Dagur - 04.12.1987, Blaðsíða 18

18 - DAGUR - 4:-;desember 1987
/
i elstu borg Þýskalands
Það þykir ekki lengur í frásögur færandi þó að fyrirtæki haldi
árshátíðir. Slíkt hefur á undanförnum árum orðið regla í stað
undantekningar auk þess sem ýmiss konar annað samkvæm-
is- og félagslíf er orðið algengt innan fyrirtækja. Flestir eru
orðnir kunnugir þessari þróun í einhverri mynd, hvort sem
um er að ræða jólaglögg, sameiginlega íþróttatíma, þorra-
blót, reglulegar ferðir á matsölustaði eða hvað. Víða hafa
verið stofnuð starfsmannafélög og oft sjá þau um fram-
kvæmd þessara uppákoma. Skýring á þessari sífellt vaxandi
þörf manna fyrir samheldni og félagslíf á vinnustöðum er
sennilega verðugt verkefni fyrir félagsfræðinga landsins en
víst er að þróuninni er ekki lokið enda ekki nema gott eitt
um hana að segja. Nýjasta og merkilegasta dæmið í þessa
veruna er sá háttur sem hafður var á árshátíðarhaldi starfs-
fólks frystihúss KEA á Dalvík og Hjalteyri. Ekki var nóg
með það að blásið væri til leiks utan Dalvíkur heldur var
haldið út fyrir landsteinana á vegum Ferðaskrifstofu Akur-
eyrar. Áfangastaðurinn var borgin Trier í Þýskalandi og með
í för með þessum bráðhressa hópi var blaðamaður Dags.
Við landganginn um borð í Frónfara var karlmönnum afhent lítil flaska af
„þjóðardrykknum“ en nellika næld í barm kvennanna. Það voru þau Hjör-
dis skipuleggjandi ferðarinnar og Gunnar Frystihússtjóri sem stóðu fyrir
uppátækinu.
- Dagur á ferð með starfsfólki
frystihúss ÚKE á Dalvík og Hjalteyri
Hugmyndin að ferðinni vakn-
aði fyrst í ágústmánuði síðastlið-
ið sumar og eftir að forráðamenn
fyrirtækisins höfðu lýst sig fylgj-
andi þessu framtaki var hafist
handa við undirbúning ferðar.
Leitað var tilboða ferðaskrif-
stofa, eitt þeirra var um ferð til
Kaupmannahafnar, annað til
London en það sem mönnum
leist Iangsamlega best á var tilboð
Ferðaskrifstofu Akureyrar um
fjögurra daga ferð til borgarinnar
Trier, vestast í Þýskalandshluta
Móseldalsins. Slegið var til og allt
fór í fullan gang.
Hver hefur þá
ekki möguleika?
„Það voru margar efasemdir
uppi en þó engar sem við gátum
ekki rutt úr vegi. Okkar „mottó“
var að telja kjark í sem flesta og
eftir þessa reynslu sem við höfum
nú fengið vona ég að þeir sem
ekki höfðu kjark núna komi með
næst,“ sagði Hjördís Jónsdóttir í
samtali við b.aðamann þegar
ferðin var hálfnuð. Hjördís var
sú sem hafði veg og vanda af
undirbúningi ferðarinnar.
Það gerist auðvitað ekki bara
einn tveir og þrír að fólk sé til-
búið að fara í ferð sem þessa til
þess eins að halda árshátíð. Tals-
vert af fólki hefur aldrei út fyrir
landsteinana komið auk þess sem
eldra fólk er kannski ekki tilbúið
til að leggja svo langt ferðalag á
sig. Á endanum var þó svo komið
að um 2/3 hlutar starfsfólksins
tóku þátt í ferðinni og ásamt
mökum var alls um 100 manna
hóp að ræða. Breiða og mislita
hjörð en engu að síður samstillt-
an hóp sem kominn var á staðinn
til að skemmta sér og njóta þess-
ara tveggja daga sem dvalið var í
hinni fögru og fornu borg, Trier.
