Dagur - 04.12.1987, Blaðsíða 19

4. desember 1987 - DAGÖR - í'9
R.
. . . hvað þá þegar þessar fögru yngismeyjar gengu um salinn.
Á eftir var svo stiginn dans í
ágætum salarkynnum hótelsins
og loks var farið í heimsókn á
eina af bjórstofum borgarinnar
og botninn sleginn í vel heppnað
kvöld.
Fornminjar í bflageymslu
Trier er elsta borg Þýskalands
og því hefur meira að segja verið
haldið fram að borgin sé eldri en
sjálf Rómaborg. Því til stuðn-
ings er gömul áletrun á byggingu
einni við markaðstorg borgarinn-
ar þar sem segir: „Trier hefur
staðið 1.300 árum lengur en
Róm.“ Þennan háa aldur hafa
sagnfræðingar ekki viljað viður-
kenna, en talið að upphaf borgar-
innar megi tímasetja 15 árum fyr-
ir Kristsburð. Það er þó alltént
nokkuð.
í borginni er að finna merkustu
og heillegustu menjar um Róma-
veldi hið forna, norðan Alpa-
fjalla, enda var borgin á 3. og 4.
öld eftirlætis hvíldarstaður róm-
verskra keisara. Menjarnar hafa
Ekki laust við áhuga á því hvernig hvítvín er búið til.
mál sem fararstjórar þurfa jafnan
að leysa.
Frá Loftleiðahótelinu var hald-
ið um klukkan fimm og ferðinni
heitið til Keflavíkurflugvallar þar
sem flug 620 til Luxemborgar tók
við hópnum og flutti hann á
næsta áfangastað sem auðvitað
var flugvöllurinn þar í landi. í
flugstöð Leifs Eiríkssonar fengu
menn þó góðan tíma því eins og
svo oft gerist varð seinkun á
komu flugs frá Chicago og sem
því nam seinkun á brottför
hópsins.
Ekki gleyma
drykkjupeningum
Til Luxemborgar var komið
um klukkan tvö að staðartíma og
þegar menn höfðu endurheimt
farangur sinn var strax gengið um
borð í stórglæsilega langferða-
bíla. Greiðlega gekk að koma
hópnum austur yfir landamærin
og taldi Ute skýringuna liggja í
því hve sakleysislegur hópurinn
var.
Á meðan á hinni 50 mínútna
löngu ökuferð til hótelsins stóð,
útlistuðu fararstjórarnir fyrir
„skjólstæðingum" sínum hvað
bæri að varast og hvernig menn
ættu að haga sér og hvernig ekki.
Talsverður hluti hópsins var
þarna í sinni fyrstu utanlandsferð
og því margt nýtt að læra. í
Þýskalandi tíðkast það að þeim
sem veita þjónustu séu gefnir
drykkjupeningar fyrir utan upp-
sett verð. Þessar upphæðir renna
beint í vasa viðkomandi og er
óhætt að fullyrða að hver sá sem
veitti meðlimum þessa hóps
þjónustu varð ekki svikinn á
þessu sviði. Á það jafnt við um
rútubílstjóra, leigubílstjóra, bar-
þjóna og aðra.
Nærri má geta að þegar á
hótelið var komið voru margir
orðnir þreyttir eftir ferðalagið.
Fyrst og fremst á þetta við þá sem
tóku rútu frá Dalvík, ferðatíminn
hjá þeim var farinn að nálgast 20
klukkustundir. Margir lögðust
því til hvílu í ágætum herbergjum
Hótels Porta Nigra en aðrir létu
sig hafa það að kanna umhverfið.
Um kvöldið var snæddur kvöld-
verður í veitingasal hótelsins.
Nokkra athygli vakti hvað hótel-
stjórinn tók virkan þátt í tilfall-
andi störfum og hreinsaði m.a.
leifar af diskum þetta fyrsta
kvöld.
Kíkt í verslanir
Annar dagurinn, föstudagur-
inn 20. nóvember, var mönnum
algjörlega frjáls og flestir vörðu
honum til skoðunar- og verslun-
arferða um miðborgina. Þó að
hér hafi ekki verið um eiginlega
verslunarferð, A la Glasgow, að
ræða þá stóðu margir sig býsna
vel á því sviði og enginn lét glæsi-
Það höfðu allir gaman af þessari heimsókn. Takið eftir svipnum á Sævaldi,
elsta meðlimi ferðarinnar.
varðveist ótrúlega vel þrátt fyrir
allar þær styrjaldir sem geisað
hafa. Sú reisulegasta þeirra er án
nokkurs vafa hið gamla borgar-
hlið, Porta Nigra, Svarta hlið.
