-
ann um, hvað hann ætti að gefa
þeim, og hvar hann ætti að fá það.
Auðvitað yrði hann að kaupa það
og greiða það með peningum úr
aurabauknum sínum. Hann átti
þar rúmlega tuttugu krónur.
Jólagjöfin mátti því ekki vera dýr.
En hver átti hún að vera?
Eftir nokkra umhugsun komst
hann þó að ákveðinni niður-
stöðu ... En enginn mátti neitt
um það vita. Hann læddist inn í
svefnherbergi, tók peningana úr
aurabauknum sínum og fór út.
Hann fór beina leið niður í litlu
búðina á götuhorninu. Þar var
fullt af fólki, flest að kaupa mjólk
og ávexti fyrir jólin.
Hann stóð þarna lengi og
mændi upp í hillurnar, en loksins
kom röðin að honum.
„Hvað ætlar þú að fá, góði
minn,“ spurði búðarstúlkan.
„Ég ætla að fá eitt súkkulaði-
stykki," svaraði Dóri.
„Hefur þú peninga fyrir því?“
„Já, það hef ég,“ svaraði hann
mannalega.
Þá tók stúlkan súkkulaðistykki
og lét utan um það grátt bréf og
sagði:
„Það kostar seytján krónur.“
Dóri rétti henni alla peningana
sína og hún fékk honum aftur sex
krónur tuttugu og fimm aura. Því
næst tók hann böggulinn og fór út
úr búðinni.
Þegar hann kom út á götuna
kom yfir hann ógurleg freisting.
Gaman væri nú að bragða á
súkkulaðinu. Það var svo dásam-
legt á bragðið. Neit, hann mátti
ekki snerta það. En ef hann fengi
sér nú aðeins ofurlítinn bita? Ekki
gat það gert neitt til, hvíslaði
freistarinn.
Og hann fór að rífa upp eitt
homið. En það var ekki svo auð-
velt. Bréfið var margfait utan
um ... Að lokum tókst honum þó
að brjóta eitt hornið af, og stakk
molanum glaður upp í sig. En
hvað það var indælt á bragðið!
En fljótt sá hann eftir þessari yf-
irsjón sinni. Hvað myndu þau
pabbi og mamma segja, þegar
þau sæju þetta. Þetta var afleitt.
Hann ætlaði ekki að brjóta meira
af því, þó að það væri gott á
bragðið.
Svo stikaði þessi litli snáði
beint heim til sín.
Það var eins og hann væri að
flýta sér, svo að freistarinn næði
honum ekki aftur. Hann læddist
ekkert var skrifað á. Dóra sýndist
pabbi brosa svolítið. þegar hann
sá, að eitt hornið vantaði.
„Ég veit ekki hver á þennan
böggul, sagði pabbi hans.
„Það stendur ekkert á honum.“
Eldri systkinin urðu kímileit á
svipinn yfir þessum gráa böggli,
sem var ekki í neinum jólaklæð-
um, en enginn sagði neitt. Dóri
litli horði um stund vandræða-
lega á pabba sinn, en sagði svo:
Þið mamma eigið þennan bötg-
ul.“ Þá opnaði pabbi böggulinn
og sá hvað í honum var. Hann
minntist ekkert á, þó að það
vantaði eitt hornið á súkkulaði-
stykkið, en braut af því og rétti
öllum bita. —
Svo faðmaði hann Dóra litla og
kyssti hann fyrir jólagjöfina og
það sama gerði mamma: Svo
sagði mamma:
„Ég hef alltaf vitað að við ætt-
um góðan dreng. Og nú hefur
hann sýnt það, að honum þykir
vænt um pabba sinn og
mömmu."
Dóri fór allur hjá sér við allt
þetta hrós og stokkroðnaði. En
honum leið vel. Hann var
ánægður. Enginn talaði neitt um,
þó að það vantaði jólabréf utan
um böggulinn hans.
„Með hverju borgaðir þú þetta,
góði minn“? spurði pabbi.
„Með peningunum úr aura-
bauknum mínum,“ svaraði Dóri.
Höfundur, Eiríkur Sigurðsson,
/yrrverandi skólaslj.
Franskur tannlæknir kom eitt sinn að konu sinni í rúminu með öðrum
manni. Tannlæknirinn tók elskhugann, batt hann við einn af hinum háu
og sterku rúmstuðlum, tók fram verkfæri sín og dró allar hinar fallegu
tennur hans út. Málið fór fyrir dómstólana og féll dómur þannig, að
tannlæknirinn var sýknaður af ofbeldisákæru, en gert að greiða fyrir
falskar tennur.
Faðirinn: — Hvers vegna sagðirðu honum ekki að tala við mig, þegar
hann bað þín?
Dóttirin: — Ég sagði honum það. Hann sagðist oft hafa talað við þig, en
að hann elskaði mig samt sem áður.
Flókinn storkur
Gáðu hversu fljótt þú getur fundiö leiöina I
gegnum þennan flókna stork án þess aö
fara yfir nokkrar linur. Þú byrjar i kjafti
storksins og endar i öörum fætinum.
— Það gleður mig að sjá yður, sagði faðir skólapilts við kennara. —
Sonur minn lærði hjá yður stærðfræði í fyrravetur.
Kennarinn: — Afsakið, herra minn. Sonur yðar átti að læra hjá mér
stærðfræði, en hann gerði það ekki.
— Það var einkennileg tilviljun. Ég er á gangi með fyrri manninum
mínum, þegar sá seinni kemur á fleygiferð í bifreið og ekur yfir hann. Það
var upphafið að vináttu okkar.
Tveir drengir voru að
metast á um pabba sína.
Siggi: Hefurðu heyrt
um Alpana?
Eddi: Alpana — já hvað
um þá?
Siggi: Pabbi minn
byggði þá....
(þögn)
Eddi: En þú hefur heyrt
um Dauðahafið?
Siggi: Já — Hvað með
það?
Eddi: Pabbi minn drap
það.
★ ★ ★
Þá nýfæddur Jesús
Björgvln Jörgensjcn
f'.J. MHrtþmirttk
jöt - unn - I
hí - tfð - ar
dvelj-a mér
lú - j*I’ með
Drottinn, aS
Halte
Binni: Hefurðu heyrt
nýjustu Skotasöguna?
Ari: Nei.
Binni: Einn þeirra var
svo nískur að hann tók öll
orð sín aftur.
★ ★ ★
ivelm-uð - u
fagn - and - 1
blesi - a þú
Stebbi
Kennarinn
minn, viltu nefna mér þrjá
af postulum Jesú.
Stebbi, hugsar sig
vandlega um: Messías,
Júdas og Tómas Guð-
mundsson.
DAGUR.15
Mtit;nu . <•*t