Það sýndi sig líka þegar til kom
að hópferðir á borð við þessa eru
fyrir alla. Með í ferðinni var kona
ein mállaus og heyrnarlaus og
ekki var annað að sjá en að hún
skemmti sér hið besta og spjaraði
sig ekki síður en aðrir þegar farið
var að versla, að hætti íslend-
inga. Hver hefur þá ekki mögu-
leika á að fara svona ferðir? Ekki
var verðið til að aftra mönnum
frá því að fara.
Eins og aö sitja
heima í stofu
Annað dæmi sem vert er að
nefna er að elsti meðlimur farar-
innar, Sævaldur Sigurðsson, 75
ára að aldri, skemmti sér hið
besta og var ekki eftirbátur ann-
arra á neinum sviðum.
„Ég var alltaf ákveðinn í að
fara þessa ferð og það voru marg-
ir hissa á mér. En ég sé sko hreint
ekki eftir því. Þetta er búið að
vera reglulega yndislegt,“ sagði
Sævaldur í samtali við blaða-
mann. Sævaldur var þarna að
fara í sína fyrstu utanlandsferð,
ef undan er skilið að fyrir um 40
árum sigldi hann til Þýskalands
og Bretlands með gamla Björg-
úlfi frá Dalvík. Flugið til Lux-
emborgar var því hans fyrsta ferð
með þotu. „Mér fannst þetta
bara eins og að sitja heima í
stofu.“
í viðtölum við fólk kom
almennt fram mikil ánægja með
þessa merkilegu ferð og þegar
var farið að tala um þá næstu.
Jafnvel er markið sett á að fara
ferðir sem þessa annað hvert ár.
Aðspurður hvort hann ætlaði
með í næstu ferð sagðist Sævald-
ur ekki vera í nokkrum vafa um
það, ef hann héldi heilsunni.
AHt staðist sem lofað var
Gunnar Aðalbjarnarson frysti-
hússtjóri átti sinn þátt í að ferð
þessi yrði að veruleika. Bæði tók
frystihúsið þátt í kostnaði auk
þess sem gefa þurfti starfsfólkinu
frí meðan á ferðinni stóð. „Ég er
mjög ánægður. Fólk var mjög
samtaka um að þetta yrði góð
ferð og það stóðst. Við vorum
þarna með fólk á öllum aldri og
það voru allir samtaka um að
skemmta sér.
Ferðaskrifstofa Akureyrar hef-
ur staðið sig mjög vel við allt sem
viðkemur þessari ferð. Allar upp-
lýsingar sem okkur voru gefnar
hafa staðist og þeir voru mjög lið-
legir við að kynna fyrir fólki
hvers það mátti vænta og hvernig
best væri að búa sig undir ferð-
ina,“ sagði Gunnar.
Hópnum safnað saman
Fyrir stærstan hluta hópsins
hófst ferðin klukkan 21.00 mið-
vikudagskvöldið 18. nóvember
þegar lagt var upp í tveimur lang-
ferðabílum frá Dalvík. Um
klukkan 4.30 um morguninn var
komið á Hótel Loftleiðir þar sem
í hópinn bættust þeir sem farið
höfðu með flugi daginn áður auk
fararstjóra, blaðamanns og nokk-
urra fyrrverandi starfsmanna
fyrirtækisins til lengri eða
skemmri tíma, sem búsettir eru í
Reykjavík.
Fararstjórarnir voru þær Sig-
rún Aðalgeirsdóttir frá Ákureyri
og Ute Oddsson sem ættuð er frá
Hamborg í Þýskalandi en hefur
verið búsett á Akureyri í áratugi.
Nafnið Ute vafðist fyrir nokkrum
þar sem það er borið fram „Úti“.
Ute sagðist hins vegar ekkert
geta að þessu gert hún hefði bara
verið skírð þetta á sínum tíma.
„Ég heiti Úti en ég er hérna
inni,“ sagði hún þegar hún var að
kynna sig á ieiðinni til Keflavík-
ur. Þær stöllur áttu alla vega eftir
að sýna það og sanna að þær eru
ekki úti að aka þegar til koma hin
fjölbreyttu, stóru og smáu vanda-