Hlið þetta er svart og tígu-
legt við enda aðal verslunargötu
borgarinnar og það sem meira er,
beint andspænis hótelinu sem
títtnefndur hópur dvaldi á. Nafn
hótelsins ætti því ekki að koma
neinum á óvart.
leg verslunarhús borgarinnar
alveg fram hjá sér fara.
Stundum er sagt að jólaundir-
búningur íslenskra kaupmanna
hefjist óeðlilega snemma og víst
er það rétt. Jól þýskra kaup-
manna og alls almennings hefjast
þó mun fyrr en þeim lýkur jú
einnig fyrr. Ólíkt því sem tíðkast
hér heima þá teljast áramótin þar
ytra vera allt önnur hátíð og þá
eru komnar upp aðrar og léttúð-
ugri skreytingar en prýða stræti
og torg yfir jólahátíðina sjálfa.
Það sem mest freistar kaup-
óðra íslendinga þegar komið er
til Þýskalands eru yfirleitt raftæk-
in en þau eru þarna ótrúlega
ódýr. Mest var þó keypt af
fötum.
Það eru fleiri en íslendingar
„Bossinn" flytur ávarp við upphaf
borðhalds.
sem fara til annarra landa að gera
innkaup. Alkunna er að víðs veg-
ar um Evrópu fara umfangsmikil
millilandaviðskipti fram í dags-
ferðum þegnanna yfir landamær-
in. Þjóðverjar kaupa bensín og
vín í Luxemburg en þarlendir
fara til Þýskalands í fataleit, svo
dæmi séu tekin.
Stórkostleg árshátíð
Ef undan er skilin nýstárleg
staðsetning árshátíðar starfsfólks
frystihúss ÚKE Dalvík, þá var
hátíðin með hefðbundnum hætti.
Á fimmréttuðum stórglæsilegum
matseðlinum var að vísu að finna
rétti sem varla er boðið upp á hér
heima á „klakanum" því aðal-
rétturinn var ekkert minna en
dádýrasteik. Eftirrrétturinn var
svo bæheimskur! vanilluís með
fersku kiwi og Jóhannesarberjum
sem á íslandi eru í daglegu tali
kölluð rifsber.
Á borðum árshátíðargesta lá 2.
tölublað af 2. árgangi blaðs þýsk-
íslenska ferðafélagsins en þar var
að finna ýmsan „fróðleik" á létt-
ari nótunum auk söngtexta sem
Amar Símonarson formaður
skemmtinefndar í „aksjón“.
sungnir voru milli rétta. Hljóm-
sveitin „Svörtu lamparnir“ lék
dinnermúsík og síðar fyrir dansi
til klukkan 2.00 en rúsínan í
pylsuendanum voru þó frábær
skemmtiatriði skemmtinefndar
undir forystu Arnars Símonar-
sonar. Fluttur var annáll ársins,
ferðasaga, bæn ferðalangsins og
farið í leiki en hámarki náði
skemmtunin þegar fram fór feg-
urðarsamkeppni þar sem nokkrar
„yngismeyjar“ úr röðum starfs-
fólks kepptu um hina ýmsu titla
sem „þær“ hlutu í réttu hlutfalli
við yndisþokka, framkomu, lima-
burð og annað það sem góðan
kvenmann má prýða.
Nýjasti uppgröfturinn á merk-
um fornminjum er frá því í sumar
og eins og oftast er með slíka
fundi þá varð hann algjörlega fyr-
ir tilviljun. Þannig var að við eitt
af vöruhúsum borgarinnar var
verið að grafa fyrir nýrri bíla-
geymslu og þegar komið var nið-
ur á sex metra dýpi fannst bygg-
ing frá dögum Rómverja og í
henni ýmsir merkilegir munir.
En það er fleira en menjar frá
tímum Rómverja sem skapað
hefur þessari fögru borg nafn
meðal borga. Á hverju ári er í
Þýskalandi útnefnd „grænasta
borg landsins“ og síðastliðið
sumar var Trier þess heiðurs
aðnjótandi enda hafði þá farið
fram mikil gróðursetningarher-
ferð í tilefni af 2000 ára afmæli
borgarinnar. Þá má einnig geta
þess að þessi borg sem er tífalt
eldri en Reykjavíkurborg er
fæðingarstaður Karl Marx.
Stutt stopp í Bernkastel
Laugardagurinn var tekinn
snemma því um klukkan níu var
lagt upp í skoðunarferð um hluta
af Móseldalnum. Ekið var austur
meðfram ánni sem gegnir veiga-
miklu hlutverki í öllum þunga-
flutningum landanna í Mið-Evr-
ópu. Þetta sýndu glögglega tíðar
ferðir flutningapramma.
Alla leiðina voru vínekrur á
alla vegu en á þessu svæði er hver
einasti skiki nýttur til hins ýtrasta
við ræktun vínviðarins. Á Mósel-
svæðinu eru framleidd um 13%
þýskra vína og er talið að um 40
þúsund manns á svæðinu hafi
atvinnu sína af þessari 6000 ára
uppfinningu.
1 þorpinu Bernkastel var
stoppað í um klukkustund og
gafst því vart tími til annars en að
skola einni brauðsneið niður með
innihaldi einnar ölkollu. Aðal-
markmið þessarar ferðar var auk
þess heimsókn á vínbúgarð í
norðurjaðri Trier. Frá hinu fagra
þorpi Bernkastel var því snúið
við svo búið.
„Fflingur“ í vínsmökkun
Weinhaus Becker er dæmi-
gert fjölskyldufyrirtæki í þessari
iðn- eða listgrein sem þjóðir Mið-
Evrópu bera svo mikla lotningu
fyrir, framleiðslu góðra vína.
Eigandinn, Þjóðverji í húð og
hár, á miðjum aldri fór í gegnum
„fabrikkuna“ með fróðleiksfús-
um Dalvíkingum, og með press-
un, síun, átöppun og geymslu að
baki var komið inn í vægast sagt
bráðskemmtilega vínstofu.
Að afloknum fyrirlestri um
vínber og afurðir þeirra almennt
voru fjórar tegundir vína smakk-
aðar og þess á milli etið brauð og
hlustað á meiri fróðleik. Þær Ute
og Sigrún þýddu samviskusam-
lega ofan í mannskapinn en þeirri
fyrrnefndu varð það stundum á
að þýða þýsku yfir á þýsku, með
breyttu orðalagi þó. Fyrst vissu
menn ekki hvaðan á þá stóð
veðrið, héldu kannski að konan
væri að prufa livað þeir hefðu
lært í ferðinni, en auðvitað var
þetta bara afleiðing uppruna
hennar, og ekki nema til að hafa
gaman af.
Hvað sem segja má um vín-
menningu okkar íslendinga og
skynbragð okkar á það hvað eigi
að kalla gott og hvað vont þegar
óbrennd vín eru annars vegar, þá
fór ekki á milli mála að fólk naut
þess til fullnustu að lygna aftur
augunum, hreyfa hinn dýra mjöð
og þefa, súpa á með nautnasvip í
hverjum andlitsdrætti og láta
vökvann loks renna rólega niður
áður en ieikurinn var endurtek-
inn. Síðan ræddu menn um eigin-
leika hverrar tegundar eins og
þeir hefðu ekki gert annað alla
ævi. Reglulega skemmtilegt síð-
degi og gott upphaf á lokakvöld-
inu. Síðasta kvöldmáltíðin var
sameiginleg og að því búnu frjáls
kynnisferð um ranghala þýskrar
bjórmenningar.
Yarmar móttökur
Lokadagurinn rann upp,
sunnudagurinn 22. nóvember.
Stórkostlegri ferð var að ljúka en
hvergi annað að sjá eða heyra en
að fólk væri ánægt þrátt fyrir það.
Lagt var tímanlega af stað því á
leiðinni á flugvöllinn var tekinn
rúntur um Luxemburg og meðal
annars litið á byggingar Evrópu-
ráðsins, stórkostlegar brýr
nútímans og tignarlega kastala
fortíðarinnar.
Heimferðin gekk vel, yfirvigt-
inni var bróðurlega skipt niður á
hópinn og tollverðirnir sýndu
hinum þreyttu ferðalöngum vin-
semd og tillitssemi. Elskulegur
Suðurnesjastrekkingur kyssti
vangann ekki eins mjúklega þeg-
ar gengið var út í rúturnar sem
fluttu fólkið í átt að alvöru
lífsins, grálúðu og þorski. ET